4+1 αμερικανικά «θηρία» που πιθανόν να αγνοείς!
ΝΕΑ
4+1 αμερικανικά «θηρία» που πιθανόν να αγνοείς!
ΝΕΑΓρήγορα, δυνατά και εκκεντρικά, αυτά τα αμερικανικά υπεραυτοκίνητα δεν κέρδισαν ποτέ εμπορικές πρωτιές, αλλά έχουν «ζουμί».
Για τους παλαιότερους, ένα supercar είναι ένα προϊόν κατασκευής την περίοδο1960-1970 στις ΗΠΑ, με έναν ισχυρό V8 μεγάλου μπλοκ και μια… συνήθεια να θρυμματίζει τα πίσω ελαστικά!
WHAT CAR
Ναι, μιλάμε για τα θρυλικά muscle cars, τα αντίστοιχα supercars της σύγχρονης εποχής μας.
Ωστόσο, η παρακμή αυτών των καταπληκτικών οχημάτων και η εμφάνιση εξωτικών σπορ αυτοκινήτων υψηλών επιδόσεων έδωσαν στον όρο μια διαφορετική έννοια.
Τα δημοφιλή αμερικανικά υπεραυτοκίνητα (η σύγχρονη έννοια του όρου) περιλαμβάνουν θρύλους όπως το Dodge Viper , το Ford GT, η C6 Corvette ZR1 ή η C8.
Όμως, εκτός από αυτά τα μοντέλα, η Αμερική μας έχει δώσει και άλλα άγρια supercars που πιθανώς δεν ήξερες ότι υπάρχουν. Πάμε, λοιπόν!
Vector M12
Η ιστορία του Vector ξεκινά τη δεκαετία του 1970 με το όνειρο του ιδρυτή και επικεφαλής σχεδιαστή Gerald Wiegert να κατασκευάσει ένα εξαιρετικά γρήγορο, ευρωπαϊκού στυλ supercar στις ΗΠΑ.
Με λίγα λόγια, το όνειρο υλοποιήθηκε στο, εμπνευσμένο από αεροσκάφη, Vector W8. Ωστόσο, το κάπως απαρχαιωμένο supercar απέτυχε να γίνει σύμβολο μιας και μπήκε στην παραγωγή μερικές δεκαετίες πολύ αργά.
Ο Wiegert πήγε στη δουλειά και σχεδίασε ένα πρωτότυπο ενός σύγχρονου διαδόχου που ονομάστηκε AWX-3, το οποίο έκανε το ντεμπούτο του το 1993. Ωστόσο, η Vector υπόκειται σε εχθρική εξαγορά από την ινδονησιακή εταιρεία Megatech, οπότε ο διάδοχος του W8 κατέληξε να είναι ένα διαφορετικό αυτοκίνητο.
Σχεδιασμένο από τον στυλίστα της McLaren F1 Peter Stevens και βαφτισμένο Vector M12, το αμερικανικό υπεραυτοκίνητο με αμάξωμα από υαλοβάμβακα ήταν στην πραγματικότητα μια ιταλική Lamborghini Diablo από κάτω.
Από την Diablo έλαβε παρόμοιο εσωτερικό και τον ίδιο V12 5,7 λίτρων 492 ίππων.
Έκανε το ντεμπούτο του στην Έκθεση Αυτοκινήτου του Ντιτρόιτ το 1996, αλλά παρά τις προσπάθειες της μητρικής εταιρείας Megatech να το προωθήσει ως ένα από τα καλύτερα υπεραυτοκίνητα στον κόσμο, παράχθηκαν μόνο 17 μονάδες (πέντε λιγότερες από το αρχικό W8) της M12.
Panoz Esperante GTR-1
Για τους Αμερικανούς λάτρεις του μηχανοκίνητου αθλητισμού, η Panoz είναι εξοικειωμέν χάρη στην Esperante του, η οποίο ξεκίνησε ως ένα νόμιμο σπορ μοντέλο και στη συνέχεια μετατράπηκε σε επιτυχημένα αγωνιστικό αυτοκίνητο, που με τις διάφορες παραλλαγές του κέρδισε, μεταξύ άλλων, την κατηγορία GT2 στον αγώνα 24 Ώρες του Le Mans το 2006.
Αν και είχε λίγα κοινά με το GT2 ή το Legal Esperante, το GTR-1 ήταν ίσως το πιο εξωφρενικό αγωνιστικό αυτοκίνητο που φόρεσε τα σήματα Panoz.
Πάνω σ’ αυτό, η εταιρεία ανέπτυξε και μια… συμβατική έκδοση παραγωγής, για να πληροί τις νόμιμες προδιαγραφές, αλλά στην πραγματικότητα τα γονίδια δεν άλλαξαν.
Το μονοκόκ πλαίσιο από ανθρακονήματα, το αμάξωμα, ακόμη και το σύστημα μετάδοσης κίνησης μεταφέρθηκαν από τον αδερφό του με τις προδιαγραφές του ανταγωνισμού.
Ο κινητήρας V8 των 600 και πλέον ίππων που βασίζεται στη Ford και συνδέεται με ένα κιβώτιο ταχυτήτων έξι σχέσεων ZF τοποθετήθηκε κέντρο, κοντά στο πιλοτήριο.
Αρχικά, μόνο δύο μονάδες κατασκευάστηκαν για λόγους αναγνώρισης . Ωστόσο, περίπου δέκα χρόνια αργότερα, η Panoz ανακοίνωσε ότι θα κατασκεύαζε επιπλέον αυτοκίνητα με ειδικές παραγγελίες με αρχική 890.000 δολάρια.
Falcon F7
Η Falcon Motorsports, που ιδρύθηκε το 2009 από τον σχεδιαστή και μηχανικό αυτοκινήτων Jeff Lemke, είχε ως στόχο να παράγει μερικά από τα πιο συναρπαστικά supercars στις ΗΠΑ.
Αν και η εταιρεία δεν έγινε ποτέ τόσο επιτυχημένη όσο ήλπιζε ο ιδρυτής της, παρήγαγε ένα «άγριο θηρίο» με τον κινητήρα τοποθετημένο στη μέση, που ονομάζεται Falcon F7.
Κατασκευασμένο γύρω από ένα εξατομικευμένο μονοκόκ σασί κρυμμένο κάτω από ένα επιθετικό αμάξωμα από ανθρακονήματα, το F7 έκανε το ντεμπούτο του το 2012.
Το κινητήριο σύνολο του αποτελούνταν από ένα προσαρμοσμένο LS7 7,0 λίτρων που αναπτύχθηκε από κοινού με τη Lingenfelterform . Ο ισχυρός κινητήρας ήταν διαθέσιμος σε διαφορετικές ατμοσφαιρικές ρυθμίσεις που απέδιδαν μεταξύ 620 και 680 ίππων ή σε έκδοση διπλού τούρμπο που απέδιδε τουλάχιστον 1.100 ίππους.
Στην τελευταία διάταξη, το πανέμορφο Falcon F7 φέρεται να ήταν ικανό να επιταχύνει από τα 0 στα 97 χλμ./ώρα σε 2,7 δευτερόλεπτα, καθιστώντας το ένα από τα πιο γρήγορα υπεραυτοκίνητα στον κόσμο τη στιγμή της εισαγωγής του.
Ακόμα κι αν ήταν υπέροχο και γρήγορο, το Falcon F7 δεν κατάφερε να προσελκύσει πολλούς αγοραστές. Τελικά, μόνο επτά μονάδες έφυγαν από το εργοστάσιο της εταιρείας στο Χόλι του Μίσιγκαν.
Rezvani Beast Alpha X Blackbird
Σε σύγκριση με τους άλλους κατασκευαστές σε αυτήν τη λίστα, η Rezvani Motors είναι πολύ πιο δημοφιλής.
Ενώ η εταιρεία, με έδρα το Ιρβάιν της Καλιφόρνια, ξεκίνησε με τη φιλοδοξία να παράγει υπεραυτοκίνητα υψηλής ποιότητας, έγινε διάσημη για το αμφιλεγόμενο Tank, ένα SUV που μοιάζει περισσότερο με πολεμική μηχανή.
Προς το παρόν, η Rezvani εμπορεύεται μόνο το Tank, αλλά προηγουμένως κατασκεύασε ένα φανταστικό supercar, που ονομάζεται Beast.
Καθ’ όλη τη διάρκεια ζωής του, το Beast ήταν διαθέσιμο σε διάφορες εκδόσεις βασισμένες στους βρετανικούς θρύλους ελαφρού βάρους: το Ariel Atom και τη Lotus Elise. Από αυτά τα Beasts, το πιο άγριο ήταν το Alpha X Blackbird του 2018.
Πήρε το όνομά του από το Lockheed SR-71 Blackbird, το υπεραυτοκίνητο από ανθρακονήματα κινούνταν από έναν μικρό τετρακύλινδρο. Ναι, καλά διαβάσατε, αλλά αυτό δεν ήταν σε καμία περίπτωση ένα συνηθισμένο μοτέρ.
Αναπτύχθηκε σε συνεργασία με την Cosworth, η ελαφριά υπερτροφοδοτούμενη μονάδα 2,5 λίτρων θα μπορούσε να αποδίδει 700 ίππους, προωθώντας το Alpha X Blackbird από στάση στα 97 χλμ/ώρα σε 2,9 δευτερόλεπτα!
VLF Force 1
Πριν από την επανεκκίνηση της μάρκας Fisker, ο σχεδιαστής και επιχειρηματίας αυτοκινήτων Henrik Fisker ένωσε τις δυνάμεις του με τον διάσημο Bob Lutz (πρώην στέλεχος της Ford, Chrysler και GM) και τον επιχειρηματία Gilbert Villarreal για να δημιουργήσουν την VLF Automotive το 2012.
Η μικρή εταιρεία παρουσίασε πολλά ενδιαφέροντα μοντέλα όλα αυτά τα χρόνια , και αναμφισβήτητα, το πιο ιδιαίτερο ήταν το VLF Force 1.
Βασισμένο στην πέμπτη και τελευταία γενιά του Dodge Viper, το supercar έλαβε ένα προσαρμοσμένο αμάξωμα σχεδιασμένο από τον ίδιο τον Fisker.
Κάτω από το καπό, έφερε τον V10 των 8,4 λίτρων του Viper, ρυθμισμένος να παράγει 745 ίππους αντί για τους 640 ίππους της Dodge.
Με την προστιθέμενη ισχύ και τη βελτιωμένη αεροδυναμική, το Force 1 μπορούσε να επιταχύνει από τα 0 στα 97 χλμ/ώρα σε 3 δευτερόλεπτα και να φτάσει σε τελική ταχύτητα 351 χλμ/ώρα.
Αρχικά, η εταιρεία σχεδίαζε μια σειρά παραγωγής 50 μονάδων, αλλά τελικά κατασκευάστηκαν μόνο πέντε, συμπεριλαμβανομένης μιας που ο Henrik Fisker κράτησε για τον εαυτό του.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Dodge Challenger Black Ghost: Η προτελευταία των ειδικών εκδόσεων
«Τελευταία αναγγελία» για τα Dodge Challenger R/T και Charger
Dodge Challenger τώρα και… ανοιχτό
