Οδηγούμε το Dacia Spring στο Transfagarasan
ΔΟΚΙΜΕΣ
Οδηγούμε το Dacia Spring στο Transfagarasan
ΔΟΚΙΜΕΣΤο ορεινό πάσο Transfagarasan στη Ρουμανία είναι τόσο ψηλό που μένει ανοιχτό μόλις τρεις μήνες κάθε χρόνο. Το ανακαλύπτουμε πίσω από το τιμόνι του Dacia Spring, του φθηνότερου ευρωπαϊκού ηλεκτρικού μοντέλου.
Υπάρχουν υπέροχοι δρόμοι για οδήγηση και υπάρχει και το Transfagarasan. Σμιλεμένο στην κορυφή της οροσειράς Fagaras, στην κεντρική Ρουμανία, μοιάζει σαν μια ονειρική πίστα που φτιάχτηκε από κάποιο ανώτερο ον που κατέβηκε από τον ουρανό. Στην πραγματικότητα, ο αρχιτέκτονας αυτής της εξώκοσμης δημιουργίας ήταν πιο κοντά στον διάβολο…
WHAT CAR
Ο δικτάτορας της Ρουμανίας από το 1967 έως το 1989, Νικολάε Τσαουσέσκου, διέταξε την κατασκευή ενός δρόμου μέσα από τις κορυφές των βουνών, που θα λειτουργούσε ως οδός διαφυγής για τον ίδιο και τον στρατό του σε περίπτωση που η Σοβιετική Ενωση προέλαυνε στο Βουκουρέστι.
Στρατιωτικό προσωπικό και κατάδικοι δούλεψαν σε υψόμετρο 2.000 μέτρων από το 1970 έως το 1974, χρησιμοποιώντας έξι εκατομμύρια κιλά δυναμίτη προκειμένου να διαμορφώσουν ένα πέρασμα μέσα στην αχανή βραχώδη έκταση. Πολλές ζωές χάθηκαν σε αυτό το διάστημα.
Σήμερα, το Transfagarasan είναι μια θεαματική παιδική χαρά για τουρίστες, ποδηλάτες, μοτοσικλετιστές και λάτρεις του αυτοκινήτου και της οδήγησης. Και εμείς θα την ανακαλύψουμε με το Dacia Spring, το φθηνότερο ηλεκτρικό αυτοκίνητο της Ευρώπης, με ισχύ 65 PS και αυτονομία μόλις 220 km.
Το Spring έχει τη χαριτωμένη γοητεία των μικρών πραγμάτων. Παντρεύει τις κόμπακτ διαστάσεις, που δεν είναι και πολύ μεγαλύτερες από αυτές ενός FIAT 500, με τις πιο γεμάτες αναλογίες του αμαξώματος ενός SUV. Το δικό μας αυτοκίνητο είναι η πλούσια έκδοση Extreme, η οποία δηλώνεται από την καφέ απόχρωση Copper Brown στους πλαϊνούς καθρέφτες, στις μπάρες οροφής και σε λεπτομέρειες του εσωτερικού.
Η εκκίνηση γίνεται με τον πλέον παραδοσιακό τρόπο: τοποθετώντας και γυρίζοντας ένα αρχαίο κλειδί Renault στη μίζα. Μετά το χαρακτηριστικό «μπιπ» είσαι έτοιμος να ξεκινήσεις. Η δική μας περιπέτεια ξεκινά από τα προάστια του Βουκουρεστίου.
Με λίγες εύκολες μανούβρες, που διευκολύνονται από το λιλιπούτειο μέγεθος αλλά και την κάμερα οπισθοπορείας, αφήνουμε το πάρκινγκ. Στην πρώτη διασταύρωση πρέπει να διασχίσουμε κάθετα μια λεωφόρο ταχείας κυκλοφορίας, να σταματήσουμε στο άνοιγμα του διαζώματος και στη συνέχεια να μπούμε στο ρεύμα που ορμάει δυτικά.
Περιμένω ψάχνοντας ένα κενό στον χείμαρρο αυτοκινήτων που κατακλύζουν τη λεωφόρο. Κάποια στιγμή βλέπω ένα μικρό παράθυρο, πατάω το γκάζι και το Spring πετάγεται μπροστά. Αμέσως μετά πέφτω στο φρένο για να προσγειωθώ στη ζώνη ασφαλείας του ανοίγματος της νησίδας.
Ποια ασφάλεια; Η μύτη του Spring όπως και το πίσω μέρος είναι απρεπώς εκτεθειμένα, παρά το γεγονός ότι το αυτοκίνητο έχει μήκος μόλις 3.734 mm. Ακολουθεί μια τεταμένη αναμονή, χωρίς πεζούς ή φανάρια που θα μπορούσαν να επιβραδύνουν τη ροή των αυτοκινήτων.
Το λευκό βαν και ένα ταξί Dacia Logan που πλησιάζουν απειλητικά χτυπούν το καμπανάκι για δράση. Με μια γρήγορη περιστροφή στο ελαφρύ και χωρίς δερμάτινη επένδυση τιμόνι, το Spring χώνεται στη δεξιά λωρίδα και ανεβάζει ταχύτητα. Ευτυχώς τα καταφέραμε χωρίς να τρακάρουμε από το πρώτο χιλιόμετρο. Το Spring μάς έχει δείξει κιόλας αρκετά πράγματα από το οδηγικό του ποιόν.
Η απόκριση του γκαζιού είναι παραπάνω από ικανοποιητική, τα φρένα είναι δυνατά και, παρά το γεγονός πως οι 65 PS ακούγονται αστείοι σε μια εποχή που οι 400 PS είναι πλέον παιχνίδι, το Dacia δείχνει πολύ πιο σβέλτο από ό,τι υποδηλώνει το σπριντ των 13,7’’ του 0-100 km/h. Ο ηλεκτροκινητήρας είναι ρυθμισμένος για γρήγορο σκαρφάλωμα σε αστικές ταχύτητες, απελευθερώνοντας άμεσα τη ροπή των 113 Nm.
Η ελαφρώς υπερυψωμένη θέση οδήγησης προσφέρει αξιοπρεπή ορατότητα και τα καθίσματα είναι άνετα, όμως ο κλιματισμός μοιάζει να δυσκολεύεται ελαφρά όταν η καμπίνα ζεσταίνεται από τον δυνατό ήλιο. Ο πίσω χώρος είναι στενός και το πορτμπαγκάζ μικρό, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για κάτι μικρότερο από supermini.
H εξοικονόμηση κόστους εντοπίζεται παντού: οι πόρτες έχουν μια σκληρή πλαστική επένδυση, είναι εξαιρετικά ελαφριές και κλείνουν με έναν ξερό ήχο, το τιμόνι δεν ρυθμίζεται, ενώ δεν υπάρχουν καθρέφτες στα σκιάδια. Υπάρχει όμως Apple CarPlay για να μας βοηθήσει στην πλοήγηση. Σύντομα βγαίνουμε από το Βουκουρέστι και ακολουθούμε τον αυτοκινητόδρομο E81 (ή DN7 σύμφωνα με την τοπική ονομασία) με κατεύθυνση την πόλη Pitesti.
Η απόσταση από το Βουκουρέστι μέχρι τη λίμνη Bâlea, στην κορυφή του Transfagarasan, είναι μόλις 230 km. Ομως αυτή η απόσταση ξεπερνά την επίσημη αυτονομία του Spring στον κύκλο WLTP με πολύ πιο ήπιες συνθήκες κίνησης από αυτές μιας διαδρομής που, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει το σκαρφάλωμα σε ένα υψόμετρο κοντά στα 2.000 m. Επιπλέον, κατά μήκος του E81 δεν υπάρχουν ταχυφορτιστές παρά μόνο μερικοί φορτιστές AC 7 kW που αναφέρονται στο Plugshare.
Η εναλλακτική διαδρομή που θα ακολουθήσουμε μας βγάζει σε κάποιο σημείο από τον αυτοκινητόδρομο και περιλαμβάνει μια παράκαμψη 120 km μέσα από την κοιλάδα του ποταμού Olt και ανέβασμα μέχρι την πόλη Sibiu, απ’ όπου θα κατευθυνθούμε ανατολικά για να πάρουμε το Transfagarasan από την άλλη πλευρά του βουνού. Αυτό σημαίνει μια γεμάτη ημέρα οδήγησης με τρεις στάσεις για φόρτιση. Και βέβαια προϋποθέτει ότι θα μπορέσουμε να δουλέψουμε με τους φορτιστές συνεχούς ρεύματος 50 kW.
Ο θόρυβος από τα ελαστικά και τον αέρα είναι αρκετός στον αυτοκινητόδρομο. Η Dacia έχει περιορίσει τη μόνωση στο ελάχιστο για λόγους κόστους και βάρους πετυχαίνοντας ένα υπέροχο αποτέλεσμα: η συγκεκριμένη πλούσια έκδοση με τη μεγάλη μπαταρία ζυγίζει λιγότερο από έναν τόνο. Το ακούς αυτό Lotus; Η θέα στην πεδιάδα είναι βαρετή, με ατελείωτα χωράφια που διακόπτονται από κάποιους θύλακες σπιτιών με γερμανικό στυλ και κάποιες περιστασιακές συστάδες ηλιοτρόπιων.
Μόνο η κουκίδα των βουνών στον ορίζοντα που σιγά σιγά μεγαλώνει υπαινίσσεται αυτά που θα ακολουθήσουν. Ξεχνώ για λίγο την οικονομία ενέργειας που μας επιβάλλει να ταξιδεύουμε κοντά στα 100-110 km/h και πατάω το γκάζι, κυνηγώντας το όριο των 130 km/h του αυτοκινητόδρομου. Ενώ στην περιοχή των 80 έως 110km/h η επιτάχυνση είναι επαρκής, όσο η ένδειξη του ταχύμετρου πλησιάζει στην τελική ταχύτητα το Spring μοιάζει σαν να πατάει σε κολλώδη άσφαλτο.
Η ψηφιακή ένδειξη σκαρφαλώνει βασανιστικά αργά προς τα πάνω – 124, 125, 127, 129. Ελα Spring, μπορείς να το κάνεις! Επειτα από περίπου 20 δευτερόλεπτα βλέπω τα 130 km/h, που όμως διατηρούνται με το ζόρι. Η ένδειξη δεν ανεβαίνει ούτε ένα ψηφίο παραπάνω, κάτι που δεν αποτελεί έκπληξη, δεδομένου ότι η επίσημη μέγιστη ταχύτητα είναι 125 km/h. Η ανάρτηση είναι αρκετά μαλακή και, όπως συμβαίνει σε πολλά μικρά αυτοκίνητα, δεν υπάρχει πίσω αντιστρεπτική.
Ετσι το Spring περνάει άνετα από ανωμαλίες και λακκούβες, όμως δείχνει κάπως ασαφές στις ταχύτητες του αυτοκινητόδρομου, ενώ οι κλίσεις είναι τόσο έντονες που νιώθεις το αυτοκίνητο να γέρνει ακόμα και σε μια απλή αλλαγή λωρίδας. Το προσπέρασμα φορτηγών χρειάζεται δύο χέρια στο τιμόνι. Επειτα από περίπου 110 km στον E81 βγαίνουμε από τον αυτοκινητόδρομο για να βρούμε τον πρώτο φορτιστή σε ένα μεγάλο πρατήριο καυσίμων της Petrom.
Εξορισμένος σε μια ηλιόλουστη γωνιά όπου τα αγριόχορτα τρυπούν το πλακόστρωτο, οι οδηγίες του είναι ευτυχώς και στα αγγλικά. Κατεβάζω την εφαρμογή Eldrive και ενεργοποιώ τον φορτιστή DC των 50 kW που γεμίζει την μπαταρία των 26,8 kWh σε κάτι λιγότερο από μία ώρα, δίνοντάς μας περίπου 200 km πραγματικής αυτονομίας.
Είναι σίγουρο ότι θα χρειαστούμε και δεύτερη στάση. Λίγο μετά το Pitesti, ο E81 γίνεται αυτοκινητόδρομος μίας λωρίδας, πνιγμένος από φορτηγά. H πυκνή κυκλοφορία και η έλλειψη δύναμης του Spring βγάζει από την εξίσωση τις προσπεράσεις, κάτι που σημαίνει ότι πρέπει να μείνουμε υπομονετικά σε αυτό το κινούμενο τρένο.
Ομως σημαίνει επίσης ότι μπορούμε να παρατηρήσουμε το ρουμάνικο χρώμα γύρω μας: μικρά ασβεστωμένα σπίτια με κόκκινες κεραμοσκεπές, χορταριασμένα πεζοδρόμια, μικρές βιομηχανικές μονάδες, κάρα που σέρνονται από άλογα και καταπράσινα δέντρα παντού. Προσπερνάμε αρκετά εικονοστάσια στην άκρη του δρόμου, που υπογραμμίζουν την ισχυρή χριστιανική πίστη της Ρουμανίας. Ομως η αγάπη προς τον πλησίον δεν αφορά τίποτα από αυτά που γίνονται στον δρόμο.
Πολλές φορές νιώθεις πως οι κανόνες υπάρχουν για να παρακάμπτονται και κάθε τόσο οι νταλίκες αποφασίζουν να κόψουν την κίνηση για να στρίψουν αριστερά ακόμα και αν δεν υπάρχει σχετική σήμανση που επιτρέπει κάτι τέτοιο. Ευτυχώς το Spring είναι ευέλικτο, με μικρό κύκλο στροφής και έχει νεύρο για να εκτελέσει τις ξαφνικές μανούβρες ανάμεσα στα τρομακτικά φορτηγά που δεν παραχωρούν ούτε εκατοστό. Η Ρουμανία μοιάζει με μια χώρα που βιάζεται και γινόμαστε μάρτυρες μερικών αποφασιστικών όσο και παράτολμων προσπεράσεων.
Κάποια στιγμή που η κλίση του δρόμου γίνεται ανηφορική, το ρεύμα μας αποκτά μια λωρίδα προσπέρασης και βλέπω την ευκαιρία να μπω σε αυτήν για να περάσω ένα φορτηγό, το βανάκι Mercedes Sprinter και την Porsche Cayenne μπροστά μου. Ωστόσο, θα πρέπει να προλάβω ένα Suzuki που έρχεται γρήγορα πίσω μου. Αν τα καταφέρω θα έχω σαν βραβείο έναν καθαρό δρόμο στα γρήγορα εσάκια που έρχονται μπροστά. Κάνω την προσπάθειά μου εκμεταλλευόμενος στο έπακρο το νεύρο του ηλεκτροκινητήρα στις πιο χαμηλές ταχύτητες.
Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα: η δυνατή επιτάχυνση σε συνδυασμό με τη γρήγορη στροφή που πλησιάζει είναι η τέλεια συνταγή για υποστροφή του Spring. Η μούρη αρχίζει να ελαφραίνει, τα λεπτά Linglong Green-Max HP αρχίζουν να τσιρίζουν και η μόνη διαφυγή προς τα αριστερά είναι το αντίθετο ρεύμα του E81 που είναι γεμάτο με φορτηγά που τρέχουν. Η συνταγή για μια βέβαιη μετωπική αν τα ελαστικά γλιστρήσουν παραπάνω. Ομως δεν το κάνουν.
Κρατώντας το γκάζι σταθερό, σαν να χειρίζομαι βόμβα που δεν έχει εκραγεί, το Spring διαγράφει τη στροφή, με το αμάξωμα να γέρνει υπερβολικά. Οταν πλέον η κρίση έχει περάσει, τα χέρια χαλαρώνουν στο πλαστικό τιμόνι και ένα σημαντικό μάθημα του οδηγικού ρεπερτορίου του Spring έχει καταγραφεί στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου. Φτάνοντας στο Dedluesti, ο δρόμος μπλοκάρει και πλησιάζοντας πιο κοντά στο χωριό καταλαβαίνω την αιτία.
Δεκάδες οχήματα είναι διπλοπαρκαρισμένα μπροστά από μια σειρά εστιατορίων και υπαίθριων πάγκων που πωλούν φαγητό και άλλα προϊόντα. Ακολουθούμε το παράδειγμά τους και παίρνουμε γευστικότατα σάντουιτς με κοτόπουλο σχάρας, που κοστίζουν λιγότερο από 3 ευρώ, από τα καυτά κάρβουνα του Restaurant Beby.
Σύντομα έρχεται η ώρα για μια προληπτική φόρτιση στο Râmnicu Vâlcea, παρά το γεγονός ότι έχουμε διανύσει μόνο 70 km (για τα οποία χρειαστήκαμε πάνω από δύο ώρες!) και η μπαταρία είναι ακόμα στο 64%. Ενα Tesla Model Y χρησιμοποιεί τον φορτιστή των 50 kW που είχαμε υπολογίσει να φορτίσουμε, όμως ευτυχώς λίγο πιο κάτω, στο γειτονικό κατάστημα ρούχων Pepco, υπάρχει ένας φορτιστής DC 120 kW.
Δεν κερδίζουμε βέβαια κάτι παραπάνω, αφού η μέγιστη ισχύς φόρτισης συνεχούς ρεύματος του Spring είναι τα 30 kW. Σε περίπου 40 λεπτά η μπαταρία του ηλεκτρικού Dacia έχει πάρει 9 kWh, κάτι που αντιστοιχεί σε 17,82 ρουμανικά λέι – λίγο πάνω από 3 ευρώ.
Η κίνηση αραιώνει καθώς βραδιάζει και ο E81 ανεβαίνει πλέον βόρεια δίπλα στον ποταμό Olt. Οι δασωμένες πλαγιές των λόφων πλησιάζουν κοντά στον δρόμο και λίγο αργότερα εμφανίζονται οι επιβλητικοί γκρίζοι βράχοι. Περνάμε μέσα από το Calimanesti, που θυμίζει ελβετικές Αλπεις με τα μεγάλα ξενοδοχεία και τους περιποιημένους δρόμους του. Μετά τον όχι και τόσο βολικό αυτοκινητόδρομο και το δράμα των γρήγορων καμπών, το Spring αισθάνεται πιο χαρούμενο σε αυτό το αλπικό κομμάτι των περίπου 50 km.
Το τιμόνι έχει αρκετή ζωντάνια ώστε το μικρό Dacia να διαγράφει τη μια στροφή μετά την άλλη, ο ηλεκτροκινητήρας βουίζει γλυκά και ο θόρυβος από τα ελαστικά και τον αέρα είναι σαφώς μειωμένος στις πιο χαμηλές ταχύτητες. Προορισμός μας είναι το Sibiu, πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2007 και μια από τις πιο όμορφες πόλεις της Ρουμανίας.
Ο οικισμός χρονολογείται από το 1191 και η κεντρική παλιά πόλη με τα πλακόστρωτα δρομάκια, τις προσόψεις από κόκκινο τούβλο και τους χαρακτηριστικούς αεραγωγούς στις στέγες δείχνει πανέμορφη κάτω από τον ήλιο που δύει. Επιτέλους, το μικρό αυτοκίνητο πόλης βρίσκεται στο φυσικό του περιβάλλον και ελίσσεται με χάρη μέσα στους πολυσύχναστους δρόμους και τα στενά σοκάκια με τα μεγάλα πέτρινα σκαλοπάτια.
Φορτίζουμε το Spring, για τελευταία φορά, στο κοντινό πρατήριο καυσίμων Mol, στα νότια της πόλης. Η μπαταρία παίρνει 17k Wh και η αυτονομία στη σχετική ένδειξη ανεβαίνει πάλι στα 200 km για την εξόρμησή μας στο Transfagarasan αύριο τα ξημερώματα.
Δεδομένου ότι μεσολαβεί μια έντονη ανάβαση 50 km προς τη λίμνη Bâlea, ίσως χρειαστεί να αξιοποιήσουμε στο μέγιστο την αναγεννητική πέδηση του Spring για να διασφαλίσουμε ότι θα καταφέρουμε να επιστρέψουμε χωρίς παρατράγουδα. Το να μείνουμε από ενέργεια σε ένα μέρος που περιφέρονται αρκούδες δεν αποτελεί μια ελκυστική προοπτική. Σε κάθε περίπτωση, η αυριανή μέρα θα είναι ενδιαφέρουσα…
Είναι λίγο μετά τις 5 π.μ. όταν ξεκινάμε την ανάβαση στο απόλυτο σκοτάδι. Για λίγο ακολουθούμε μια Ferrari 488 που πολύ σύντομα εξαφανίζεται και στη συνέχεια παρενοχλούμαστε από έναν οδηγό φορτηγού που κάνει οντισιόν για το ριμέικ της ταινίας «Duel» του Spielberg, αναβοσβήνοντας τα φώτα του σε απόσταση εκατοστών από τον προφυλακτήρα του Spring, παρά το γεγονός ότι κινούμαστε με το όριο των 70 km/h.
Το χωριό Cartisoara, όπου οι ρουμανικές σημαίες λικνίζονται χαλαρά κάτω από το πρώτο φως της ημέρας, είναι ο τελευταίος μεγάλος οικισμός πριν αρχίσουν οι φουρκέτες της ανάβασης. Το δάσος είναι πυκνό και σε πολλά σημεία τα κλαδιά σκεπάζουν τον ελικοειδή δρόμο με την παράδοξα καλή άσφαλτο για μια διαδρομή που από τον Οκτώβριο έως και τον Ιούνιο είναι κλειστή από το χιόνι.
Σε πολλά τμήματα δεν υπάρχουν μπαριέρες, πιθανότατα με το σκεπτικό πως τα δέντρα θα εμποδίσουν ένα αυτοκίνητο να γλιστρήσει στην πλαγιά του βουνού, με τη διαφορά ότι πιθανότατα αυτό δεν θα εμποδίσει και τον σοβαρό τραυματισμό των επιβατών.
Ανεβαίνουμε σκαρφαλώνοντας από τη μια στροφή στην επόμενη χωρίς να βλέπουμε ψυχή, εκτός από ένα αδέσποτο σκυλί που συναντάμε να περπατά στην άκρη του δρόμου. Τα αυτιά βουλώνουν συνεχώς, δηλώνοντας την απότομη αύξηση του υψόμετρου. Και ξαφνικά τα δέντρα εξαφανίζονται, καθώς βγαίνουμε σε ένα χάσιμο και μπροστά μας απλώνεται μια τεράστια πράσινη λεκάνη με τεράστιους ογκόλιθους διασκορπισμένους παντού.
Ενα μαγικό τοπίο στο οποίο μεγάλοι διάσπαρτοι πυλώνες μεταφέρουν ηλεκτρικό ρεύμα και τελεφερίκ ίπτανται πάνω από πρόβατα που βόσκουν υπό το άγρυπνο μάτι ενός βοσκού. Σταματάω το αυτοκίνητο και βγαίνω έξω απολαμβάνοντας το μεγαλείο. Η μαύρη λωρίδα ασφάλτου διασχίζει σε ζιγκ-ζαγκ την κοιλάδα και μετά σκαρφαλώνει στον βράχο. Μια πρόσκληση για οδήγηση που φυσικά αποδέχομαι.
Τις τελευταίες 24 ώρες προπονούμαι γι’ αυτή τη στιγμή, μαθαίνοντας πώς να παίρνω το καλύτερο από το Spring σε αυτές τις στροφές. Σηκώνοντας λίγο το γκάζι στη στροφή, η ανάκτηση κλέβει λίγη από την ταχύτητα εισόδου, αυξάνοντας όμως την πολύτιμη πρόσφυση από τα λεπτά ελαστικά.
Το Spring κινείται εύκολα κοντά στα όριά του, με το λαμπάκι του ESP να αναβοσβήνει σαν τρελό και το συμπαγές αμάξωμα να γλιστρά γλυκά προς τα έξω. Σημάδι στην κορυφή και μετά γκάζι. Το Spring πατάει ανάλαφρα και περνάει. Στην επόμενη στροφή ξανά το ίδιο. Πάλι και πάλι, καθώς οι στροφές πυκνώνουν και διαδέχονται η μια την άλλη όλο και πιο γρήγορα. Σε μερικές στροφές οι άτσαλοι χειρισμοί προκαλούν τη δυσαρέσκεια των λεπτών 165/70 R14 ελαστικών.
Είναι ξεκάθαρο ότι το Spring προτιμάει τις πιο ανοιχτές καμπές με ροή από τις φουρκέτες, στις οποίες η έλλειψη πρόσφυσης δεν αφήνει περιθώρια πίεσης. Είναι λίγο πριν από τις επτά το πρωί και η κίνηση είναι ακόμα ελάχιστη. Απολαμβάνουμε τη χαμηλή πτήση ενός Mitsubishi Evo X που μας προσπερνά. Το ακολουθούν ένα Nissan R35 GT-R με ελβετικές πινακίδες, μια Ford Mustang και ένα Audi RS 5, στο οποίο ο συνοδηγός κρατάει μια GoPro έξω από το παράθυρο με selfie stick.
Λίγο αργότερα φτάνουμε στην κορυφή. Από εδώ ξεκινά η σήραγγα των 884 μ. που καταλήγει στην άλλη πλευρά του βουνού. Στο πλάι της εισόδου της σήραγγας υπάρχουν δύο μεγάλοι χώροι στάθμευσης με θέα στη λίμνη Bâlea. Σε κάποιες ξεχαρβαλωμένες καλύβες πωλούνται μαγνητάκια ψυγείου Transfagarasan, αναμνηστικά και μέλι, όμως εμείς προτιμάμε να καταβροχθίσουμε πικάντικα λουκάνικα, τηγανητές πατάτες και εσπρέσο κάτω από την τέντα της τεράστιας καντίνας.
Το Spring τα κατάφερε. Εφτασε στην κορυφή του Transfagarasan, έχοντας μάλιστα και 75 km αυτονομίας να απομένουν για να επιστρέψουμε με ασφάλεια στον ταχυφορτιστή του Sibiu. Τα πρότυπα εκπομπών ρύπων έχουν εξοντώσει τα μικρά βενζινοκίνητα αυτοκίνητα πόλης, ενώ η ηλεκτροκίνηση έχει ανεβάσει τις τιμές και έχει κάνει την αυτοκίνηση λιγότερο προσιτή σε αυτή την κατηγορία. Ομως το Spring είναι το αντίδοτο σε αυτά τα δεδομένα.
Είναι το μικρό ηλεκτρικό αυτοκίνητο που δεν φοβάται να βγει από τη ζώνη άνεσής του στην πόλη και να ανέβει στο βουνό. Είναι η σύγχρονη ηλεκτρική εκδοχή του κλασικού Panda, σε μια εποχή που η FIAT δεν έχει τολμήσει ακόμα κάτι τέτοιο. Οδηγούμε λίγο ακόμα μέχρι τη λίμνη Bâlea και παρκάρουμε το Spring στην άκρη ενός παρακείμενου γκρεμού για να βγούμε έξω και να ρουφήξουμε για μια ακόμα φορά με όλες τις αισθήσεις μας αυτό το μοναδικό θέαμα.
Τα πουλιά κελαηδούν καλώντας συντροφιά, το βουητό από τις μέλισσες αναμειγνύεται με το σφύριγμα του ανέμου που κινεί το μακρύ γρασίδι. Και κάτω στην κοιλάδα απλώνεται αυτή η απίστευτη κορδέλα ασφάλτου. Οδηγήσαμε τον δρόμο προς τον παράδεισο με ένα Dacia Spring. Την επόμενη φορά πρέπει, όμως, να το κάνουμε με μια Ferrari.
TECH – DACIA SPRING
ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ: ΜΟΝΟΣ ΗΛΕΚΤΡΟΚΙΝΗΤΗΡΑΣ, 65 PS, 113 Nm
ΜΠΑΤΑΡΙΑ: ΙΟΝΤΩΝ ΛΙΘΙΟΥ 26,8 kWh
ΚΙΒΩΤΙΟ: ΑΥΤΟΜΑΤΟ ΜΟΝΗΣ ΣΧΕΣΗΣ
ΜΕΤΑΔΟΣΗ: ΣΤΟΥΣ ΕΜΠΡΟΣ ΤΡΟΧΟΥΣ
ΑΝΑΡΤΗΣΗ: ΓΟΝΑΤΑ MACPHERSON (Ε), ΗΜΙΑΚΑΜΠΤΟΣ ΑΞΟΝΑΣ (Π)
0-100 KM/H: 13,7”
ΤΕΛΙΚΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ: 125 km/h
ΜΕΣΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ TEST: 13,1 kWh/100 km
ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ: 204 km (WLTP: 220)
ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ (Μ/Π/Y): 3.734/1.579/1.516 mm
ΜΕΤΑΞΟΝΙΟ: 2.423 mm
ΧΩΡΟΣ ΑΠΟΣΚΕΥΩΝ: 270 lt
ΒΑΡΟΣ: 975 kg
ΤΙΜΗ: ΑΠΟ 18.950 (ME ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Οδηγούμε το Dodge Challenger στην Αμερική
Οδηγούμε το Ineos Grenadier
Road Trip στα Βαλκάνια: 3.475 χιλιόμετρα με το Renault Austral E-Tech
