Διασχίζουμε τις ΗΠΑ με Quattroporte (Επεισόδιο 13)
ΝΕΑ
Διασχίζουμε τις ΗΠΑ με Quattroporte (Επεισόδιο 13)
ΝΕΑΣτο 13ο επεισόδιο της σειράς coast to coast με την 8κύλινδρη Maserati Quattroporte των 530 ίππων, διασχίζουμε την περίφημη Route 66…
ΤΟΥ ΑΚΗ ΤΕΜΠΕΡΙΔΗ (twitter.com/theworldoffroad)
WHAT CAR
Ο δρόμος αυτός έχει τη δική του ιστορία: φτιάχτηκε το 1926 για να συνδέσει την πολιτεία του Ιλινόις με την Καλιφόρνια, είχε μήκος 2.448 μίλια και διέσχιζε οχτώ πολιτείες. Το 1984 η Route 66 βγήκε στη σύνταξη όταν διαπολιτειακοί αυτοκινητόδρομοι σύνδεσαν το Σικάγο με το Λος Άντζελες.
Έκτοτε, χαρακτηρίστηκε «Ιστορικός Δρόμος» και εξελίχτηκε σε τουριστικό προορισμό. Πρόκειται για τον πιο νοσταλγικό δρόμο των ΗΠΑ, μία χρονομηχανή και υπαίθριο μουσείο σύγχρονης Αμερικανικής ιστορίας.
Κατά τα χρόνια της ύφεσης τη δεκαετία του ’20, η Route 66 εξυπηρέτησε την ιδέα του Αμερικανικού Ονείρου, την οποία αντιπροσώπευε η Καλιφόρνια. Η “Οδός Αμερικής” (Stree of America) ήταν ο μόνος τρόπος για τους Okies – έτσι έλεγαν τους χωριάτες της Οκλαχόμα – να ξεφύγουν από τη μεσοδυτική μιζέρια τους.
Ο συγγραφέας Τζον Στάινμπεκ ήταν αυτός που χαρακτήρισε τη Route 66 «Μητέρα όλων των Δρόμων» στην αριστουργηματική νουβέλα του ‘38, «Τα Σταφύλια της Οργής». Μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Route 66 εξελίχτηκε σε πολιτισμικό εργαστήρι της νέας υπερδύναμης. Τα φώτα neon, οι αλυσίδες μοτέλ, τα οικογενειακά εστιατόρια, τα drive through φαστφουντάδικα οι drive in κινηματογράφοι και τα διαφημιστικά πλακάτ, ήταν ιδέες γύρω από το αυτοκίνητο που πρωτοεφαρμόστηκαν στην Route 66.
Οι καλύτεροι προορισμοί για να πάρεις μία γεύση από αυθεντική Route 66 είναι στην Αριζόνα. Το Γουίλιαμς ήταν σημαντικός σταθμός του σιδηροδρόμου, πριν καν δοθεί στην κυκλοφορία η Route 66. Ήδη από το 1946, η πόλη διέθετε πλήθος μοτέλ, εστιατορίων και συνεργείων, αρκετά από τα οποία υπάρχουν και σήμερα, όλα βέβαια με το λογότυπο 66 στην πρόσοψη.
Λίγο πιο δυτικά είναι το Σελίγκμαν, η πόλη που ενέπνευσε το σκηνοθέτη της ταινίας Cars να δημιουργήσει τη φανταστική πόλη Radiator Springs. Το Σελίγκμαν σήμερα σφύζει από επισκέπτες – Ευρωπαίους, Βραζιλιάνους ή και Κινέζους – οι οποίοι έρχονται με λεωφορεία, νοικιάρικα Mustang ή Harley για να ζήσουν το μύθο της Route 66.
Σημείο αναφοράς, ένα χαμπουργκεράδικο, το Snow Cap Drive-In (διακρίνεται στο 0:50” του βίντεο) το οποίο είχε φτιάξει ο ένας από τους αδερφούς Ντελγκαντίγιο, οι οποίοι ανέστησαν τη δεκαετία του ’80 το Σελίγκμαν.
Όταν φτάσαμε εκεί με την Quattroporte, αντιλαμβάνεστε ότι έγινε σούσουρο. Ο Τζον Ντελγκαντίγιο μας πρόσφερε μια βόλτα με τη σκουριασμένη Chevrolet του ’36 με αντάλλαγμα μία βόλτα με τη Maserati ενώ ο κάτοχος ενός μεταπολεμικού Ford, πανόμοιο με το συμπαθέστατο Mater, το φορτηγό που συμπρωταγωνιστούσε στο Cars, μας ξεπροβόδισε από την πόλη κορνάροντας πανηγυρικά.
Λίγο πιο κάτω, στο δρόμο προς το Κίνγκμαν, στο γραφικό Hackberry Store, οι τουρίστες άφηναν τις άλλες ατραξιόν για μία φωτογραφία με τη Maserati. Φυσικά, απ‘ όπου κι αν περνούσαμε, όλοι παρακαλούσαν για μία ξερογκαζιά κι έτσι ανακαλύψαμε την ψυχαγωγική διάσταση της λειτουργίας sport: την επιλέγεις και άπαντες χαίρονται τριγύρω. Εκείνη την ημέρα του Απρίλη, η Quattroporte ήταν η απόλυτη διασημότητα στη Route 66.
Επιτέλους Καλιφορνέζοι
Αν δεν κυκλοφορήσεις μεσάνυχτα στο «στριπ», την κεντρική λεωφόρο του Λας Βέγκας, δεν μπορείς να πεις ότι γνώρισες την Αμερική. Μ’ αυτό το σκεπτικό παρακάμψαμε τη Route 66 για μία νύχτα στην πόλη του τζόγου. Πριν κάνουμε τσεκ ιν, κινηθήκαμε στο «στριπ» και από εκεί και πέρα χάσαμε τον προσανατολισμό μας.
Υπάρχει ένα ρητό: «ό,τι συμβαίνει στο Λας Βέγκας, μένει στο Λας Βέγκας». Μόνο που κανείς μας στην παρέα δεν είχε το κουράγιο για νυχτερινές ατασθαλίες. Τι κάναμε λοιπόν στην πόλη της αμαρτίας; Βρήκαμε ένα προσιτό μοτέλ, φωτογραφήσαμε, φάγαμε κορεάτικο σούσι μετά τα μεσάνυχτα και επιστρέψαμε στα δωμάτιά μας. Αθώα παιδιά!
Ακολουθώντας το τελευταίο ζωντανό τμήμα της Route 66, περάσαμε από το Μπάρστοου και φτάσαμε στις παρυφές του Λος Άντζελες ακριβώς πριν το ηλιοβασίλεμα. Το απαράμιλλο, πορτοκαλί ηλιοβασίλεμα της Καλιφόρνια.
Τα 70 μίλια που χωρίζουν τη Σάντα Μόνικα από το προάστιο Σαν Μπερναρντίνο, ήταν ιδιαίτερα αγχωτικά. Φανταστείτε ένα ατέλειωτο τρενάκι τεσσάρων λωρίδων στον αυτοκινητόδρομο i10 να πηγαίνει με 75-80 μίλια/ώρα και να περνά από δαιδαλώδεις κόμβους με άλλους αυτοκινητοδρόμους, που επίσης είναι συνωστισμένοι. Ευτυχώς δεν χαθήκαμε μεταξύ μας και σ’ αυτό βοήθησε η δύναμη του V8 που μας επέτρεπε να επιταχύνουμε στα 95-100 μίλια/ώρα για να αλλάζουμε λωρίδες κατά βούληση στην πυκνή κίνηση.
Έτσι, φάνταζε σαν κατόρθωμα όταν φτάσαμε στη Σάντα Μόνικα μετά από δύο εβδομάδες και 8.000 χιλιόμετρα στην αμερικανική ενδοχώρα. Παρά την κούραση, περπατήσαμε στην κατάμεστη προκυμαία που τόσες φορές έχουμε δει σε ταινίες, αναπνεύσαμε το αεράκι του Ειρηνικού και νιώσαμε τα ρούχα μας να κολλάνε από την υγρασία, όταν μόλις μία εβδομάδα πριν αντιμετωπίζαμε πολικές θερμοκρασίες στο Κολοράντο. Το ίδιο βράδυ βρήκαμε κρεβάτια σε προσιτό μοτέλ στο Χόλιγουντ, έτσι για να νιώσουμε περισσότερο Καλιφορνέζοι.
Την επόμενη μέρα, οδηγήσαμε την Quattroporte από τη λεωφόρο Χόλυγουντ, στη Σάνσετ και από εκεί στο Ρόντεο Ντράιβ, το πανάκριβο εμπορικό τετράγωνο στην καρδιά του Μπέβερλι Χιλς. Η μέρα πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε με τους φωτογράφους να είναι διασκορπισμένοι κάτω από τους κοκοφοίνικες και τη Maserati να βολτάρει σε ένα περιβάλλον που θα της είναι γνώριμο από τη στιγμή που παρουσιάστηκε στην Αμερική τον Ιούνιο.
Διάφοροι τουρίστες πέρασαν το Ρενάτο, τον Τζιάνι και το Βίκτορ για παπαράτσι και κάποιοι ρώτησαν ποιος είναι ο τύπος μέσα στη μπλε Maserati: «διάσημος σταρ του Μπόλιγουντ» ήταν η απάντηση που είχαμε προσυμφωνήσει. Ίσως έκτοτε κάποιοι να μιλούν εκεί για «τον Ινδό με τη Maserati». LOL!
