Οκτώ λεπτά μεταξύ ζωής και θανάτου
ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ
Οκτώ λεπτά μεταξύ ζωής και θανάτου
ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑΤόσα χρειάστηκε πρόσφατα η ιατρική ομάδα στην πίστα Paul Ricard για να απεγκλωβίσει οδηγό από μία αγωνιστική Porsche Carrera…
WHAT CAR
ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ: ΑΚΗΣ ΤΕΜΠΕΡΙΔΗΣ
Το αυτοκίνητο ανήκε στην ομάδα Tsunami RT με οδηγό τον Ουκρανό Alex Gaidai. Ευτυχώς όμως, ούτε ο οδηγός ούτε το αυτοκίνητο είχαν πάθει την παραμικρή ζημιά. Η επιχείρηση απεγκλωβισμού ήταν μία άσκηση που είχε ζητήσει η Porsche – διοργανωτής του θεσμό Porsche Carrera Cup Ιταλίας – από το extraction team του οποίου ηγείται ο ιατρός της πίστας. Και στη θέση του οδηγού δεν ήταν ο Alex αλλά η αφεντιά μου!
Oleksandr Gaidai (ITA),Tsunami RT
Εθελοντικά μπήκα στο μπάκετ της GT3 φορώντας το κράνος του Gaidai χωρίς αγωνιστική φόρμα, για την εμπειρία και μόνο. Αργότερα θα μάθαινα ότι στην πρώτη προσομοίωση της χρονιάς στο Misano, οι Ιταλοί γιατροί είχαν χρειαστεί 45’ για να «απεγκλωβίσουν» τον άμοιρο Ρώσο οδηγό. Δεν είχα ιδέα πώς θα με έβγαζαν από το κόκπιτ, 80 κιλά και 47 χρονών άνθρωπο, αλλά δεν έχει σημασία, θα το διασκέδαζα μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Καθισμένος και δεμένος γερά στην Carrera, στο προαύλιο του ιατρείου της πίστας – το οποίο βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο ελικοδρόμιο και πίσω από το βάθρο των νικητών – η άσκηση ξεκινά: ανοίγουν οι πόρτες και μπουκάρουν τρεις ειδικοί απεγκλωβισμού με αγωνιστικές φόρμες.
SONY DSC
Ο ένας απασφαλίζει το τιμόνι, το αφαιρεί και στρέφεται προς εμένα. Με ένα πέρασμα των χεριών του κάτω από τα σαγόνια μου – μία κίνηση λες και επεδίωκε να με πνίξει – σταθεροποιεί το λαιμό. Κάπου εκεί μου κόβεται το χαμόγελο.
Ένας δεύτερος Γάλλος απασφαλίζει το κράνος ενώ οι υπόλοιποι δουλεύουν στην οροφή του αυτοκινήτου. Ξεβιδώνουν τις τέσσερις βίδες που συγκρατούν την τετράγωνη καταπακτή 40×40 εκ. στην οροφή. Χωρίς αυτή, το κράνος θα ήταν αδύνατο να αφαιρεθεί. Στην παλιά Carrera έπρεπε να κόψεις τις κολόνες της οροφής για κάτι τόσο απλό…
Τέσσερα χέρια αρχίζουν και δουλεύουν με το κράνος και το HANS και μέσα σε δευτερόλεπτα το αφαιρούν προσεκτικά με αποφασιστικές κινήσεις. Ο πρώτος εξακολουθεί να κρατάει σταθερό το κεφάλι. Το κράνος βγαίνει ενώ κοιτώ αποσβωλωμένος με τι ευθύνη οι άνθρωποι αυτοί συμμετέχουν σε μια διαδικασία που δεν είναι παρά μία προσομοίωση ενός πραγματικού περιστατικού. Τα βλέμματα και οι κινήσεις τους εκπέμπουν ένα ελεγχόμενο άγχος. Θέλω να πιστεύω ότι σε ένα ατύχημα θα έμεναν το ίδιο σβέλτοι και ψύχραιμοι.
SONY DSC
Χωρίς κράνος πλέον, μου περνούν κολάρο στο λαιμό και σταθεροποιούν το κεφάλι με μια προμετωπίδα. Αμέσως περνούν μέσα από την οροφή μία κόκκινη πλάτη και προσπαθούν να τη σφηνώσουν ανάμεσα στο κάθισμα και την πλάτη μου. Οι πέντε Γάλλοι μιλούν έντονα μεταξύ τους και μέχρι να καταφέρουν να σταθεροποιήσουν την πλάτη περνούν τουλάχιστον άλλα δύο λεπτά.
Δεν καταλαβαίνω τι λένε, καταλαβαίνω όμως ότι χρειάζεται να φτάσει βαθιά η πλάτη αυτή και να σταθεροποιήσει καλά τη ραχοκκοκακαλιά. Όταν τα καταφέρνουν, αρχίζουν και τη σφίγγουν με ιμάντες γύρω από το σώμα μου. Μέσα στο στενό χώρο της Porsche τίποτα δεν είναι εύκολο…
Αφού τελειώνουν με την πλάτη, ενώνουν τα χέρια μου στη θέση που τα κρατούν οι παραδοσιακοί Ρώσοι χορευτές και τα σφίγγουν μεταξύ τους με έναν ιμάντα. Στη συνέχεια σφίγγουν με ένα μικρό ιμάντα τα γόνατα. Είμαι πλέον δεμένος χειροπόδαρα, με την πλάτη κορδωμένη σαν λόρδος και με το κολάρο στο λαιμό σα να έχω φάει γλάστρα από «αρπαγμένη» γριά στον τρίτο όροφο.
Και τώρα πώς θα με βγάλουν από εδώ μέσα; Να τους βοηθήσω μήπως; Μα όχι, αφού υποτίθεται ότι είμαι αναίσθητος. Και καλά πώς θα με βγάλουν, αφού ο κλωβός ασφάλειας κλείνει το μισό άνοιγμα στην πόρτα του οδηγού;
Με τραβούν συντονισμένα προς τα δεξιά, λοιπόν, δέκα χέρια έμπειρα από τους ιμάντες με τους οποίους με έχουν δεμένο σαν τρόφιμο του Δαφνιού. Με μία κίνηση, χωρίς να αλλάξει η στάση του σώματος, με το λαιμό στερεωμένο και την πλάτη στην ευθεία, ουπς, με μετακινούν απαλά έξω και με ξαπλώνουν ανάσκελα δίπλα στο αυτοκίνητο, ενώ κάποιος από πίσω περνά κάτω από την πλάτη μου το φορείο.
SONY DSC
Κοιτώντας κόντρα στον ήλιο τους γιατρούς από πάνω, για μία στιγμή αισθάνομαι μία ανακούφιση, λες και είχα εγκλωβιστεί σε ένα στραπατσαρισμένο αυτοκίνητο – τόσο δυνατό είναι το συναίσθημα να σε φροντίζουν επαγγελματίες.
Κατά τη διάρκεια της εξαγωγής, ένας είχε φουσκώσει το ειδικό στρώμα στο οποίο με τοποθέτησαν αμέσως μετά και το ασφάλισαν από πάνω για να περάσει ο γάντζος του ελικοπτέρου. Αυτή η άσκηση εξυπηρετεί το ακραίο σενάριο στο οποίο το ελικόπτερο δεν μπορεί να προσγειωθεί, άρα ο τραυματίας πρέπει να ανελκυστεί με συρματόσχοινο από το έδαφος.
Ελπίζω να μην πάθω κάτι ανάλογο στ’ αλήθεια, όμως είμαι σίγουρος ότι αν μου τύχει, η προσομοίωση του Paul Ricard θα λειτουργήσει σαν dejavu. Ήταν εμπειρία!
Όμως το τι αισθάνθηκα εγώ σε μια άσκηση απεγκλωβισμού δεν έχει τόση σημασία, όσο ο χρόνος που χρειάστηκε το extraction team: οκτώ λεπτά. Ίσως φαντάζουν πολλά σε περίπτωση ατυχήματος, όταν ο οδηγός μπορεί αν είναι μεταξύ ζωής και θανάτου, όμως η ευθύνη είναι τεράστια και τα όσα πρέπει να προσέξει η ομάδα πριν βγάλει έναν άνθρωπο από μέσα – χωρίς να του προκαλέσει μόνιμες βλάβες – είναι πολλά. Η ομάδα δεν αποτελείται απαραίτητα από ιατρούς, αλλά από εξειδικευμένο προσωπικό το οποίο γνωρίζει το ίδιο καλά την ανατομία του ανθρώπινου σώματος και τα τεχνικά χαρακτηριστικά μίας μεγάλης γκάμας αγωνιστικών αυτοκινήτων, από GT τουρισμού όπως η Porsche μέχρι μονοθέσια. Ανάλογα με τον τύπο του αυτοκινήτου, τη σοβαρότητα του ατυχήματος και προπάντων ανάλογα με την κατάσταση του τραυματία, η διαδικασία είναι διαφορετική.
Σεβασμός λοιπόν σ’ αυτούς τους τύπους που περιμένουν στωϊκά πίσω από τις μπαριέρες της πίστας, ελπίζοντας να μη συμβεί ποτέ αυτό για το οποίο έχουν εκπαιδευτεί.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: FRANCESCO MAZZOLI @ TSUNAMI RT
