Η αλήθεια είναι ότι κυριαρχία παρόμοια με εκείνη της Mercedes-AMG Petronas F1 Team δεν είχε δει ποτέ πριν το σπορ. Και μάλλον δεν πρόκειται να ξαναδεί επίσης.

Όχι τόσο από την άποψη της κυριαρχίας σε μία σεζόν. Εξάλλου αυτό το σκέλος το κάλυψε η περσινή συντριπτική υπεροχή των Φερστάπεν και RB19. Εκείνο που κάνει εντύπωση στην περίπτωση της Mercedes F1 είναι η διάρκεια που είχε η ομάδα στην κορυφή του πιο ανταγωνιστικού περιβάλλοντος στον μηχανοκίνητο αθλητισμό.

Τα 7 χρόνια συνεχών επιτυχιών μοιάζουν εξωπραγματικά. Η γερμανική ομάδα ξεπέρασε την πενταετία των Σουμάχερ-Ferrari, ενώ οι διετείς κυριαρχίες κατά καιρούς των Williams ή McLaren ωχριούν μπροστά στα κατορθώματα της Mercedes.

Η συνταγή της επιτυχίας; Έγκαιρη προετοιμασία για μία μεγάλη αλλαγή κανονισμών, εξασφάλιση ενός κορυφαίου οδηγικού διδύμου και ενίσχυση των ερεισμάτων της ομάδας παρασκηνιακά. Κατά την επταετία κυριαρχίας της, η Mercedes ήταν πραγματικά άτρωτη.

Οι πατέρες της επιτυχίας

Ασφαλώς και τα εύσημα για αυτήν την άνευ προηγουμένου επιτυχία πρέπει να πάνε στον Τότο Βολφ ο οποίος παρέλαβε από τον Ρος Μπρον μία ομάδα σε ανοδική πορεία και την απογείωσε σε πρωτόγνωρα ύψη. Φυσικά ο Αυστριακός δεν ήταν μόνος του στην προσπάθεια αυτή. Ο αείμνηστος συμπατριώτης του, Νίκι Λάουντα, είχε εξίσου σημαντική συμβολή.

Όπως σημαντική ήταν και η συμβολή όλων των κορυφαίων τεχνικών που εργάστηκαν κατά καιρούς σε Μπράκλεϊ και Μπρίξουορθ. Στελέχη τα οποία είτε είχαν παραμείνει στον οργανισμό από τις ημέρες που εκείνος ονομαζόταν BAR, Honda ή Brawn είτε είχαν μπει στην ομάδα έπειτα από έξυπνες κινήσεις του Βολφ.

Και φυσικά δεν θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε ο Λιούις Χάμιλτον στην επιτυχία αυτή. Ο Βρετανός έκανε τις καλύτερες σεζόν της λαμπρής του καριέρας με τα ασημί βέλη σπάζοντας σχεδόν κάθε ρεκόρ της F1. Οι άνθρωποι της Mercedes βίωναν το απόλυτο όνειρο μέχρι τα τέλη του 2020

Πορθητές

Κάπως έτσι φτάνουμε στην επική σεζόν του 2021. Μία σημαντική λεπτομέρεια που θα πρέπει να αναφέρουμε είναι ότι αυτή η χρονιά ήταν η πρώτη στην οποίαν οι Mercedes-Χάμιλτον αντιμετώπισαν πραγματικό ανταγωνισμό από μία άλλη ομάδα.

Σίγουρα υπήρξαν οι σεζόν του 2017-2018 όταν οι δυο τους είχαν επικρατήσει έναντι των Ferrari-Φέτελ. Ωστόσο η ιστορία με τους Φεστάπεν-Red Bull έμελλε να είναι διαφορετική. Ο μεν Ολλανδός ήταν και είναι ένας σαφώς πιο δύσκολος αντίπαλος για τον Χάμιλτον από ότι ο Φέτελ. Η δε Red Bull ήταν και είναι -τουλάχιστον μέχρι ξεσπάσει το σκάνδαλο Χόρνερ– μία πολύ πιο καλά οργανωμένη και δεμένη ομάδα από την Ferrari της προηγούμενης δεκαετίας.

Η Mercedes κατέκτησε το πρωτάθλημα κατασκευαστών εκείνης της χρονιάς. Ωστόσο ο τίτλος των οδηγών πήγε στον Φερστάπεν. Ήταν ο πρώτος χαμένος τίτλος για την Mercedes από το 2014. Στο ευρύ κοινό αυτό πέρασε ως πτώση του απόρθητου, μέχρι τότε, κάστρου των Γερμανών.

Η κακώς εννοούμενη σιγουριά

Ακόμη κι έτσι, όμως, η ομάδα είχε διατηρήσει στο ακέραιο το γόητρό της. Αρκεί να θυμίσουμε ότι μόλις έγινε η παρουσίαση της W13 με τα zeropods οι περισσότεροι θεώρησαν αυτομάτως ότι η Mercedes είχε κάνει κίνηση ματ στη νέα εποχή της F1.

Όταν έχεις σπείρει τον πανικό στο grid επί τόσα συναπτά έτη, λογικό είναι η πλειοψηφία να θεωρεί ότι δεν μπορείς να κάνεις και λάθος. Και ίσως στην παραπάνω πρόταση βρίσκεται και η απάντηση για το τι πηγαίνει στραβά στην Mercedes τα τελευταία χρόνια. Όλα δείχνουν ότι και οι ίδιοι οι άνθρωποι της ομάδας πίστεψαν ότι ήταν ανίκανοι για το λάθος.

Και όπως φαίνεται αυτή η άποψη είχε παγιωθεί και στην κορυφή της ιεραρχίας. Οι ενδείξεις είναι πολλές. Ο Βολφ και οι συν αυτώ αρνήθηκαν να αποδεχτούν την αποτυχία του βασικού σχεδίου του Μάικ Έλιοτ. Παρά το ότι τα στοιχεία που την αποδείκνυαν ήταν συντριπτικά.

Στον Βολφ αρκούσε μία μικρή άνοδος στο τέλος του 2023 για να δώσει το πράσινο φως για την συνέχιση του project. Μοιραία το 2024 ήταν και πάλι κόλαφος για την Mercedes. Ο επικεφαλής και συνιδιοκτήτης της ομάδας αποφάσισε να αλλάξει ρότα τον Απρίλιο του 2024 με την επανατοποθέτηση Άλισον στον ρόλο του τεχνικού διευθυντή.

Αποσύνθεση

Όμως τότε ήταν αργά. Η Mercedes άρχισε να χάνει σε αγώνες από ομάδες όπως η Aston Martin και η McLaren. Ομάδες οι οποίες απείχαν… μίλια από εκείνη μέχρι πριν δύο χρόνια. Και το χειρότερο δεν είχε έρθει ακόμη.

Το μεγάλο όνομα της ομάδας στην προσπάθειά του να πάρει για 8η φορά τον τίτλο του πρωταθλητή είχε αρχίσει να εξετάζει άλλες επιλογές. Ο Χάμιλτον στο μυαλό του είχε ξεγραμμένη την Mercedes. Και δεν ήταν ότι το είχε κρύψει και ιδιαίτερα.

Ήδη από το 2023 ο Βρετανός δήλωνε δημοσίως την δυσαρέσκεια του με τις επιλογές της ομάδας του. Αλλά η ηγεσία της Mercedes όντας ακόμη απορροφημένη σε μία ιδιότυπη αυταρέσκεια δεν μπορούσε να την αντιληφθεί. Ή έστω να την πάρει στα σοβαρά.

Θεωρούσε ο Βολφ ότι θα μπορούσε να κρατήσει τον Χάμιλτον στην ομάδα φέρνοντάς του ως teammate τον Ράσελ και χωρίς να του παρέχει ένα μονοθέσιο ικανό για νίκες. Έκανε λάθος. Ξέχασε, μάλλον, ο Αυστριακός ότι ο Χάμιλτον είχε φύγει από την McLaren το 2012 λόγω μία παρόμοιας κατάστασης. Και με τα τότε μονοθέσια της McLaren να είναι πολύ πιο ανταγωνιστικά από τις σημερινές Mercedes.

Το ντιλ του Χάμιλτον με την Ferrari δεν ήταν ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο βήμα στην περίοδο αποσύνθεσης της αυτοκρατορίας της Mercedes. Ωστόσο είναι το πιο σημαντικό. Τόσο από την άποψη της αξίας του στελέχους που αποχωρεί όσο και λόγω του αντίκτυπου που έχει το γεγονός στο brand της εταιρίας.

Ιδιαίτερα για μία ομάδα η οποία δείχνει όλο και περισσότερο να αντιμετωπίζει τις καταστάσεις περισσότερο στην επικοινωνιακή παρά στην ουσιαστική τους διάσταση. Όσο για την… σωτήρια W15 του Άλισον, το νέο μονοθέσιο της Mercedes δεν είναι κάτι διαφορετικό από ότι περιμέναμε. Ένα μονοθέσιο, δηλαδή, το οποίο είναι πάνω από ένα έτος πίσω σε εξέλιξη από ότι η Red Bull. Καλή τύχη Τότο…