One hit wonders!
FORMULA 1
One hit wonders!
FORMULA 1Πρόκειται για όρο που χρησιμοποιείται κυρίως στη μουσική βιομηχανία και αφορά καλλιτέχνες ή συγκροτήματα που έκαναν ξαφνικά επιτυχία με ένα τραγούδι αλλά στη συνέχεια, εξαφανίστηκαν… Είχαν τα δικά τους 15 λεπτά δημοσιότητας, τη “στιγμή” τους.
Ένας όρος που μπορεί να βρει εφαρμογή και στον μαγικό κόσμο της Formula 1. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, σε οδηγούς που είχαν… one title chance, δηλαδή μία και μόνο ευκαιρία να γίνουν παγκόσμιοι πρωταθλητές. Και την έχασαν. Ας εντοπίσουμε λοιπόν τους παραλίγο σπουδαίους της τελευταίας 20ετίας.
WHAT CAR
Πρώτα απ’ όλα όμως, ας ξεκαθαρίσουμε το εξής. Οι οδηγοί που φτάνουν στη Formula 1, ακόμα κι αν έχουν αρωγό το μεγάλο πορτοφόλι ή ένα σημαντικό υποστηρικτή, δεν είναι δυνατό να φτάσουν τόσο ψηλά μόνο χάρη σε άλλους. Το ταλέντο είναι απαραίτητο και ακόμα κι ο χειρότερος οδηγός που έχει βρεθεί πίσω από το τιμόνι ενός μονοθεσίου της Formula 1, λυπάμαι που σας το λέω αλλά ήταν έτη φωτός μπροστά από εμένα και εσάς. Απλά όλοι εμείς, έχουμε την πολυτέλεια να κρίνουμε από τον καναπέ ή πίσω από ένα πληκτρολόγιο.
Όμως και κάθε οδηγός της F1 δεν είναι στο ίδιο επίπεδο. Υπάρχουν “σκαλοπάτια”, υπάρχουν βαθμίδες, υπάρχουν ξεκάθαρες διαφορές. Στην κορυφή, τολμώ να χωρίσω τους καλούς από τους σπουδαίους. Αυτούς που ήταν/είναι… ένα κλικ πιο κάτω από τους κύριους αντιπάλους τους, οι συγκυρίες ή τα μονοθέσια τους έφεραν κοντά στην υπέρβαση αλλά τελικά, λύγισαν από πίεση ή ατυχία.
Ξεκινάμε από το Eddie Irvine. Απολαυστικός τύπος, γυναικάς, πλακατζής, ατακαδόρος και γρήγορος πίσω από το τιμόνι – κανένας δεν το αμφισβητεί. Και θρασύς, τόσο που έκλεισε ραντεβού με τη μπουνιά του Ayrton Senna, γιατί τόλμησε να προσπεράσει τον “θρύλο” και να βρεθεί ξανά στον ίδιο γύρο με εκείνον. Στη Ferrari, όσο κι αν δεν του άρεσε, όσο κι αν έχει γκρινιάξει όλα αυτά τα χρόνια, ήταν στη σκιά ενός άλλου σπουδαίου: του Michael Schumacher. Όταν το 1999 ο Γερμανός έσπασε το πόδι του στο Σίλβερστοουν, ο Ιρλανδός είχε μία μοναδική ευκαιρία να διεκδικήσει τον πρώτο τίτλο της Ferrari μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες. Η F399 ήταν άκρως ανταγωνιστική, ο Irvine νίκησε σε Αυστραλία, Αυστρία, Γερμανία και Μαλαισία αλλά στο γκραν φινάλε, στην Ιαπωνία, αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων. Σε ένα Σαββατοκύριακο που ξεκίνησε με ατύχημα στις κατατακτήριες, έμεινε τρίτος στον αγώνα και έχασε τον τίτλο για δύο βαθμούς από τον Mika Hakkinen.
Εννέα χρόνια μετά, το 2008, ο συμπαθής Felipe Massa έφτασε κυριολεκτικά μία ανάσα από το θρόνο. Σε μία σεζόν όπου για διάφορους λόγους υποσκέλισε τον (ομολογουμένως καλύτερο του) Kimi Raikkonen, βρέθηκε να διεκδικεί στα ίσια τον τίτλο από τον Lewis Hamilton. Αν δεν είχε φύγει από τα pit της Σιγκαπούρης με τη μάνικα ακόμα συνδεμένη στην F2008, λογικά θα τον είχε πάρει. Όμως παρότι δεν λύγισε όπως ο Irvine, παρότι η τελευταία μεγάλη του παράσταση, στη Βραζιλία, ήταν σπουδαία – δυστυχώς για εκείνον δεν ήταν αρκετή. Ο Hamilton προσπέρασε στον τελευταίο γύρο τον Timo Glock που “φορούσε” σλικ ελαστικά σε ολοένα και πιο βρεγμένο οδόστρωμα και πήρε τη μπουκιά από το στόμα του αποσβολωμένου Massa.Την επόμενη χρονιά το “ιπτάμενο ελατήριο” από το μονοθέσιο του Rubens Barrichello στο GP Ουγγαρίας, έφερε έναν τραυματισμό που ουσιαστικά οδήγησε σε πολυετή αγωνιστική κατηφόρα. Παρότι τις τελευταίες δύο σεζόν ο Massa δείχνει δείγματα του παλιού καλού εαυτού του, όλα δείχνουν πως δεν θα έχει ξανά την ευκαιρία να διεκδικήσει τον τίτλο.
Μιας και αναφέραμε τον Barrichello, μετά από χρόνια ως πιστό Νο2 του Schumacher, το 2009 είχε τη μοναδική πραγματική ευκαιρία να ενταχθεί στο πάνθεον των παγκόσμιων πρωταθλητών. Η Brawn GP ήταν “τρένο” και αυτή τη φορά αντί για τον πανούργο αλλά κορυφαίο Schumi, είχε ως teammate τον Jenson Button. Αμφότεροι είχαν την ευκαιρία της ζωής τους να λάμψουν! Ο Βρετανός την εκμεταλλεύτηκε, ο Βραζιλιάνος όχι…
Περνάμε στον πολυετή εμφύλιο της Red Bull: Sebastian Vettel vs Mark Webber. Ναι, ο Γερμανός ήταν το καλομαθημένο τέκνο του Helmut Marko αλλά ο Αυστραλός, κάτι που πολλοί αγνοούν, ήταν συνεργάτης/συνέταιρος του επικεφαλής της RBR, Christian Horner. Παρά τη γκρίνια του, ο Webber ερχόταν Νο2 στις επιλογές, μόνο όταν ήταν Νο2 στη βαθμολογία.
Το 2010 λοιπόν, σε μία χρονιά με έντονο ανταγωνισμό, μέχρι την Κορέα ήταν στην κορυφή της βαθμολογίας. Στον τελικό του Άμπου Ντάμπι, μπορούσε να καθίσει στο θρόνο αν κέρδιζε τον αγώνα, με τον Fernando Alonso να μένει τρίτος. Κακές κατατακτήριες και λάθη στον αγώνα, συνέθεσαν το παζλ της αποτυχίας. Και για εκείνον αλλά και για τον Ισπανό καθώς επικεντρώθηκαν ο ένας στον άλλο, αφήνοντας ανοιχτό το δρόμο στον αποφασισμένο Vettel. Ο Γερμανός ήταν αλάνθαστος παρότι αουτσάιντερ, πήρε τη νίκη ενώ ο Webber περιορίστηκε στην 8η θέση. Ο Vettel αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής ενώ ο Αυστραλός δεν κατάφερε ποτέ ξανά να τον κοντράρει μέχρι τέλους.
Και φτάνουμε στον Nico Rosberg. Πολύ καλός οδηγός, σταθερός, πέρυσι πάλεψε μέχρι τέλους με τον teammate του Lewis Hamilton. Έχοντας στα χέρια του… διαστημόπλοιο, ξεκινώντας με όπλο την αξιοπιστία αλλά και την ψυχραιμία που δεν είχε ο Βρετανός, βρέθηκε πολλάκις σε θέση ισχύος.
Ειδικά μετά το Βέλγιο, λίγοι περίμεναν πως ο Hamilton θα μπορούσε να ανατρέψει την εις βάρος του κατάσταση. Κρίνοντας την πραγματική αξία των δύο οδηγών και έχοντας σαφή άποψη πως ο Lewis είναι ένα κλικ πιο πάνω, επέμενα πως αυτός θα πάρει τον τίτλο. Και ξεκινώντας από τη Μόντσα, ο Rosberg άρχισε να λυγίζει υπό την αφόρητη πίεση και έμεινε θεατής στο κρεσέντο του Lewis στην τελική ευθεία της σεζόν.
Είναι πρόωρο να τοποθετήσουμε τον Rosberg στη λίστα των “One hit wonders”; Ενδεχομένως. Αλλά αν στο 2014 της απόλυτης κυριαρχίας της Mercedes δεν κατάφερε να γίνει πρωταθλητής, φέτος που τα πράγματα έχουν αλλάξει, δύσκολα θα κάνει την υπέρβαση. Μπορεί τα ασημί βέλη να διατηρούν το πάνω χέρι αλλά είναι ξεκάθαρο πως δεν παίζουν μόνα τους πια. Η Ferrari είναι εκεί, ακολουθεί και ενίοτε απειλεί. Πέρυσι η W05 είχε ηττηθεί μόνο έχοντας προβλήματα (σε Καναδά, Ουγγαρία, Βέλγιο). Φέτος, σε 4 GP έχει ήδη μία καθαρή ήττα. Είναι υπό πίεση λοιπόν, άρα φέτος ο Rosberg δεν θα έχει να κάνει μόνο με τον teammate του.
Φέτος ο Rosberg δεν έχει γευτεί ακόμα τη χαρά της νίκης, παρά τη σταθερή παρουσία του στο βάθρο
Σε μία σεζόν που ξεκίνησε με μεγαλύτερο ανταγωνισμό από την περυσινή (κ που αυτός μπορεί χάρη στην εξέλιξη των μονάδων ισχύος να αυξηθεί στην πορεία), είναι επίσης δεδομένο πως η Mercedes δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να αφήνει τους οδηγούς της να μάχονται σαν τα κοκόρια. Να μοιράζονται την προτεραιότητα στις στρατηγικές. Όσο ο Sebastian Vettel είναι δίπλα στη βαθμολογία και ο Kimi Raikkonen καραδοκεί για να κλέβει βαθμούς όπως στο Μπαχρέιν, στη γερμανική ομάδα θα είναι υποχρεωμένοι να αναθεωρήσουν την τακτική τους. Θα πρέπει αργά ή γρήγορα, όπως συμβαίνει πάντα σε σεζόν που υπάρχει αντίπαλος όπως φέτος η Ferrari, να πάρουν αποφάσεις. Και βάσει των έως τώρα εμφανίσεων του Hamilton αλλά και της διαφοράς που έχει ήδη χτίσει, αυτές όλα δείχνουν πως θα ευνοούν τον Βρετανό. Όχι τον Rosberg. Αν δεν υπάρξει ανατροπή ολκής στα Grand Prix Ισπανίας και Μονακό, ίσως ο Γερμανός να αναγκαστεί να ταξιδέψει στον Καναδά έχοντας ήδη δει το τρένο να φεύγει και φέτος…
Και αν αυτή είναι η τελευταία χρονιά που η Mercedes θα είναι τόσο δυνατή, ίσως να είναι και η τελευταία χρονιά που ο Rosberg θα έχει εισιτήριο για να προλάβει το τρένο αυτό.
