Suzuki GSX-R1000R Legend Editions: 7 εκδόσεις GSX-R για 7 παγκόσμιους τίτλους!
NEWSMOTO
Suzuki GSX-R1000R Legend Editions: 7 εκδόσεις GSX-R για 7 παγκόσμιους τίτλους!
NEWSMOTOΜια μοτοσυκλέτα ζωντανός θρύλος σε επτά διαφορετικές εκδόσεις, αφιερωμένες σε ισάριθμα παγκόσμια πρωταθλήματα ταχύτητας από έξη διαφορετικούς αναβάτες.
Μια φοβερή πρωτοβουλία από τη Suzuki Ιταλίας, η οποία βγάζει σε περιορισμένη παραγωγή GSX-R1000R βαμμένα στα χρώματα των μοτοσυκλετών που της έδωσαν την κορυφαία διάκριση στη μεγάλη κατηγορία του παγκόσμιου πρωταθλήματος ταχύτητας μοτοσυκλετών, κοινώς στο ΜotoGP. Αυτό σημαίνει πως όσοι τυχεροί προλάβουν θα μπορέσουν να αποκτήσουν το κορυφαίο supersport μοντέλο της Suzuki στα χρώματα αναβατών θρύλων όπως οι Barry Sheene, Marco Lucchinelli, Franco Uncini, Kevin Schwantz, Kenny Roberts Jr, καθώς και το “νέο αίμα” Joan Mir!
WHAT CAR
Όλες οι επετειακές εκδόσεις GSX-R1000R Legend είναι διαθέσιμες στο διαδικτυακό κατάστημα της Suzuki Ιταλίας (κλικ εδώ) στην τιμή των 22.500€, με τις μοτοσυκλέτες να διαθέτουν επιπρόσθετα του νέου -και ομοίως επετειακού- GSX-R1000R 100th Anniversary τελικό εξάτμισης από την Akrapovic και κάλυμμα στη σέλα του συνεπιβάτη.
H χρονική περίοδος που η Suzuki Ιταλίας παρουσιάζει τα συγκεκριμένα μοντέλα είναι εξαιρετικά σημαντική για το εργοστάσιο και έρχεται σαν εορταστική πρωτοβουλία τόσο για τα 100 χρόνιας ιστορίας του Ιάπωνα κατασκευαστή όσο και για τα 60 συνεχούς παρουσίας στο διεθνές αγωνιστικό μοτοσυκλετιστικό στερέωμα.
Ας κάνουμε όμως μια αναδρομή στο παρελθόν και ας δούμε τους έξη “παγκόσμιους” που έγραψαν το όνομά τους με χρυσά γράμματα στην αγωνιστική ιστορία της Suzuki:
1976 & 1977 – Barry Sheen
Ο βρετανός αναβάτης είναι ένας από τους πλέον δημοφιλείς στην ιστορία του αθλήματος, έχοντας δημιουργήσει ένα φανατικό κοινό εντός και εκτός αγώνων. Μονομαχώντας με τον Angel Nieto για τον τίτλο των 125cc το 1971, κερδίζοντας τα 500cc στο Dutch TT το 1975, παλεύοντας με τον Giacomo Agostini λίγους μήνες αφότου είχε διαλύσει πόδι, τράχηλο, βραχίονα και δύο πλευρά σε μια πτώση με πολλά χιλιόμετρα στη Daytona, ο λίαν εκκεντρικός άγγλος αναβάτης είχε ήδη κερδίσει τις καρδιές του κόσμου. Η νίκη του στην Ολλανδία το 1975 ήταν η πρώτη από τις 19 που κατέκτησε στις 9 σεζόν που αγωνίστηκε συνολικά στο MotoGP και ταυτόχρονα το πρώτο του βάθρο εκτός Αγγλίας (συνολικά ανέβηκε σε αυτό 40 φορές).
Ιστορικές θα μείνουν οι μάχες του με τον Kenny Roberts στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές αυτής του ’70. To 1982 είχε μια εκπληκτική πορεία για τον τρίτο του τίτλο στα 500cc, αλλά ένας άσχημος τραυματισμός από πτώση στα δοκιμαστικά του Silverstone του στέρησε τη δυνατότητα και -ουσιαστικά- του σταμάτησε την καριέρα. Η FIM του απένειμε τον τίτλο Grand Prix Legend το 2001 και ο Barry έφυγε από τη ζωή το 2003, μετά από σχετικά σύντομη μάχη με την επάρατο νόσο.
1981 – Marco Lucchinelli
To 1981 o Ιταλός αναβάτης πήρε πέντε πειστικές νίκες και ανέβηκε επτά φορές στο βάθρο των νικητών, σημειώνοντας παράλληλα πέντε ταχύτερους γύρους και επτά pole positions. Ήταν μια χρονιά όπου κύριος ανταγωνιστής του ήταν ο Randy Mamola, τον οποίο κατάφερε να κερδίσει για μόλις 11 βαθμούς στην τελική βαθμολογία. Η αγωνιστική του καριέρα στο MotoGP κράτησε 12 χρόνια (1975-1986), έχοντας -πέραν του τίτλου το 1981- να επιδείξει μια 3η θέση το 1980 και μια 4η το 1976, όλες με Suzuki. Του έχει απονεμηθεί ο τίτλος του MotoGP Legend.
1982 – Franco Uncini
O δεύτερος Ιταλός αναβάτης που χάρισε παγκόσμιο τίτλο στη Suzuki το κατάφερε ένα χρόνο μετά τον Lucchinelli. Η καριέρα του Franco στο MotoGP ξεκίνησε το 1976 στα 250cc με ..Harley-Davidson και μετά από επτά βάθρα και δύο νίκες κατάφερε να τερματίσει στη 2η θέση τον επόμενο χρόνο. Στη μεγάλη κατηγορία μπήκε το 1979 με Suzuki, όπου με μόλις ένα βάθρο (3η θέση στη Ριέκα) κατάφερε να τερματίσει 5ος στη συνολική κατάταξη της χρονιάς. Το 1980 πήρε μια 2η και δύο τρίτες θέσεις, σκαρφαλώνοντας στην 4η γενικής, ενώ το 1981 ήταν μια καταστροφική χρονιά, που τον έφερε στην 13η γενικής. Το 1982 όμως ήταν η χρονιά του και με πέντε νίκες και επτά πλασαρίσματα στο βάθρο αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής, έχοντας αντιμετωπίσει με επιτυχία ονόματα όπως αυτά των Freddie Spencer, Kenny Roberts και Barry Sheene. Μια άσχημη πτώση τη σεζόν του 1983 ήταν αυτή που ψαλίδισε την επιτυχημένη του πορεία στο θεσμό, από τον οποίο αποσύρθηκε οριστικά στα τέλη του 1985. To 2016 συμπεριλήφθηκε στο FIM MotoGP Hall of Fame.
1993 – Kevin Schwantz
Μαζί με τους Barry Sheene και Valentino Rossi θεωρείται από τους δημοφιλέστερους αναβάτες όλων των εποχών. Ο προερχόμενος από το Texas αναβάτης είναι ο μόνος του αφιερώματος που στη διεθνή του καριέρα αγωνίστηκε αποκλειστικά στη μεγάλη κατηγορία και πάντα με μοτοσυκλέτα της Suzuki (1986 έως και 1995). Ο “μόλις” ένας παγκόσμιος τίτλος του το 1993 δεν αντικατοπτρίζει την επίπτωση που είχε στον κόσμο της μοτοσυκλέτας, ο υπέροχος χαρακτήρας, το μοναδικό οδηγικό στυλ και οι μάχες που έδινε στις πίστες (ειδικά με τον επιστήθιο φίλο του Wayne Rainey) τον καθιέρωσαν στη συνείδηση όλων σαν μια ξεχωριστή και συνάμα λατρευτή προσωπικότητα. Η πλήρης εμπλοκή του στην κατηγορία των 500cc ξεκίνησε το 1988, κερδίζοντας μάλιστα τον πρώτο αγώνα της χρονιάς στη Suzuka της Ιαπωνίας. Μέχρι τα τέλη του 1989 κατέκτησε 8 νίκες και ανέβηκε στο βάθρο 13 φορές, αλλά οι πολλές πτώσεις και οι συχνοί τραυματισμοί του έδιναν τροφή σε μια φημολογία που τον χαρακτήριζε σαν έναν ιδιαίτερα ασταθή αναβάτη.
Τις επόμενες τέσσερις σεζόν, ο Kevin και οι μάχες που έδινε με τους Eddie Lawson, Wayne Gardner, Mick Doohan και Wayne Rainey έστειλαν στα ουράνια τη δημοφιλία του θεσμού, προσφέροντας θέαμα και συναγωνισμό που πραγματικά δεν είχε προηγούμενο. Μετά από 19 νίκες και 21 βάθρα τις σεζόν 1990-1992, το 1993 έμελλε να του αποφέρει τον επιθυμητό τίτλο. “Συναίνεσε” βέβαια σε αυτό και η απόσυρση του Rainey από το θεσμό δύο αγώνες πριν το τέλος της σεζόν, μετά από το ατύχημα που είχε στο Misano και το οποίο είχε τη γνωστή τραγική κατάληξη της μόνιμης αναπηρίας του. Μετά από 4 νίκες, 11 βάθρα και μόλις μία εγκατάλειψη, το μοναδικό παγκόσμιο πρωτάθλημα του Schwantz ήταν γεγονός, αλλά η θλίψη από τον σοβαρό τραυματισμό του φίλου του Wayne Rainey δεν του επέτρεψε να το πανηγυρίσει όπως θα ήθελε. Η FIM του απέδωσε τον τίτλο Grand Prix Legend το 2000, ενώ η αμερικάνικη ομοσπονδία τον ενέταξε στο AMA Motorcycle Hall of Fame ένα χρόνο νωρίτερα.
2000 – Kenny Roberts Jr.
Γιος του περίφημου Kenny Roberts των τριών παγκόσμιων τίτλων (1978-79-80) στα 500cc, o “Junior” αγωνίστηκε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ταχύτητας επί 15 συνεχόμενες σεζόν (1993-2007) και σε τρεις κατηγορίες (250, 500, MotoGP). Με το που πήγε στην ομάδα της Suzuki το 1999 ήρθε και η πρώτη μεγάλη διάκριση, καθόσον το τέλος της σεζόν τον βρήκε στη 2η θέση της γενικής βαθμολογίας των δίχρονων 500. Στους 16 αγώνες της κατηγορίας πήρε 4 νίκες, ανέβηκε 8 φορές στο βάθρο και εγκατέλειψε μόλις μία φορά.
Το μήνυμα είχε σταλεί και όλος ο κόσμος είχε στραμμένο το βλέμμα του πάνω στον Αμερικάνο αναβάτη, ο οποίος δικαιώνοντας τις προσδοκίες που ο ίδιος είχε δημιουργήσει κατάφερε να πάρει τον τίτλο την επόμενη χρονιά με 4 νίκες και 9 συνολικά παρουσίες στο βάθρο. Έμεινε στη Suzuki και την επόμενη περίοδο των τετράχρονων μοτοσυκλετών, αλλά η συνέχεια δεν ήταν αντίστοιχη όσον αφορά σε νίκες και διακρίσεις. Η FIM τον ενέταξε στο MotoGP Hall of Fame το 2017.
2020 – Joan Mir
Ο Ισπανός αναβάτης κατέπληξε τους πάντες τη χρονιά που πέρασε, χαρίζοντας στη Suzuki τον έβδομο τίτλο της στη μεγάλη κατηγορία και κάνοντάς της έτσι το καλύτερο δώρο για τα 100 χρόνια ιστορίας της. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στο αφιέρωμα που του έχουμε κάνει εδώ.
Διαβάστε επίσης:
Honda CB1100X ΜΥ2022: Φήμες για μεγάλο Street Adventure
Honda CMX1100 Rebel: Επαναστάτης με αιτία τα περισσότερα κυβικά
Moto Guzzi V85 TT Travel: Όταν οι περιπλανήσεις είναι μακρινές
