Games
«Μαρμαρωμένος» θεατής
ΝΕΑ
«Μαρμαρωμένος» θεατής
ΝΕΑΣε έναν κόσμο όπου οι εντυπώσεις είναι το παν, έχω μάθει κάθε φορά που νιώθω να εντυπωσιάζομαι από κάτι, να… φρενάρω. Να αφήνω το χρόνο να περάσει, το μυαλό να επεξεργαστεί εμπειρίες και εικόνες, τη σκέψη να αξιολογήσει αν αυτό που με εντυπωσίασε, προσέφερε οπτική ή συναισθηματική ηδονή της στιγμής ή σκοπεύει να αποτελέσει σταθερό Viagra των αισθήσεων μου. Πέρασαν ήδη αρκετά 24ωρα από τη στιγμή που έσβησαν τα φώτα στα… μάρμαρα και ήρθε η ώρα για την ψυχρή αξιολόγηση όσων παρανοϊκών συνέβησαν εκείνο το βράδυ στο παρθενικό Red Bull X-Fighters στην Ελλάδα.
Η «Συμμορία των 12» αναβατών ήδη ετοιμάζεται να αποπλανήσει άλλο κοινό, στη Μαδρίτη. Να τους δώσει χωρίς τύψεις «Kisses of Death»! Να τους μεθύσει με τρικ που κάθε ένας από αυτούς του τυπάδες με τα κράνη κάνουν να φαντάζουν τόσο διαολεμένα εύκολα, που λησμονείς πως αν για μία τόση δα στιγμή συνομωσίας του σύμπαντος αλλάζατε θέσεις λίγο πριν την απογείωση… στιγμές μετά, θα είχες φάει τα μούτρα σου χειρότερα απ’ ότι με την πρώτη σου καψούρα στο σχολείο.
WHAT CAR
Κι όμως, αυτοί οι τύποι απογειώνονται ξανά και ξανά. Αν πέσουν, απλά πεισμώνουν περισσότερο. Αν πονέσουν, απλά θα σφίξουν τα δόντια ώσπου να τρίξουν. Αν το άλμα τους δεν είναι αρκετό για να ξεσηκώσει το κοινό, το επόμενο θα είναι ακόμα ψηλότερο. Αδιαφορώντας για την προσγείωση. Αγνοώντας ασήμαντες λέξεις όπως «κίνδυνος», «ατύχημα», «τραυματισμός» και λοιπούς συνδυασμούς γραμμάτων που φαντάζουν σαν Μανδαρινικά. Για εκείνους, το μόνο που έχει σημασία, είναι το χειροκρότημα.
Από τον πιτσιρικά Christian Meyer που ήρθε ως… επιλαχών στην Ελλάδα και όταν του τηλεφώνησαν να τον ειδοποιήσουν σχετικά έκανε backflip στο κρεβάτι του – μέχρι τον μπαρουτοκαπνισμένο παγκόσμιο πρωταθλητή Josh Sheehan. O ένας αποκλείστηκε από τα προκριματικά και μόνο που δεν σκαρφάλωσε στην κερκίδα πανηγυρίζοντας απλά επειδή ήταν εκεί, μαζί μας. Ο άλλος ήταν ο μόνος που επιχείρησε (και μάλιστα επιτυχώς) διπλό backflip και παρότι στα προημιτελικά αποκλείστηκε με σκορ 0-5 (!), μάρσαρε δυνατά σα να φωνάζει στο εκστασιασμένο κοινό «Θα επιστρέψω» ως άλλος Schwarzenegger. Τα δύο άκρα της δωδεκάδας, με συνιστώσα τη λατρεία για αυτό που κάνουν και για εμάς που τους… λατρέψαμε.
Διάολε, ο Thomas Pages που παραλίγο να πάρει τη νίκη, έπεσε πιο πολλές φορές κι από τον Καραγκούνη αλλά με κάθε πτώση, τα ντεσιμπέλ από τις ιαχές του κοινού ανέβαιναν ακόμα ψηλότερα! Μιλάμε για την απόλυτη αποθέωση, από ένα κοινό που δεν νοιαζόταν πια για σκορ, κατατάξεις και επιδόσεις. Ένα κοινό που χοροπηδούσε στην τριών επιπέδων διαδρομή, σε έναν παράλληλο χορό με εκείνο των αναβατών. Γκάζι και φύγαμε, γκάζι πετάμε, στον αέρα χορεύουμε, ποτέ δεν πονάμε.
Κάπου σε αυτό το κοινό κι εγώ. Θεατής. Από τις λίγες φορές που είχα το προνόμιο (ή την κατάρα) να μπορώ να παρακολουθήσω και να απολαύσω ένα αγωνιστικό event κρατώντας κλειστό το laptop, χρησιμοποιώντας τα χέρια μόνο για χειροκρότημα, με το βλέμμα να πλανάται στον μεταποκαλυπτικό χώρο των Λατομείων Μαρμάρου Διονύσου αντί να μένει αιχμαλωτισμένο σε μία οθόνη με ανοιχτό το word. Πάνε 24ωρα αλλά ξάφνου το σκέφτομαι και είμαι πάλι εκεί. Χαμογελώ. Ταξιδεύω. Οκ, το τεστ ολοκληρώθηκε, δεν ήταν event… one night stand. Ήταν από αυτά που μένουν. Χαρτογραφημένα στον σκληρό του μυαλού σου χωρίς δυνατότητα delete.
Δεν μου αρέσουν καν οι μοτοσυκλέτες. Καθόλου. Χ-Fighters δεν είχα παρακολουθήσει ποτέ ξανά από κοντά. Δημοσιογράφος λέω πως είμαι, αν εξαιρεθεί το Ράλι Ακρόπολις, δεν μου αρέσει ούτε η σκόνη, ούτε η λάσπη, ούτε όσα με αποκλείουν από την ασφάλεια και άνεση του γραφείου μου. Έχοντας όμως δει πολλάκις events της Red Bull ήξερα πως αυτή η ημέρα δεν ήταν συνηθισμένη. Δεν τήρησα το γνωστό μου «σε 5 λεπτά είμαι εκεί» και να φτάνω μετά από μία ώρα και φυσικά καθυστερημένος. Τρεις ώρες πριν την «εκκίνηση», καθόμουν ευλαβικά στη θέση μου στην κερκίδα. Δεν ήξερα τι να περιμένω αλλά περίμενα. Σκεφτόμουν τον Mark Webber να κάνει «ντόνατ» στη Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, το πέραν κάθε λογικής άλμα του Robbie Maddison πάνω από τον Ισθμό της Κορίνθου, το πέρασμα του Peter Besenyei μέσα από αυτόν με το αεροπλάνο του! Αυτά ήταν εγχειρήματα «ουάου» είπα από μέσα μου αλλά πόσο πλανεμένος ήμουν. Αυτά ήταν απλά «το ζέσταμα». Η εισαγωγή για ένα από τα καλύτερα 90λεπτα της ζωής μου.
Αγωνιστικά, ήταν πραγματικό υπερθέαμα. Κάθε ασύλληπτη φωτογραφία… πτήσης, κάθε συγκλονιστικό video συλλογής εναέριων τρικ, μπορούν να αντικαταστήσουν και χιλιάδες λέξεις που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω για να περιγράψω όσα είδα. Όμως ήταν κάτι περισσότερο από αυτό. Ήταν συνδυασμός μηχανοκίνητου με… γήπεδο. Ποδοσφαιρικό φυσικά, καφρίλα με την καλή έννοια, έτοιμος να σηκωθείς, να φωνάξεις, ακόμα κι αν δεν ξέρεις σε ποιον. Ήξερα όμως καλά το γιατί.
Ζούσα στιγμές αλησμόνητες, συνδυάζοντας την ικανοποίηση ενός απαιτητικού θεατή με την αναβλύζουσα εθνική περηφάνια κάποιου που αντιλαμβάνεται πως τα καταφέραμε πάλι. Την ώρα που τούτη η χώρα, βάσει των πράξεων (κυρίως) της ατέρμονα ανίκανης πολιτικής ηγεσίας της, αποτελεί στην καλύτερη των περιπτώσεων πονοκέφαλο (στη χειρότερη περίγελο) για πολλούς εκεί στα ξένα, το Red Bull X-Fighters Athens 2015 έδειχνε σε όλο τον κόσμο την «άλλη» Ελλάδα. Η εικόνα από τα λατομεία ταξίδεψε σε κάθε άκρη της Γης. Όσοι ήρθαν στα μέρη μας, λένε με σιγουριά πως αυτό το event, επαναπροσδιόρισε το τι σημαίνει X-Fighters. Άλλαξε το χάρτη του σπορ και δεν υπερβάλλουμε. Φυσικά και θέλουν να γίνει και του χρόνου. Και κάπου εκεί είναι που αναρωτιέσαι: έχοντας οι άτιμοι διοργανωτές αγγίξει το τέλειο στήνοντας ένα event για… μελλοντικά σεμινάρια, με τι θράσος να τους ζητήσεις να καταφέρουν κάτι ακόμα καλύτερο;
Γυρίζω λοιπόν στην τρίτη παράγραφο όπου αναφερόμουν στους αναβάτες και αναπροσαρμόζω τα λόγια μου για να ταιριάξουν σε όσους ίδρωσαν για να απολαύσω αυτό το θέαμα.
Αυτοί λοιπόν οι τύποι που έστησαν όλο αυτό το πανηγύρι των αισθήσεων, “απογειώθηκαν”. Αν κάτι τους πήγε στραβά, απλά πείσμωσαν να μην επαναληφθεί. Αν το event αυτό δεν ήταν το καλύτερο στην ιστορία του σπορ, τότε το επόμενο που θα γίνει εδώ, θα είναι! Αδιαφορώντας για τη δυσβάσταχτη «διαδρομή». Αγνοώντας ασήμαντες λέξεις όπως «κόπος», «ξενύχτι», «αδύνατο» και λοιπούς συνδυασμούς γραμμάτων που στους ξένους έμοιαζαν σαν… Ελληνικά. Για εκείνους (το Γιάννη, τη Βάσω, την Εβελίνα, τον Παναγιώτη και πολλούς ακόμα) το μόνο που είχε σημασία, ήταν το χειροκρότημα.
Και αυτό το χειροκρότημα, ηχεί ακόμα στ’ αυτιά μου. Ήμουν εκεί, το έζησα, το χόρτασα και ευχαριστώ από την καρδιά μου που κόπιασαν για να μου το προσφέρουν…
