Δοκιμή: Toyota Mirai Mk2
ΔΟΚΙΜΕΣ
Δοκιμή: Toyota Mirai Mk2
ΔΟΚΙΜΕΣΤο πολύ προσεκτικά αναθεωρημένο Mirai Mk2 είναι καλύτερο σε κάθε τομέα. Είναι όμως καλύτερο από ένα ηλεκτρικό; Και τι γίνεται με τον ανεφοδιασμό;
Αν νομίζετε ότι ένα road trip με ένα αμιγώς ηλεκτρικό όχημα εμπεριέχει μεγάλες δόσεις από το περίφημο «άγχος της αυτονομίας», μην οδηγήσετε αυτοκίνητο με κυψέλες υδρογόνου. Καλά, δεν το συζητάμε, στην Ελλάδα μην το επιχειρήσετε καν. Ακόμα και σε ολόκληρη τη Μ. Βρετανία που δοκιμάζουμε το Toyota Mirai δεύτερης γενιάς οι σταθμοί ανεφοδιασμού με υδρογόνο που πωλείται σε ιδιώτες αυτοκινητιστές είναι μόλις 11 και βρίσκονται γύρω από το Λονδίνο, το Σουίντον, το Σέφιλντ και το Αμπερντιν.
WHAT CAR
Έτσι, όταν παραλάβαμε το νέο Mirai στο Σάρεϊ για μια δοκιμή 500 km, κανονικά για να είμαστε ασφαλείς θα έπρεπε να κατευθυνθούμε βόρεια μέσω του M1. Εμείς όμως αποφασίσαμε να πάμε νότια. Γιατί; Μα επειδή θέλαμε να κάνουμε μια κανονική δοκιμή και όχι μια περιήγηση στις μεγαλύτερες βιομηχανικές ζώνες της Βρετανίας.
Σκεφτήκαμε λοιπόν ότι η πορεία προς τα νότια θα μας εξασφάλιζε οδήγηση σε μερικούς πολύ ενδιαφέροντες οδηγικά επαρχιακούς δρόμους και κάμποσες ανάσες θαλασσινής αύρας, χώρια που στην πορεία θα περνούσαμε και από το μεγαλύτερο διυλιστήριο της χώρας. Ο όλος κύκλος υπολογίζαμε ότι είναι περίπου 500 km, άρα θα ήμασταν μια χαρά, δεδομένης της διαβεβαίωσης της Toyota ότι με γεμάτες τις κυψέλες του το Mirai μπορεί να διανύσει κοντά στα 650 km.
Οι ρέκτες μάλλον γνωρίζουν τι εστί Mirai. Τουλάχιστον το προηγούμενο. Ένα μάλλον άχαρο οπτικά αλλά ρηξικέλευθο ως προς την τεχνολογία πρόωσής του αυτοκίνητο, που έμοιαζε περισσότερο με επιστημονικό δοκιμαστικό σωλήνα με ρόδες παρά μία βιώσιμη επιλογή καθημερινού αυτοκινήτου. Τα πρώτα Mirai που ήρθαν στην Ευρώπη άλλωστε χρησιμοποιήθηκαν ως επί το πλείστον πιλοτικά από εταιρείες και δημόσιες υπηρεσίες που έχουν πρόσβαση σε σταθμούς ανεφοδιασμού με υδρογόνο. Διότι αν οι διαδρομές σου είναι κυρίως αστικές, προκαθορισμένες, επαναλαμβανόμενες και εντός της εμβέλειας ενός σταθμού ανεφοδιασμού H2, γιατί να μη θέλεις να οδηγείς ένα ηλεκτρικό όχημα το οποίο μπορεί να γεμίσει σε σκάρτα πέντε λεπτά και οι ρύποι του είναι νεράκι του Θεού;
Στη Μ. Βρετανία κυκλοφορούν κοντά στα 180 Mirai, πράγμα που σημαίνει ότι ακόμα κι αν ζείτε μόνιμα στο Νησί το πιθανότερο είναι να μην έχετε συναντήσει ποτέ ένα στον δρόμο. Τώρα όμως είναι η σειρά της δεύτερης γενιάς να κερδίσει τις εντυπώσεις και (περισσότερες) πωλήσεις. Και με μια πρώτη ματιά, όντως το κάνει. Το γωνιώδες σχήμα, τόσο αγαπημένο από τους Ιάπωνες σχεδιαστές, έδωσε τη θέση του σε μια πιο ήπια και συντηρητική αισθητική. Κατά πάσα πιθανότητα θα μαντεύατε ότι είναι εξ Ανατολών ορμώμενο, αλλά πλέον δεν χρειάζεται να κάνετε το άσπρο μαύρο ισχυριζόμενοι ότι πρόκειται για ένα όμορφο αυτοκίνητο.
Το δικό μας δείχνει αρκετά κομψό με αυτό το Scarlet Flare περλέ κόκκινο χρώμα και στο εσωτερικό βρίσκουμε μια απολύτως φυσιολογική γιαπωνέζικη καμπίνα. Αν έχετε οδηγήσει Prius θα αισθανθείτε σαν στο σπίτι σας, με τον χαρακτηριστικό λεβιέ και τα γραφικά του. Αν λάβει κανείς υπόψη το τεχνολογικό υπόβαθρο είναι αξιοθαύμαστα ουδέτερο οδηγικά. Επίσης η ποιότητα κατασκευής δείχνει κορυφαία, παρότι τα υλικά φαίνεται ότι έχουν επιλεχθεί με γνώμονα τη διάρκεια ζωής και όχι τον εντυπωσιασμό.
Η Toyota έχει χρησιμοποιήσει στο νέο Mirai τις πιο σύγχρονες τεχνολογικές λύσεις που διαθέτει. Ο ίδιος ο πυρήνας του, η τεχνολογία των κυψελών καυσίμων, είναι σαφώς αναβαθμισμένος σε σχέση με την πρώτη γενιά. Είναι χτισμένο πάνω στην πλατφόρμα GA-L, σε αυτήν βασίζεται και το Lexus LS, η οποία αποτελεί και το κομβικό σημείο για τη συνολική αναβάθμιση της νέας γενιάς. Για παράδειγμα, το προηγούμενο Mirai ήταν προσθιοκίνητο και τετραθέσιο, ενώ το Mirai II είναι πενταθέσιο και πισωκίνητο. Και συνολικά πρόκειται για ένα σαφώς διαφορετικό είδος αυτοκινήτου.
Η συστοιχία των κυψελών υδρογόνου έχει μικρύνει για να χωρέσει κάτω από το καπό (στο προηγούμενο ήταν τοποθετημένη κάτω από το κάθισμα του οδηγού) και αυτή η νέα αρχιτεκτονική απελευθερώνει χώρο για μία επιπλέον δεξαμενή υδρογόνου τοποθετημένη στο πάτωμα, πράγμα που σημαίνει ότι τώρα υπάρχουν τρεις συνολικά δεξαμενές που αυξάνουν την αυτονομία. Το υδρογόνο μετριέται σε βάρος, όχι σε όγκο, άρα το νέο Mirai μπορεί θεωρητικά να αποθηκεύσει 5,6 kg H2, από 4,6 kg στο προηγούμενο, που σημαίνει ότι η (θεωρητική και πάλι) αυτονομία έχει αυξηθεί κατά 30%. Επομένως μειώνεται σημαντικά το άγχος της αυτονομίας.
Πάμε να βρούμε το Mirai οδηγώντας το καλύτερο hot hatch της χρονιάς, το εξαιρετικό Toyota GR Yaris, με το 6άρι χειροκίνητο κιβώτιο, τον 1600άρη τούρμπο βενζινοκινητήρα του, την τετρακίνηση και την φοβερά διασκεδαστική οδική του συμπεριφορά. Σταθμευμένα δίπλα-δίπλα είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς την κοινή τους καταγωγή, αλλά τελικά είναι αυτή η ποικιλομορφία των προϊόντων των Ιαπώνων που γοητεύει. Βρισκόμαστε πολύ κοντά στο Μουσείο της Toyota στη Βρετανία. Αν μπαίναμε μέσα, θα βρίσκαμε αυτοκίνητα όπως το αυθεντικό MR2, το Lexus LF-A, κάνα δυο monster-truck Hilux και το πρώτο RAV4. Ποτέ δεν ξέρεις ποια έκπληξη σου επιφυλάσσει η μεγαλύτερη ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία.
Εντάξει, το Mirai φαίνεται -και είναι- σαφώς πιο πολυτελές από το στοχοπροσηλωμένο GR Yaris. Βυθιζόμαστε στα δερμάτινα καθίσματά του (του Mirai, όχι του Yaris) και προσαρμόζουμε τη θέση οδήγησης. Μετά από κάμποσα χιλιόμετρα με το GR Yaris οι πόνοι στην πλάτη είναι εγγυημένοι, αλλά ετούτα εδώ τα καθίσματα του υδρογονοκίνητου Mirai είναι ό,τι πρέπει για τα 500 km που έπονται και θα γίνουν μονορούφι. Πατάω το μπουτόν εκκίνησης και… τίποτα.
Η κινητήρια μονάδα κυψελών καυσίμου είναι σχεδόν αθόρυβη. Μόνο αν στήσεις αυτί δίπλα στο καπό μπορείς ν’ ακούσεις μερικά κλικ, κάποιους συριγμούς και λιγοστά «ζζζζζ», καθώς τα συστήματα προσπαθούν να έρθουν στη σωστή θερμοκρασία. Μόλις αρχίσεις να κάνεις τα πρώτα αθόρυβα μέτρα σίγουρα θα αναρωτηθείς προς τι όλη αυτή η φασαρία. Σε όρους λειτουργίας το Mirai είναι ένα ακόμα ηλεκτρικό αυτοκίνητο που επιταχύνει αθόρυβα καθώς πατάς το γκάζι. Ξεκάθαρα το βάρος έχει δοθεί στην άνεση και την πολυτέλεια. Δεν θα αντιμετωπίσεις τη βίαιη επιτάχυνση ενός Tesla, εδώ τον πρώτο λόγο έχει η ομαλή επιτάχυνση.
Τα 9” που δίνει η εταιρεία για το 0-100 km/h μιλούν από μόνα τους για τις προτεραιότητες του Mirai. Πρόκειται για ένα μεγάλο αυτοκίνητο, αλλά η περιφερειακή ορατότητα είναι καλή και σύντομα φτάνουμε στην πρώτη πόλη, πάνω στην ώρα για ένα καλό πρωινό. ΟΙ φιλήσυχοι κάτοικοί της προσπερνούν το Mirai με μερικές ματιές έκπληξης, ίσως και δέους για όσα «θαύματα» συντελούνται κάτω από το καπό του, αλλά κάποιες ξαφνικές και σύντομες βροχοπτώσεις δεν τους επιτρέπουν να διαπιστώσουν ότι και από την εξάτμιση του Mirai το μόνο που βγαίνει είναι μικρές σταγόνες νερού.
Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι σε ολόκληρη τη νότια Αγγλία υπάρχουν μόνο δύο σταθμοί ανεφοδιασμού (βέβαια στην Ελλάδα δεν υπάρχει κανένας), αλλά τουλάχιστον ο ένας από αυτούς βρίσκεται στην πορεία που έχουμε προεπιλέξει προς τη νότια ακτή. Καθώς προγραμματίζουμε τη διεύθυνση στον ηλεκτρονικό χάρτη διαπιστώνουμε για μία ακόμα φορά ότι υπάρχει ένα σαφές κενό ανάμεσα στα καλύτερα συστήματα πλοήγησης (τα οποία εξακολουθούν να τα έχουν οι Γερμανοί) και τη νέα γενιά των ιαπωνικών συστημάτων. Τα γραφικά, το λογισμικό και η συνολική εμπειρία χρήσης δείχνουν κάπως παράξενα αν έχεις συνηθίσει στα ευρωπαϊκά συστήματα. Είτε θα τα καταλάβεις με την πρώτη είτε καθόλου, περίπου όπως εξοικειώνεσαι περισσότερο με Android ή iOS. Τουλάχιστον δεν υπάρχει αυτό το δύσχρηστο touchpad της Lexus, αλλά μια οθόνη αφής με αρκετά διαισθητική λειτουργία.
Πολύ σύντομα διαγκωνιζόμαστε με φορτηγατζήδες στον Μ25 και το Mirai παραμένει ανέλπιστα ανεπηρέαστο ακόμα και σε μερικές πολύ ενοχλητικές εγκάρσιες ανωμαλίες. Πρόκειται για ένα από τα πιο χαλαρωτικά αυτοκίνητα, από αυτά που καταφέρνουν να απομακρύνουν το άγχος σε τέτοιου είδους υπερφορτωμένους από κίνηση δρόμους. Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω, σε έναν σταθμό εξυπηρέτησης, βρίσκουμε την αντλία που αναγράφει H2 και σταθμεύουμε δίπλα της, αλλά ουδείς μας δίνει την παραμικρή σημασία. Υπό μία έννοια είναι όντως ανάξιο λόγου: απλώς ανοίγεις την τάπα, αφαιρείς το πλαστικό κάλυμμα από κάτω και τοποθετείς το ακροφύσιο. Βέβαια στην αρχή είχαμε ένα μικρό προβληματάκι αφού αδυνατούσαμε να το τοποθετήσουμε αεροστεγώς όπως πρέπει, αλλά μόλις πήραμε το κολάι ήταν σαν να ανεφοδιάζεις ένα οποιοδήποτε συμβατικό όχημα. Όμως, μισό λεπτό, το Mirai δεν υποτίθεται ότι παίρνει 5,6 kg από αυτό το περίεργο καύσιμο;
Εμείς καταφέραμε να προσθέσουμε 3,7 kg με συνολικό κόστος 51,77 ευρώ! Τελικά, αυτό το υδρογόνο φθηνό δεν το λες. Επίσης ο ανεφοδιασμός δεν είναι τόσο απλός όσο με τα παραδοσιακά υγρά καύσιμα. Η θερμοκρασία, η ατμοσφαιρική πίεση, η μέρα της εβδομάδας, όλα επηρεάζουν την ποσότητα καυσίμου που μπορούν αυτές οι δεξαμενές υψηλής πίεσης να διοχετεύσουν. Και αυτό υπό την προϋπόθεση ότι λειτουργούν σωστά. Στον πίνακα οργάνων η ένδειξη της αυτονομίας δείχνει 405 km, πράγμα που σημαίνει ότι η προσδοκία να κάνουμε έναν κύκλο των 500 km αρχίζει να ξεθωριάζει. Βέβαια ήδη έχουμε διανύσει 74 km, ενώ όταν σβήσαμε τον κλιματισμό είδαμε την ένδειξη σταδιακά να αυξάνεται στα 444 m. Και πάλι όμως οφείλουμε να επισημάνουμε ότι τα νούμερα απέχουν αρκετά από τα 600 τόσα km που ανακοινώνει η Toyota.
Ξαναβγαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο με το άγχος της αυτονομίας από το 1 έως το 10 να είναι 11. Το πρώτο πράγμα που ρυθμίζουμε είναι η ταχύτητα. Ορίζουμε στο ενεργό Cruise Control ανώτατη τα 105 km/h και ρολάρουμε προς τα νότια με συντροφιά τη μουσική που φτάνει κρυστάλλινη από τα 14 ηχεία του συστήματος της JBL και ευγνώμονες που η θερμοκρασία επιτρέπει την απενεργοποίηση του κλιματισμού. Αρχίζει να βρέχει καταρρακτωδώς, αλλά το Mirai παραμένει απολύτως ευθύβολο και γαλήνιο, απορροφώντας αποτελεσματικά τις λακκούβες, με αποτέλεσμα να νιώθω φρέσκος και ξεκούραστος.
Δυτικά του Σαουθάμπτον βγαίνουμε από τον μουντό και άχαρο αυτοκινητόδρομο στους επαρχιακούς που διασχίζουν το εξαίσιο τοπίο του New Forest. Δεν θα χαρακτήριζα το Mirai ιδιαίτερα διασκεδαστικό σε τέτοιου είδους δρόμους. Και αυτό δεν οφείλεται κυρίως στο μεγάλο βάρος του. Άλλωστε με σχεδόν δύο τόνους απόβαρο παραμένει 300 kg ελαφρύτερο από το ανταγωνιστικό Tesla Model S. Κι αυτό διότι δεν χρειάζεται τεράστιες μπαταρίες. Η Toyota υποστηρίζει ότι η τελευταία γενιά της συστοιχίας κυψελών καυσίμου από πολυμερές υλικό, εκεί δηλαδή που αναμειγνύονται υδρογόνο και οξυγόνο προκειμένου να παράξουν ηλεκτρισμό, ζυγίζει μόλις 52 kg.
Μάλιστα επειδή πλέον βρίσκονται τοποθετημένες κάτω από το εμπρός καπό η κατανομή βάρους πλησιάζει το ιδανικό 50:50. Διασχίζουμε το εθνικό πάρκο οδηγώντας με γραμμές. Το Mirai δεν ενθουσιάζει με το feedback του συστήματος διεύθυνσης, αλλά πρόκειται για ένα πεντάμετρο σπορ saloon που κύριο στόχο έχει τις άνετες μετακινήσεις. Από την άλλη πλευρά, το πορτμπαγκάζ είναι μάλλον μικρό για το συνολικό μέγεθος του αυτοκινήτου, με 321 lt χωρητικότητας, εξαιτίας του χώρου που καταλαμβάνει ο μηχανολογικός εξοπλισμός του υδρογόνου.
Αυτό έχει επιπτώσεις και στον χώρο των πίσω επιβατών, ο οποίος παρότι είναι χρηστικός, δεν διαθέτει ούτε ιδιαίτερα πολύ αέρα για τα κεφάλια, ούτε είναι αντάξιος των προσδοκιών που δημιουργεί το μήκος του αυτοκινήτου για τα πόδια τους. Επίσης, ένα τρίτος μεσαίος επιβάτης δεν θα χαρεί ιδιαίτερα, ειδικά αν χρειαστεί να διανύσει πολλά χιλιόμετρα. Η κατάσταση για τους δύο εμπρός επιβάτες είναι πολύ διαφορετική. Εκεί ο χώρος είναι άπλετος και ο εξοπλισμός άνεσης και ασφάλειας υπερπλήρης, από head-up display μέχρι ασύρματη φόρτιση κινητού.
Σταματάμε σε έναν λόφο με απρόσκοπτη θέα, απ’ όπου βλέπουμε τα φουγάρα του διυλιστηρίου του Fawley στο βάθος. Φαίνεται λίγο παράξενη αυτή η συνύπαρξη της βιομηχανικής δραστηριότητας με την ηρεμία και την απομόνωση του εθνικού πάρκου. Είναι εξίσου περίεργη όμως με μια πρώτη ματιά και η τεράστια επένδυση ενός ενεργειακού κολοσσού όπως η ExxonMobil σε νέες εγκαταστάσεις υδρογόνου, που δυνητικά θα μπορούσαν να αλλάξουν άρδην τον ενεργειακό χάρτη των μεταφορών στην Μ. Βρετανία. Φαίνεται ότι τα αυτοκίνητα με κυψέλες καυσίμου θα μείνουν για κάμποσο καιρό ακόμα απλώς μια ενδιαφέρουσα καινοτομία, δεδομένου ότι το δίκτυο υποδομών θα απαιτούσε αρκετό χρόνο ώστε να αναπτυχθεί, ακόμα κι αν η ζήτηση ήταν έντονη. Σε αντιδιαστολή, οι ταχυφορτιστές των ηλεκτρικών οχημάτων με μπαταρίες είναι πολύ πιο εύκολο να εγκατασταθούν και σαφώς λιγότερο κοστοβόροι.
Ωστόσο η συγκεκριμένη διαδρομή ήταν μια καλή αφορμή για να δούμε το όνειρο της μετακίνησης με μηδενικούς ρύπους από μια άλλη σκοπιά. Την ευκολία του ανεφοδιασμού σε λιγότερο από πέντε λεπτά. Τη δεδομένη ησυχία και άνεση της ηλεκτρικής λειτουργίας. Το γεγονός ότι δεν κουβαλάμε θηριώδεις μπαταρίες αλλά μια μικρή ιόντων λιθίου μόλις 4.0 Ah που εξομαλύνει τη διακεκομμένη ηλεκτρική ροή των κυψελών καυσίμου. Στην ουσία έχουμε να κάνουμε με ένα επαναφορτιζόμενο με ίδια μέσα όχημα. Είναι εξαιρετικά έξυπνο σε λειτουργία και με έχει εντυπωσιάσει η αλματώδης βελτίωσή του σε αυτή τη δεύτερη γενιά, από τον σχεδιασμό μέχρι την τεχνολογική του πρόοδο, αλλά και την ευκολία στη χρήση και την οδήγηση. Και όλα αυτά όντας πλέον φθηνότερο από την προηγούμενη γενιά.
Κάνουμε αναστροφή και κατευθυνόμαστε πάλι βόρεια. Σταδιακά διαπιστώνω πως η ένδειξη αυτονομίας του Mirai είναι ρεαλιστική και ακριβής. Οδηγούμε σχετικά συντηρητικά και χαλαρά «πλέοντας» μέσα στον αυτοκινητόδρομο μέσα σε μια υδρογονοκίνητη «φούσκα», εκλύοντας στο περιβάλλον μόνο ατμούς από καθαρό νερό. Επιστρέψαμε μάλιστα στο Crawley αργά το βράδυ με 34 km περίσσευμα από τα συνολικά 488 km που διήρκεσε το ταξίδι.
Οι κυψέλες καυσίμου δεν είναι επιστημονική φαντασία. Υπάρχουν εδώ και τώρα. Μοιάζουν να εκθέτουν τη βιασύνη των κυβερνήσεων που έσπευσαν να υποστηρίξουν σχεδόν αποκλειστικά τα ηλεκτρικά οχήματα με μπαταρία πριν εξετάσουν τις όποιες εναλλακτικές λύσεις. Με τα σημερινά δεδομένα, ποιος θα στοιχημάτιζε εναντίον της υπόθεσης ότι οι κυψέλες υδρογόνου έχουν θέση στον μελλοντικό ενεργειακό χάρτη;
ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΕΦΟΔΙΑΣΕΤΕ ΕΝΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΜΕ ΚΥΨΕΛΕΣ ΥΔΡΟΓΟΝΟΥ
- Βρες μια αντλία υδρογόνου! Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν, οπότε τζάμπα θα ψάξεις. Στη Μ. Βρετανία υπάρχουν μόνο 111 σταθμοί ανεφοδιασμού ανοιχτοί σε ιδιώτες. Κάποιοι άλλοι είναι αποκλειστικά για οχήματα δημόσιας χρήσης. Το βασικό πρόβλημα έγκειται στο ότι η εγκατάσταση ενός τέτοιου σταθμού είναι υπερβολικά ακριβή.
- Πέρασε την κάρτα σου. Το δικό μας Mirai είχε ήδη λογαριασμό στην εταιρεία που διαχειρίζεται τον σταθμό ανεφοδιασμού, οπότε το μόνο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να βάλουμε την κάρτα, να δώσουμε το ΡΙΝ και να αρχίσουμε τον ανεφοδιασμό. Το υδρογόνο κοστίζει περίπου όσο η τιμή της αμόλυβδης βενζίνης, στα €14/ kg.
- Άνοιξε την τάπα. Ανοίγεις την τάπα από ένα συμβατικό κουμπί στην καμπίνα, η οποία αποκαλύπτει ένα μεταλλικό ακροφύσιο που μοιάζει πολύ με αυτό των συμβατικών καυσίμων. Τραβάς το πλαστικό κάλυμμα και τοποθετείς την αντλία.
- Παρακολούθησε την πίεση να ανεβαίνει. Όταν η αντλία κουμπώνει, απλώς πατάς ένα πράσινο φωτιζόμενο κουμπί και ο ανεφοδιασμός ξεκινά αυτόματα. Χρησιμοποιούμε μια αντλία υψηλής πίεσης 700 bar και όχι την λιγότερο ισχυρή των 350 bar που βρίσκεται δίπλα. Τρία λεπτά αργότερα οι δεξαμενές του Mirai έχουν γεμίσει.
- Ποτέ το ίδιο. Βάλαμε 3,71 kg υδρογόνου με συνολικό κόστος €51,57. Μία από τις ιδιαιτερότητες του υδρογόνου είναι ότι θα βάλεις διαφορετική ποσότητα ανάλογα με τις συνθήκες, ανάμεσα στις οποίες συμπεριλαμβάνονται η ατμοσφαιρική πίεση και η θερμοκρασία.
TECH – ΤΟΥΟΤΑ MIRAI
ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ: ΚΥΨΕΛΕΣ ΚΑΥΣΙΜΟΥ ΥΔΡΟΓΟΝΟΥ + ΗΛΕΚΤΡΟΚΙΝΗΤΗΡΑΣ
ΚΙΒΩΤΙΟ: ΑΥΤΟΜΑΤΟ ΜΟΝΗΣ ΣΧΕΣΗΣ
ΜΕΤΑΔΟΣΗ: ΣΤΟΥΣ ΕΜΠΡΟΣ ΤΡΟΧΟΥΣ
ΑΝΑΡΤΗΣΗ: ΠΟΛΛΑΠΛΩΝ ΣΥΝΔΕΣΜΩΝ (Ε/Π)
0-100 KM/H: 9,2”
ΤΕΛΙΚΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ: 175 km/h
ΜΕΣΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ: 0,79 kg/100 km
CO2: 0 g/km
ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ (Μ/Π/Y): 4.975/1.885/1.480 mm
ΜΕΤΑΞΟΝΙΟ: 2.920 mm
ΧΩΡΟΣ ΑΠΟΣΚΕΥΩΝ: 321 lt
ΒΑΡΟΣ: 1.975 kg
TIMH: από 50.000€
ΔΙΑΒΑΣΤΕΣ ΕΠΙΣΗΣ:
Νέο παγκόσμιο ρεκόρ για το Toyota Mirai
Με υδρογόνο η μετάβαση στη βιώσιμη οικονομία χαμηλών εκπομπών
Επίσημη αποκάλυψη του νέου Toyota Mirai για την Ευρώπη
