16 χρόνια χωρίς το κλασικό Mini: Βαθιά υπόκλιση και οδύνη
ΝΕΑ
16 χρόνια χωρίς το κλασικό Mini: Βαθιά υπόκλιση και οδύνη
ΝΕΑΤετάρτη 4 Οκτωβρίου 2000. Κύλησαν κιόλας δεκαέξι ολόκληρα χρόνια. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Για όσους λάτρεις, φανατικούς ή νοσταλγούς, η συγκινητική στιγμή θα μείνει για πάντα βαθιά χαραγμένη στο υποσυνείδητο.
Του Γιάννη Τσιρογιάννη (giannistsirogiannis@hotmail.com)
WHAT CAR
Το τελευταίο κλασικό Mini, με την αγέρωχη προσωπικότητα, την απαράμιλλη αναλλοίωτη ερωτική εμφάνιση, ένα κόκκινο Cooper Sport, εξέρχεται για τελευταία φορά από την γραμμή παραγωγής, στο εργοστάσιο του Λόνγκμπριτζ στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας.
Μετά από 41 και πλέον συναπτά έτη στην παραγωγή (αριθμός ρεκόρ παρακαλώ), το πιο σημαντικό αυτοκίνητο του 20ού αιώνα, έγινε μέλος της ιστορίας. Σήμερα, μόλις στην τριετία, τα περισσότερα τετράτροχα δείχνουν παλιά, στα όρια της βαρεμάρας…
Τι να πρωτοθυμηθεί αλήθεια κανείς όλα αυτά τα χρόνια από τον μπαρουτοκαπνισμένο διεθνώς βίο του Mini… Πάμπολλες εκδόσεις, εκατομμύρια πωλήσεις, αμόκ στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, μόδα και τάση, δεκάδες αναπάντητα ερωτήματα ακόμη και τώρα, στη ξενέρωτη ρότα της ηλεκτρονικής, της συνδεσιμότητας, της ηλεκτροκίνησης.
Πόσο ΜΙΝΙ (με όλα τα γράμματα κεφαλαία πλέον), είναι αυτό των Γερμανών και πόση «ιεροσυλία» χωρά ακόμη επάνω στο κόσμημα του Ισιγόνη; Ερώτημα χωρίς απάντηση.
Στέκομαι περισσότερο σε εκείνη την τελευταία κλασική έκδοση Mk7 (1.275 κυβικά εκατοστά), που έκλεινε πονηρά το μάτι στο σύγχρονο περιβάλλον, έχοντας στη φαρέτρα της ηλεκτρονικό ψεκασμό πολλαπλών σημείων στην τροφοδοσία, ηλεκτρονική διαχείριση απευθείας από το MGF της εποχής, αερόσακο οδηγού, ψηλά τοποθετημένο τρίτο πίσω φως φρένων σύμφωνα με την τότε νομοθεσία, 13άρες ζάντες αλουμινίου, μπόλικο δέρμα και αλουμίνιο στο εσωτερικό. Πως ξεκίνησε και πως κατέληξε αλήθεια. Ένα πρωτόλειο βασικό μέσο μεταφοράς του 1959, αντίδοτο στην Πετρελαϊκή κρίση, έκλεισε την καριέρα του 41 χρόνια μετά, ως σύμβολο της σπορ οδήγησης, ένα επετειακό διαμαντάκι σε τροχούς με μπόλικο συναίσθημα. Ακόμη και σε αυτόνομη εταιρία μετατράπηκε μετά, δια χειρός BMW. Τουλάχιστον το λογότυπό του.
Πόσο επίκαιρο μπορεί να είναι τώρα 16 χρόνια μετά το κλασικό Mini; Αφοπλιστικά πολύ, είναι η απάντηση. Το γιατί, αναζητήστε το στις αναγκαίες επιλογές των κατασκευαστών να μειώσουν το βάρος, να τοποθετήσουν τους τροχούς συνειδητά στις γωνίες του αμαξώματος, να πασχίζουν για ανύπαρκτους προβόλους, να παλεύουν στην εκμετάλλευση εσωτερικού χώρου, να, να, να… Όλα τα συστατικά επιτυχίας του κλασικού Mini δηλαδή…
Το Classic Mini, έτσι όπως εμφανίστηκε για τελευταία φορά στη Διεθνή Έκθεση αυτοκινήτου της Γενεύης το Μάρτιο του 2000, εκπροσωπεί διαχρονικά την επιτομή της επικοινωνίας, το απαύγασμα της ευχαρίστησης πίσω από το βολάν, τον ορισμό της άμεσης κατευθυντικότητας, την ιδανική αναλογία κιλών ανά ίππο, την αγνή ανόθευτη σπορ συμπεριφορά χωρίς ηλεκτρονικά, τούρμπο, τρελούς ίππους και άλλα ενοχλητικά παρεμβατικά. Εσύ, το μηχάνημα και ο δρόμος. Έστριβε με τη σκέψη, το τιμόνι ήταν η προέκταση του ενθουσιασμού σου, η ανάρτηση (παρότι κουραστική), διάβαζε με ακρίβεια εάν το κέρμα ήταν κορώνα ή γράμματα.
Ας όψονται λοιπόν, οι αυστηρές νόρμες των ρύπων, των προδιαγραφών ασφαλείας, της αμείλικτης αεροδυναμικής. Είναι οι τομείς που το ενταφίασαν οριστικά στο πάνθεον των αιώνια θελκτικών σε τροχούς, κάνοντας όλους εμάς τους ορκισμένους πιστούς που μεγαλώσαμε και ανδρωθήκαμε μαζί του, μελαγχολικούς. Δακρύζουμε στη βασανιστική σκέψη πως δεν θα βιώσουμε την εμπειρία ποτέ ξανά…
