Test: BAC Mono “Isle of Bac”
ΔΟΚΙΜΕΣ
Test: BAC Mono “Isle of Bac”
ΔΟΚΙΜΕΣΤο γεννημένο για πίστες BAC Mono σιχαίνεται τα όρια ταχύτητας. Στο Isle of Man, όρια δεν υπάρχουν, οπότε ΦΎΓΑΜΕ! Η οδήγηση χωρίς όρια στον ανοιχτό δρόμο είναι μια τελείως διαφορετική εμπειρία από την οδήγηση σε πίστα.
WHAT CAR
(Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη)
Η ταχύτητα με την οποία κινείσαι φιλτράρεται από το αίσθημα αυτοσυντήρησης, αλλά και τη διάθεση να συμπεριφερθείς με τον δέοντα σεβασμό προς τους υπόλοιπους χρήστες του δρόμου. Τις δύο προηγούμενες φορές που προσπάθησα στο παρελθόν να πάω στο Isle of Man για να οδηγήσω κάποιο αυτοκίνητο ήμουν άτυχος. Τη μία το καράβι λόγω κακοκαιρίας δεν πέρναγε απέναντι και την άλλη πάλι το καράβι δεν πέρναγε, λόγω απεργιακής κινητοποίησης των εργαζομένων.
Έτσι, όταν η BAC επικοινώνησε μαζί μου και με ρώτησε αν θα ήθελα να οδηγήσω το Mono στους δρόμους του Isle of Man απάντησα αμέσως και χωρίς να το σκεφτώ, ναι.
Τα αδέλφια Neil και Ian Briggs έχουν καταφέρει κάτι που φαίνεται ακατόρθωτο: καθιέρωσαν μια μικρή βρετανική εταιρεία κατασκευής σπορ αυτοκινήτων. Τα αυτοκίνητά τους δεν αναλώνονται στο να καλύπτουν κάποιες ανάγκες και να ανταγωνίζονται τους μαζικούς κατασκευαστές. Δεν χρειάζεται, δηλαδή, να έχουν καλές τσιμούχες στις πόρτες ή να λειτουργούν καλά οι υαλοκαθαριστήρες. Άλλωστε, το Mono, εν προκειμένω, μόνο μια χούφτα άνθρωποι μπορούν να το αγοράσουν και να το χρησιμοποιήσουν όπως του αξίζει. Αυτή η χούφτα, αυτοί οι 4-5 άνθρωποι, όμως, αν μείνουν ευχαριστημένοι, θα αποτελέσουν την ιδανική πελατειακή βάση για την εταιρεία.
Τα αδέλφια, λοιπόν, έχουν κατασκευάσει και παραδώσει στους ιδιοκτήτες τους μόλις 90 αυτοκίνητα από το 2012. Η λίστα αναμονής στο εργοστάσιο του Speke, στο Merseyside πολύ κοντά στο λιμάνι απ’όπου αναχωρεί το φέρι μποτ για το Isle of Man, μεγαλώνει και ο χρόνος παράδοσης κυμαίνεται από έξι έως εννέα μήνες για κάθε καινούριο αυτοκίνητο. Αφού κατάφερα να μη βγάλω το φαγητό που έφαγα μέσα στο φέρι που μας πήγε από το Liverpool στο Douglas, όταν πάτησα γη ένιωσα αφενός πολύ καλύτερα, αφετέρου πολύ οικεία με το περιβάλλον. Παρά το γεγονός ότι δεν ανήκει στη Βρετανία, το Isle of Man μοιάζει σαν να είναι κομμάτι της.
Εδώ, στο Isle of Man, οι Αρχές έχουν κατανοήσει πλήρως και από νωρίς ότι στον τουρισμό που συνδέεται με τον διάσημο αγώνα ΤΤ και στους χωρίς όρια ταχύτητας δρόμους οφείλεται ένα σημαντικό κομμάτι των δημόσιων εσόδων που χρησιμοποιούνται για την εύρυθμη λειτουργία της τοπικής κοινωνίας. Η μείωση κατά 9% που σημειώθηκε την περασμένη χρονιά οδήγησε τις Αρχές σε πρωτοποριακές μεθόδους για να επιτευχθεί η ανάκαμψη. Μία από αυτές ήταν και η θερμή υποδοχή της διοργάνωσης από την BAC για οδήγηση χωρίς όρια ταχύτητας του Monoαπό πέντε -αρκετά πλούσιους- υποψήφιους πελάτες (και έναν «λαθρεπιβάτη»).
Μετά το πρωινό στο ξενοδοχείο συναντήσαμε τον επιθεωρητή Mark Newey, τον επικεφαλής της Αστυνομίας του Νησιού, ο οποίος ήρθε για να μας κάνει μια σύντομη και φιλική ενημέρωση σχετικά με την παρουσία μας στην περιοχή. Ήταν αναμφίβολα από τις πλέον παράδοξες στιγμές που έχω ζήσει, να ακούω τον επικεφαλής της Τροχαίας να μου λέει να οδηγήσω όσο πιο γρήγορα μπορώ! Αρκεί να τηρήσω τα όρια ταχύτητας στις κατοικημένες περιοχές και να αποφύγω τους επικίνδυνους ελιγμούς κατά τη διάρκεια της οδήγησης, που μπορεί να επιφέρουν ποινές φυλάκισης αλλά και απαγόρευσης εισόδου στο Νησί έως και για πέντε χρόνια.
Οι υποψήφιοι αγοραστές παρακολουθούσαν την ενημέρωση με αξιοσημείωτη ηρεμία – καμία σχέση με αυτό που φανταζόμουν ότι θα τους προκαλούσε μια τέτοια προειδοποίηση. Μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για μια παρέα νέων, με το αίμα τους να βράζει και άφθονα εκατομμύρια στην τράπεζα, που ήρθαν για να οδηγήσουν αγωνιστικά αυτοκίνητα με έγκριση Τύπου για κυκλοφορία στον δρόμο. Τα επτά συγκεντρωμένα Mono είναι ένα σπάνιο θέαμα έτσι κι αλλιώς. Κοιτώντας προσεκτικά, κάθε ένα από αυτά έχει πολλά σημεία πάνω στα οποία μπορείς να σταθείς. Το αμάξωμα μοιάζει με τις τέντες των βεδουίνων στην έρημο που είναι όσο μεγάλες χρειάζεται για την απολύτως απαραίτητη προστασία από τον ήλιο.
Έτσι και στο Mono, τα καλυμμένα κομμάτια είναι ελάχιστα. Κοιτώντας το από ψηλά, θα έλεγε κανείς ότι έχει σχήμα σταγόνας ή μυδιού. Το εμπρός μέρος είναι φαρδύ και σου επιτρέπει να περάσεις μέσα και να καθίσεις στη μοναδική θέση που υπάρχει, ενώ προς τα πίσω το αμάξωμα στενεύει. Εκεί βρίσκονται μόνο ο κινητήρας και το κιβώτιο ταχυτήτων. Στις πλευρές το κενό από τους εμπρός έως τους πίσω τροχούς διακόπτεται από το ζεύγος των ψυγείων που στέκουν στο ύψος της πλάτης του οδηγού. Ανάλογα από πού το κοιτάς, σου δίνει διαφορετική εικόνα. Από μπροστά, δεν θυμίζει και πολύ αυτοκίνητο, ενώ η θέα τριών τετάρτων αποκαλύπτει μεγαλειωδώς το κενό ανάμεσα στους τροχούς της κάθε πλευράς, δίνοντας την αίσθηση της πανάλαφρης κατασκευής.
Κοιτώντας το από πίσω διακρίνεις μόνο τα ημιαξόνια που συνδέουν τους τροχούς με το κιβώτιο ταχυτήτων, τα ψαλίδια της ανάρτησης και μια λεπτή αεροτομή. Για να μη θεωρήσετε ότι το Mono δεν έχει κάποιες έξυπνες σχεδιαστικές λεπτομέρειες, δείτε την ενσωμάτωση των πίσω φωτιστικών στην αεροτομή,καθώς επίσης και την επιφάνεια με την αλκαντάρα που είναι στρωμένη μπροστά από τον οδηγό για να ακουμπάει εκεί το κράνος κατά την επιβίβαση και την αποβίβαση. Το υβριδικό κράμα με ανθρακόνημα που έχει χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή των ζαντών και το γραφένιο στα φτερά των πίσω τροχών είναι παγκόσμιες πρωτοτυπίες.
Ο χώρος για τον οδηγό είναι στην τελευταία εκδοχή του Mono μεγαλύτερος σε πλάτος (για τους ώμους) κατά 56 mm σε σχέση με το ιδιαίτερα κλειστοφοβικό πρώτο μοντέλο. Αφού πάρεις το τιμόνι και το κράνος σου από τον μικρό χώρο στο ρύγχος του Mono το οποίο φιλοξενεί αμφότερα, μπορείς να σκαρφαλώσεις για να μπεις στο επενδυμένο με αδιάβροχο δέρμα cockpit. Ακουμπάς τα πόδια σου στα υπέροχα αλουμινένια πεντάλ και κρατάς το βάρος του σώματος με τα χέρια σου, για να το αφήσεις σταδιακά, όταν έχεις «κεντράρει» πάνω από το κάθισμα. Το να αδειάσεις τις τσέπες σου εκ των προτέρων θα σου φανεί μάλλον χρήσιμο, όπως και το να βγάλεις το τηλέφωνο.
Ότι κρατάς μπορείς να το βάλεις σε δύο τσέπες με φερμουάρ που υπάρχουν εκατέρωθεν του τιμονιού. Άλλες θήκες δεν υπάρχουν. Δίπλα στο αριστερό σου γόνατο μπορείς να βρεις τον περιστροφικό διακόπτη που ρυθμίζει το σύστημα ελέγχου της πρόσφυσης, ενώ δεξιά αντίστοιχα έχεις το σύστημα πυρόσβεσης και τον ρυθμιστή για την κατανομή των φρένων εμπρός – πίσω. Στο τιμόνι που μοιάζει με αυτά της F1 βρίσκονται οι περισσότεροι διακόπτες, μαζί με κάποιους που δεν έχει το μονοθέσιο της F1, όπως αυτοί για το χειρόφρενο, την κόρνα και τα φλας. Για όσους νομίζουν ότι τα πραγματικά αυτοκίνητα έχουν αρχίσει να αποτελούν είδος προς εξαφάνιση, με την αυτόνομη οδήγηση και τα εξελιγμένα συστήματα υποβοήθησης της οδήγησης να κάνουν τη δουλειά αντί του οδηγού όλο και περισσότερο, το Mono μοιάζει με αντίδοτο.
Ακούς, μυρίζεις και αισθάνεσαι τα πάντα. Ο 4κύλινδρος ατμοσφαιρικός κινητήρας που προέρχεται από τη Fordκαι εξελίσσεται από τη Mountune στη νέα έκδοση του μοντέλου (και όχι από την Cosworth), έχει χωρητικότητα 2,5 lt και αποδίδει 25 PS περισσότερους φτάνοντας στους 305. Παίρνει μπρος με έναν κραδασμό που θυμίζει ντίζελ κινητήρα και επειδή είναι βιδωμένος πάνω στο ατσάλινο χωροδικτύωμα που είναι ντυμένο με κομμάτια από ανθρακόνημα, το βιμπράρισμα της λειτουργίας περνάει αυτούσιο στην πλάτη του οδηγού. Όταν στροφάρει, ο κραδασμός γίνεται αισθητός βαθιά μέσα στον θώρακά σου.
Τα ίδια και από το κιβώτιο ταχυτήτων. Ακούς τα υδραυλικά ωστήρια καθώς κινούνται για να επιλεγεί η πρώτη σχέση του κιβωτίου και όταν την κουμπώσεις, νιώθεις ένα χτύπημα που τραντάζει όλο το αυτοκίνητο των 580 kgm, σαν να έχει πέσει άλλο αυτοκίνητο από πίσω σου φρενάροντας. Τα πεντάλ μπορεί να είναι τρία, αλλά στην πράξη τον συμπλέκτη τον χρειάζεσαι μόνο για την εκκίνηση από στάση και για να κατεβάσεις όταν οι στροφές του κινητήρα είναι λιγότερες από 3.000 rpm. Το εκπληκτικό με το Mono είναι το πόσο εύκολο αποδεικνύεται στην κίνηση μέσα στην πόλη. Αρκεί να έχεις λίγο πιο χαλαρές τις ζώνες ασφαλείας για να καθίσεις λίγο πιο κάθετα απέναντι στο τιμόνι.
Σταματώντας (κατ’ επανάληψη, αφού το ρεζερβουάρ είναι μόλις 35 lt) για ανεφοδιασμό, δίνεις τη δυνατότητα στους περαστικούς να σε ρωτήσουν για το αυτοκίνητο που είναι εν πολλοίς πιο εντυπωσιακό ακόμα και από Ferrari. Σίγουρα είναι πιο εστιασμένο οδηγικά και εν τέλει πιο ενδιαφέρον, αλλά αυτό που δεν ξέρουν οι περαστικοί είναι ότι κοστίζει και όσο μια Ferrari. Βλέπετε, τα αδέλφια Briggs κοστολογούν το Mono ως κανονικό αυτοκίνητο και όχι ως ειδική κατασκευή για αποκλειστική χρήση σε πίστες, θεωρώντας ότι ένα αυτοκίνητο για πίστα στον δημόσιο δρόμο φαίνεται ακόμα πιο ακραίο και ικανό.
“Το Mono έχει κατασκευαστεί γι’αυτούς που έχουν και «από τα άλλα» και είναι για τις μέρες εκείνες που η Ferrari θα τους φαίνεται πολύ μαλακή, ήσυχη, αργή και εν τέλει συμβατική”
Δεν είχα καμία αμφιβολία αν το Mono μπορεί να τα καταφέρει στους δημόσιους δρόμους του Man.Αυτό που με ανησυχούσε ήταν μήπως οι δρόμοι δεν ήταν αυτοί που έπρεπε για να φιλοξενήσουν το Mono.Περίμενα ότι σε κάθε στροφή θα έβρισκα πωρωμένους μηχανόβιους να στρίβουν και αρκετό κόσμο με αυτοκίνητα να περνάει αέρα από σημεία με ορατότητα (ή χωρίς) όπως δηλαδή συμβαίνει στην πίστα του Nürburgring κάθε φορά που η «Πράσινη Κόλαση» είναι ανοιχτή για το κοινό. Αυτό όμως που αντίκρισα ήταν ανάλογο με τους δρόμους του επαρχιακού δικτύου της Βρετανίας. Οι δρόμοι είναι καλοστρωμένοι και θυμίζουν πίστα, έχοντας σε πολλά σημεία εξαιρετική πρόσφυση. Παντού γύρω βλέπω σημάδια και «ενθύμια» εξόδου αγωνιζόμενων του ΤΤ, του αγώνα που για λίγες μέρες κάθε χρόνο κάνει όλους τους δρόμους της περιοχής όπου βρίσκομαι κανονική πίστα αγώνων.
Δέντρα και κολόνες φωτισμού είναι «στολισμένες» με πλακέτες ή ανταλλακτικά που έχουν μείνει να θυμίζουν μια έξοδο ή μια πτώση. Το ιδιόρρυθμο αυτό σκηνικό συμπληρώνεται και από τις καιρικές συνθήκες, που από τη μια μεριά του νησιού ως την άλλη μπορεί να έχουν χαοτική διαφορά: από τη μια να επικρατεί ηλιοφάνεια και από την άλλη συννεφιά και έντονη βροχόπτωση. Τη μέρα όπου είμαι εγώ εδώ οι συνθήκες φλερτάρουν με τη δεύτερη περίπτωση, κάτι που με κάνει ακόμα πιο διστακτικό. Ασυναίσθητα, εδώ και αρκετή ώρα βρίσκω δικαιολογίες για να μην πιέσω: ψάχνω για ραντάρ της Τροχαίας, κοιτάζω καχύποπτα τους επιβάτες κάθε περαστικού οχήματος και εντοπίζω τα «αναμνηστικά» στο περιβάλλον – γεγονός που διόλου ενισχύει τη αυτοπεποίθησή μου.
Παρ’ όλα αυτά, κάνω κάποιες προσπάθειες να αποκωδικοποιήσω αυτό το δημιούργημα. Μέχρι στιγμής η αλλαγή των ταχυτήτων είναι το πιο αξιοσημείωτο στοιχείο του. Με το μοτέρ ανάμεσα στις 3.000 και 5.000 rpm δεν χρειάζεται να πατάω τον συμπλέκτη και σε κάθε αλλαγή τρώω μια γερή στην πλάτη, σαν να έχω πίσω μου τον νταή του σχολείου. Μόνο αυτό είναι που χαλάει την αρμονία στην κίνηση του Mono. Αυτό και το ελαφρύ κούνημα του κεφαλιού μπρος πίσω, που ακολουθεί τη διακοπή της επιτάχυνσης από την αλλαγή της ταχύτητας. Ο κινητήρας αποτελεί τυπικό δείγμα αγωνιστικής κατασκευής.
Το σετάρισμα είναι όπως πρέπει για να πας παντού γρήγορα, εκπέμποντας ένα ηχητικό μοτίβο που δεν έχει κάποια μελωδικότητα, αλλά γίνεται παράδοξα ευχάριστο λόγω της έντασης. Διορθώνω. Της υψηλής έντασης. Ακούγεται πάρα πολύ και έχει αμιγώς μηχανική χροιά, κάτι που, σε συνδυασμό με τη μετάδοση των κραδασμών στο σώμα, σε κάνει να αισθάνεσαι μέρος της λειτουργίας, κομμάτι της συνολικής προσπάθειας για απόδοση. Σε κάποιο χαλαρό κομμάτι της διαδρομής «συνδέομαι» με τη ρυθμιζόμενη ανάρτηση της Sachs και τη βρίσκω εξαιρετική. Δεν κουράζει με τη σκληρότητά της, ενώ την ίδια στιγμή συμπεριφέρεται εξαιρετικά σε σημεία όπου η άσφαλτος είναι σπασμένη και υπό άλλες συνθήκες θα οδηγούσε σε απώλεια πρόσφυσης.
Όσο ανεβαίνει ο ρυθμός τόσο το Mono δείχνει τις αρετές του. Η πρόσφυση που προκύπτει από το μπλοκέ διαφορικό ξεχωρίζει όλο και περισσότερο από αυτή που προσφέρει η αεροδυναμική πίεση του αμαξώματος προς το έδαφος. Το Mono είναι τελείως διαφορετικό με ότι άλλο έχω οδηγήσει. Μοιάζει με μοιρογνωμόνιο: του ορίζεις τις μοίρες που θέλεις να στρίψει και αυτό το κάνει χωρίς καθυστέρηση και απόκλιση. Άμεσα και με ακρίβεια, κάνει αυτό που του ζητάς διαδοχικά για κάθε στροφή του δρόμου. Ένιωσα να θέτουν τα όρια οι ώμοι μου και η αντοχή μου στις διαδοχικές στροφές, όπου αναπόφευκτα μετά από λίγο κουράστηκα. Χωρίς να έχω ζορίσει το Mono ούτε λίγο. Λίγο αργότερα, έχοντας πάει αρκετά πιο νότια, ο καιρός καθάρισε και ένας λαμπρός ήλιος ήρθε να εγκατασταθεί πάνω από το υπέροχο τοπίο που είχα μπροστά μου. Χώρια που, με έναν μαγικό τρόπο, ερήμωσε κι ο δρόμος.
Η άσφαλτος ήταν στεγνή και εδώ είχα όλα τα κουράγια που χρειαζόμουν για να τερματίσω πρώτη φορά το γκάζι και να χτυπήσω κόφτη με δεύτερη και τρίτη ταχύτητα στις ευθείες. Δεν κοίταξα το ταχύμετρο, αλλά από τον θόρυβο και τον αέρα στο πρόσωπο είχα την εντύπωση ότι πήγαινα πάρα πολύ γρήγορα, οπότε άφησα λίγο πριν αρχίσει να τελειώνει το στροφόμετρο με τέταρτη στο κιβώτιο, καθώς έφτανα σε στροφή και είχα μαζέψει εξωπραγματική φόρα – πραγματικά ακατάλληλη για δημόσιο δρόμο. Το Mono περνάει από τις καμπές με μια απίθανη σιγουριά, που δεν αφήνει την παραμικρή υποψία γλιστρήματος ακόμα κι όταν εγώ πραγματικά φοβόμουν. Δεν έχω κινηθεί ποτέ τόσο γρήγορα με αυτοκίνητο που έχει αριθμό κυκλοφορίας και έγκριση Τύπου.
Έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν θα ήθελα ένα Monoστο γκαράζ μου τώρα που το οδήγησα. Κοστίζει όσο ένα supercar, χωρίς όμως να έχει την αντίστοιχη φινέτσα. Ξεχωρίζει με τη μηχανολογική ευφυΐα που το διέπει και το καθιστά ένα αυτοκίνητο πρωτίστως αποτελεσματικό για όποιον θέλει να πηγαίνει όσο πιο γρήγορα γίνεται σε κάθε περιβάλλον και όχι μόνο στην πίστα. Τις ώρες που πέρασα μαζί του αισθάνομαι ότι δεν θα μπορούσα να πάω πιο γρήγορα, άλλωστε δεν είχε και νόημα. Η αίσθηση της ευθύνης απέναντι στους υπόλοιπους χρήστες του δρόμου ακυρώνει τη διάθεση να κάνεις τον κανίβαλο με την ευκαιρία της απουσίας ορίων ταχύτητας.
Σε μια πίστα προφανώς και θα μπορούσε να φανεί καλύτερα το τι μπορεί να κάνει το αυτοκίνητο. Κάνοντας διαδοχικούς γύρους θα μπορούσες να βελτιώσεις τον χρόνο σου φρενάροντας όλο και πιο αργά πριν από τη στροφή, για να ανακαλύψεις (αν μπορέσεις) τα όρια του Mono, μόνο και μόνο για να θαυμάσεις τις ικανότητές του. Τα αδέλφια Briggs έχουν απόλυτο δίκιο όταν λένε ότι έχουν κατασκευάσει ένα συγκλονιστικά ικανό αυτοκίνητο για τον δρόμο. Αλλά και πάλι: ποιος είναι αυτός που θα αγοράσει ένα μονοθέσιο της F3 με έγκριση Τύπου για κυκλοφορία στον δρόμο και κόστος πάνω από 230.000 ευρώ; Προφανώς οι πέντε υποψήφιοι που είναι εδώ μαζί μου, στους οποίους δεν έχει και κανένα νόημα να τους πω να προτιμήσουν με τα ίδια λεφτά να αποκτήσουν κάποιοsupercar.
Κατά πάσα πιθανότητα αυτά που θα τους πρότεινα εναλλακτικά τα έχουν ήδη στο γκαράζ τους. Το Mono έχει κατασκευαστεί γι’αυτούς που έχουν και «από τα άλλα» και είναι για τις μέρες εκείνες που η Ferrari θα τους φαίνεται πολύ μαλακή, ήσυχη, αργή και εν τέλει συμβατική. Και αν δεν έχουν έρθει ακόμα εκείνες οι μέρες για τους ιδιοκτήτες των Ferrari, Lamborghini κλπ., θα έρθουν σίγουρα αφού οδηγήσουν το Mono.
Tech
BAC MONO
Κινητήρας: 2.488 cc, 16v, 4 κύλινδρος,
305 PS @ 7.800 rpm, 31,4 kgm @ 6.000 rpm
Κιβώτιο: 6 τάχυτο σειριακό
Μετάδοση: πίσω κίνηση
Ανάρτηση: διπλά ψαλίδια εμπρός – πίσω
0-100 KM/h: 2,8”
Τελική Ταχύτητα: 247 km/h
Βαρος: 580 kg
Tτιμή: (από) €195.000
Πηγή: Car
