Μοτοτουρισμός: Στην Αρχαία Ολυμπία με BMW
NEWSMOTO
Μοτοτουρισμός: Στην Αρχαία Ολυμπία με BMW
NEWSMOTOΜακάρι κάθε τόπος να είχε τη δική του Ολυμπία. Να γίνονται αγώνες και να σταματούν πόλεμοι και αιματοχυσία.
Εν μέσω lock down αναπολώ τα εντός συνόρων ταξίδια μου και φέρνω στην επιφάνεια μια παλαιότερη επίσκεψή μου σε έναν τόπο ξακουστό στα πέρατα του κόσμου. Η Αρχαία Ολυμπία ανέκαθεν ήταν για μένα κάτι μυθικό, κάτι που απέφευγα συστηματικά να επισκεφθώ, πιθανά γιατί δεν ήθελα να “χαλάσω” την εικόνα που είχα κατά φαντασία σχηματίσει για αυτή. Λάθος, μέγα λάθος, το κατάλαβα μόλις πάτησα το πόδι μου στο κατηφορικό πλακόστρωτο που σε οδηγεί εκεί, κολλητά στο σύγχρονο χωριό. Και λίγο αργότερα, όταν μπροστά μου απλωνόταν ο αρχαιολογικός χώρος, κατάλαβα γιατί αυτός ο τόπος επιλέχθηκε να γίνει αυτό που είναι.
WHAT CAR
Μαγικός, εξωπραγματικός, δεν ξέρω τι άλλα λόγια να χρησιμοποιήσω, ίσως έφταιγε και το ότι ήταν άνοιξη και τα χρώματα ανακατευόντουσαν αρμονικά με τις αισθήσεις που αναβλύζουν πλουσιοπάροχα ολόθεν. Δεν μπορείς να επισκέπτεσαι με τη συνηθισμένη ψυχολογία ενός περιηγητή ένα μέρος που τα πρώτα ευρήματα παρουσίας ανθρώπου ανάγονται στην τρίτη προ Χριστού χιλιετία. Δεν μπορείς να μη νιώθεις ένα δέος όταν βρίσκεσαι στον τόπο που γεννήθηκαν πριν από χιλιάδες χρόνια (776 π.Χ.) οι Ολυμπιακοί αγώνες. Και δεν μπορείς να πας αδιάβαστος εκεί όπου ο Φειδίας κατασκεύασε ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου εκείνης της εποχής, το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία. Μόνο και μόνο από σεβασμό σε έναν πολιτισμό που οι σημερινοί άνθρωποι δυσκολεύονται να κατανοήσουν. Και δυσκολεύονται γιατί περιλαμβάνει έννοιες όπως σωματική άσκηση και άμιλλα, χωρίς τις οποίες δεν υπάρχει καλλιέργεια στην ψυχοπνευματική υπόσταση του κάθε ατόμου. Τέλος πάντων, δεν είναι ώρα για σκέψεις και προβληματισμούς, είμαι στην Αρχαία Ολυμπία και θέλω να το ζήσω..
Τόπος και ιστορία
Σε μια ειδυλλιακή κοιλάδα, κάτω από τον Κρόνιο Λόφο και στη συμβολή των ποταμών Αλφειού και Κλαδέου, αναπτύχθηκε κατά την αρχαιότητα ένα από τα πιο αξιόλογα πανελλήνια ιερά, αυτό της Ολυμπίας. Εκεί, εκτός από τις θρησκευτικές τελετές, καθιερώθηκαν από πολύ παλιά και οι αγώνες, τα Ολύμπια, που διεξαγόντουσαν κάθε 4 χρόνια και που συγκέντρωσαν με την πάροδο του χρόνου το ενδιαφέρον όλων των Ελλήνων. Τα “Ολύμπια”, οι Ολυμπιακοί Αγώνες δηλαδή, ταυτίστηκαν με τα ιδανικά της ευγενούς άμιλλας και της ειρήνης. Πολλοί τοπικοί μύθοι μαρτυρούν τη διεξαγωγή αγώνων αλλά ιστορικά αποδεδειγμένοι είναι αυτοί που έγιναν το 776 π.Χ. από το βασιλιά της Ηλείας Ίφιτο, καθιερώνοντας παράλληλα την Ιερή Εκεχειρία. Μέχρι το 393 μ.Χ., όταν ο Θεοδόσιος καταργεί τους Αγώνες, τελέστηκαν 293 Ολυμπιάδες. Η σύγχρονη αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων είναι έργο του Πιέρ ντε Κουμπερτέν και πραγματοποιήθηκε το 1896 με αφετηρία την Αθήνα.
Στον αρχαιολογικό χώρο
Ο τόπος είναι τεράστιος και μπορείς να αυτοσυγκεντρωθείς και να μυρίσεις την αρχαία σκόνη που αναδύεται από τα μνημεία, τους ναούς, τα αγάλματα. Να νιώσεις λίγο την παράσταση στο αρχαίο θέατρο, να μπορείς να κλείσεις τα μάτια και να φανταστείς το εργαστήριο του Φειδία. Να αισθάνεσαι σαν να σε τυφλώνει το χρυσάφι πάνω στο μοναδικό αυτό άγαλμα. Ομάδες μαθητών από Γαλλία και Νορβηγία καθόντουσαν στο έδαφος με τα tablet στα χέρια τους, κάνοντας εργασίες μαζί με τους δασκάλους τους σχετικές με την ιστορία και τα δρώμενα του ιερού τόπου. Ήρεμα και με σεβασμό σε αυτό που έβλεπαν μπροστά τους, είμαι σίγουρος ότι αυτές οι στιγμές θα τους μείνουν αξέχαστες, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Θέλει χρόνο και ποδαρόδρομο αρκετό για να περιηγηθείς τον αρχαιολογικό χώρο. Και όταν μπεις εκεί, δεν μπορείς να παρακάμψεις τίποτα, αν και πρακτικά μπορείς, γιατί όλα σε μαγεύουν! Τον 9ο αι. π.Χ. η Ολυμπία ήταν ήδη ένας ιερός τόπος που προσείλκυε πολλούς προσκυνητές. Αυτό το πυκνό ρεύμα των επισκεπτών μαρτυρείται από το μεγάλο πλήθος αναθημάτων που έφταναν εκεί, όχι μόνο από τα κοντινά μέρη αλλά και από πιο μακρινές περιοχές της Πελοποννήσου και της Στερεάς Ελλάδας. Τον 8ο αιώνα η φήμη της Ολυμπίας μεγάλωσε τόσο που έφτασε μέχρι την Ανατολή και τη Μεσοποταμία, μέχρι τη Δύση και την κάτω Ιταλία. Σημαντικότατη τομή στην ιστορία της Ολυμπίας αποτέλεσε το έτος 776 π.Χ., όπου τότε και κατά την παράδοση ο Σπαρτιάτης Λυκούργος πραγματοποίησε συμφωνία με το βασιλιά της Ήλιδος Ίφιτο για την τέλεση λατρευτικών εορτών στην Ολυμπία. Μέρος της συμφωνίας ήταν πως κατά τις εορτές θα επικρατούσε απόλυτη εκεχειρία σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Κατά τον 5ο αιώνα η αίγλη της Ολυμπίας έφτασε σε τέτοιο σημείο, ώστε εκεί να συγκεντρώνονται πολιτικοί, φιλόσοφοι και καλλιτέχνες, καθόσον έβρισκαν μεγάλο κοινό για τη διάδοση των ιδεών τους. Κατά τον 4ο αιώνα δόθηκε σημασία στην οικοδομική δραστηριότητα για τη βελτίωση των εγκαταστάσεων και δημιουργίας χώρων στέγασης των επισκεπτών. Δεν θυμάμαι και πολλά από το πώς παρουσίαζε η ιστορία του Λυκείου τον Θεοδόσιο τον Α΄, αλλά η ιστορία των ανθρώπων χωρίς παρωπίδες του χρωστάει ..πολλή γκρίνια! Το 393 μ.Χ. ο εν λόγω Βυζαντινός Αυτοκράτορας διέταξε όχι μόνο το κλείσιμο όλων των ελληνικών ιερών αλλά και επέτρεψε τη λεηλασία τους. Παρ’ όλα αυτά και τα επόμενα χρόνια ο χώρος παρέμεινε ιδιαίτερα δημοφιλής. Ο χώρος υπέστη αργότερα πολλές καταστροφές από φυσικά αίτια και κατά τον 9ο αιώνα εγκαταλείφθηκε και ερημώθηκε. Με την πάροδο του χρόνου καλύφθηκε πολλά μέτρα κάτω από την γη με τη βοήθεια του χειμάρρου Κλαδέου και τη διάβρωση του εδάφους του Κρόνιου Λόφου. Η ανακάλυψη του ιερού έγινε μόλις το 1766 και οφείλεται στον Άγγλο Ρίτσαρντ Τσάντλερ.
Ο ναός του Δία
Χτίστηκε το 456 π.Χ. και αποτελεί πρότυπο δείγμα δωρικού ρυθμού.
Στο ανατολικό αέτωμα υπήρχε η παράσταση του αγώνα μεταξύ Οινομάου και Πέλοπος, ενώ στο δυτικό η θρυλική μάχη μεταξύ Κενταύρων και Λαπιθών. Στο εσωτερικό του ναού φυλάσσονταν πολλά αναθήματα, μεταξύ αυτών το σημαντικότερο ήταν το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία, ύψους 13 μέτρων, που φιλοτεχνήθηκε στην Ολυμπία τη δεκαετία του 430 π.Χ. από τον γλύπτη Φειδία.
Το στάδιο
Είχε χωρητικότητα 45.000 θεατών και η μία του πλευρά ήταν κτισμένη πάνω στη φυσική πλαγιά του λόφου. Ο στίβος έχει μήκος 192,25 μέτρα και πλάτος περίπου 30. Γύρω του υπήρχε πέτρινος ανοικτός αγωγός με μικρές λεκάνες, για να πίνουν νερό οι θεατές. Είναι αξιοσημείωτο ότι παλαιότερα αρκετοί πέθαιναν από ηλίαση και έλλειψη νερού, όπως π.χ. ο Θαλής ο Μιλήσιος. Υπήρχε εξέδρα για τους Ελλανοδίκες και τους “επισήμους”, απέναντι από την οποία βρέθηκε ο βωμός της Θεάς Δήμητρας, όπου καθόταν η ιέρειά της και παρακολουθούσε -μόνη από τις γυναίκες- τους αγώνες. Το Στάδιο αρχικά βρισκόταν δυτικότερα, προς το ναό του Δία. Μετατοπίστηκε δύο φορές, ώσπου τον 4ο π.Χ. αιώνα πήρε οριστικά τη σημερινή του θέση.
Το γυμνάσιο
Ήταν ο τόπος προπόνησης των αθλητών και επιστεγασμένο σε όλο του το μήκος, έτσι ώστε να μπορούν να προπονούνται χωρίς να τους ενοχλούν οι όποιες καιρικές συνθήκες. Δεν έχει αποκαλυφθεί κατά το μεγαλύτερό του μέρος, παραμένει δηλαδή επιχωμένο.
Η Παλαίστρα
Κτίστηκε τον 3ο πΧ. αιώνα και χρησίμευε στην προθέρμανση των αθλητών της πάλης, της πυγμής και του παγκρατίου. Στο εσωτερικό είχε τετράγωνη ασκέπαστη αυλή που περιβαλλόταν από κίονες δωρικού ρυθμού. Μετά τις στοές υπήρχαν το Ελαιοθέσιο, όπου αλείφονταν οι αθλητές με λάδι, το Κονιστήριο, όπου σκονίζονταν με σκόνη ή άμμο και το Εφηβείο, όπου διδάσκονταν από τους γυμναστές τους.
Ο Θεοκλεών
Κτίριο του 5ου π.Χ. αιώνα όπου κατοικούσαν οι Θεοκόλοι, οι ιερείς δηλαδή της Ολυμπίας, μαζί με τους βοηθούς τους. Ήταν από τους λίγους μόνιμους κατοίκους του Ιερού και είχαν τη φροντίδα αυτού, των θυσιών και της λατρείας. Το ανατολικό τμήμα του χρονολογείται από τη ρωμαϊκή εποχή, ενώ το δυτικό πριν το 350 π.Χ.
Το Ηρώο
Κτίριο του 5ου π.Χ. αιώνα με κυκλικό δωμάτιο, όπου υπήρχε βωμός αφιερωμένος σε κάποιο άγνωστο ήρωα. Επιγραφή που βρέθηκε έχει αναγράφει τη λέξη ΗΡΩΟΣ.
Το εργαστήριο του Φειδία – Η Βυζαντινή Εκκλησία
Η Βυζαντινή Εκκλησία κτίστηκε σε ρυθμό παλαιοχριστιανικής βασιλικής κατά τα μέσα του 5ου μ.Χ. αιώνα. Η ανοικοδόμησή της έγινε πάνω(!) στο αρχαίο κτίριο του εργαστηρίου του Φειδία, όπου φιλοτεχνήθηκε το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία. Το εργαστήριο αυτό κατασκευάστηκε στις ίδιες διαστάσεις με το σηκό του ναού του Δία, για να είναι στη διάθεση του καλλιτέχνη ολόκληρος ο χώρος που επρόκειτο να τοποθετηθεί το άγαλμα. Σε ανασκαφές έχουν βρεθεί μήτρες, δηλαδή πήλινα μοντέλα που χρησιμοποίησε ο Φειδίας για να διαμορφώσει τα χρυσά ελάσματα, με τα οποία φιλοτέχνησε όλα τα χρυσά μέρη του αγάλματος.
Λουτρά – Κολυμβητήριο – Θέρμες
Πολλές από τις Θέρμες είναι της ρωμαϊκής εποχής, ενώ άλλες των κλασσικών χρόνων. Στα δυτικά υπήρχε ανοικτό κολυμβητήριο διαστάσεων 21 Χ 16 μέτρα.
Το Λεωνιδαίο
Ξενώνας του Ιερού, που κτίστηκε και αφιερώθηκε στο Δία με δαπάνες του Λεωνίδα από τη Νάξο. Το Λεωνιδαίο ήταν μεγάλο κτίριο, διόροφο, που περιβαλλόταν εξωτερικά από στοά 138 κιόνων ιωνικού ρυθμού. Στην αυλή, κατά τη ρωμαϊκή εποχή, κατασκευάστηκε τεχνητή λίμνη με νησίδα και κήπο. Υπήρχαν πολλά δωμάτια που χρησίμευαν για τη φιλοξενία των επισήμων επισκεπτών στη διάρκεια των Αγώνων.
Οι Ξενώνες
Κατά τη ρωμαϊκή εποχή (1ος – 2ος μ.Χ. αιώνας) κοντά στο Λεωνιδαίο κτίστηκαν άλλοι δύο ξενώνες με πολλά δωμάτια και αξιόλογα ψηφιδωτά.
Η Πομπική Οδός
Η οδός κατά μήκος του τείχους της Άλτεως λέγεται Πομπική. Ονομάστηκε έτσι γιατί από αυτήν περνούσε η πομπή με τους Ιερείς, τους Ελλανοδίκες, τους αθλητές και τους επισήμους.
Το Βουλευτήριο
Εκεί συνεδρίαζε η Ολυμπιακή Βουλή και φυλάσσονταν τα επίσημα έγγραφα και ψηφίσματα. Υπάρχει τετράγωνος ασκέπαστος χώρος, όπου ήταν ο βωμός του προστάτη των όρκων, Όρκιου Δία και το άγαλμά του με κεραυνούς στα χέρια. Εκεί, ύστερα από θυσία κάπρου, οι αθλητές και οι γυμναστές έδιναν τον καθιερωμένο όρκο.
Η Στοά της Ηχούς
Κτίστηκε κατά τους χρόνους του Φιλίππου, το 350 π.Χ. περίπου. Είχε 44 κίονες δωρικού ρυθμού και εσωτερική κιονοστοιχία ιωνικού ρυθμού. Διαχώριζε την ιερή Άλτι από το Στάδιο. Το όνομά της οφείλεται στην ιδιαίτερη ηχητική της. Η φωνή εκεί επαναλαμβανόταν επτά φορές. Λεγόταν και Ποικίλη Στοά γιατί είχε διακοσμηθεί με διάφορες επιγραφές και με έργα διάσημων ζωγράφων. Μπροστά στη Στοά τελούνταν αγώνες κηρύκων και σαλπιγκτών και καλλιτεχνικά αγωνίσματα την εποχή του Νέρωνα
Τα Βάθρα των Ζανών
Οι Ζάνες -πληθυντικός της λέξης Ζεύς- ήσαν συνολικά δεκαέξι χάλκινα αγάλματα του Δία, που βρέθηκαν μόνο τα βάθρα τους. Τα αγάλματα αυτά αφιερώνονταν από τα πρόστιμα που πλήρωναν όσοι παρέβαιναν τους κανονισμούς των Ολυμπιακών Αγώνων, κάνοντας ή δεχόμενοι δωροδοκίες για να κερδίσουν ή να παραχωρήσουν τη νίκη και τοποθετούνταν στην είσοδο του Σταδίου για παραδειγματισμό των αθλητών.
Η εξέδρα του Ηρώδη του Αττικού
Ο Ηρώδης ο Αττικός ήταν φιλόσοφος και ρήτορας από το Μαραθώνα και με δαπάνη του κατασκευάστηκε το υδραγωγείο του Ιερού. Το νερό μεταφερόταν από απόσταση 3 χιλιομέτρων. Αρχικά συγκεντρωνόταν σε δεξαμενή και από εκεί διοχετευόταν με λεοντοκεφαλές – υδροροές σε μια άλλη και στη συνέχεια με αγωγούς στο Στάδιο ή όπου αλλού χρειαζόταν.
Ο Ναός της Ήρας
Από τους αρχαιότερους ναούς της Ελλάδας, 600 π.Χ. περίπου, δωρικού ρυθμού, περίπτερος. Είχε μήκος 50 μέτρων, πλάτος 18,75 και ύψος 7,8. Οι τοίχοι του είναι από πλιθιά και κογχυλιάτη λίθο, το τελευταίο αντικατέστησε το ξύλο των κιόνων. Στο βάθος του σηκού είχαν στηθεί τα αγάλματα της Ήρας και του Δία, από τα οποία βρέθηκε μόνο το κεφάλι του αγάλματος της θεάς και έχει εκτεθεί στο Μουσείο. Στο σηκό είχε στηθεί και ο Ερμής του Πραξιτέλη, ενώ στον οπισθόδρομο του ναού φυλάσσονταν διάφορα ιερά σκεύη, όπως το χρυσελεφάντινο τραπέζι που τοποθετούσαν τα στεφάνια των νικητών.
Το Πρυτανείο
Χώρος όπου γινόντουσαν οι πανηγυρικές συνεστιάσεις προς τιμή των νικητών και των επισήμων κατά τις μέρες των Ολυμπιακών Αγώνων. Κτίστηκε κατά το τέλος του 6ου π.Χ. Αιώνα, αλλά κατά τη ρωμαϊκή εποχή έχασε την αρχική του μορφή καθώς μετασκευάστηκε με τούβλα. Στο Πρυτανείο βρισκόταν ο βωμός της Θεάς Εστίας, όπου καιγόταν συνεχώς το άσβεστο πυρ. Κάθε χρόνο οι ιερείς της Ολυμπίας, ακολουθώντας την παράδοση, έφερναν νερό από τον Αλφειό, το ανακάτευαν με τη στάχτη του βωμού της Εστίας και έχριαν με τον πηλό αυτό το μεγάλο βωμό του Δία.
Ο Μεγάλος βωμός του Δία
Εκεί γίνονταν κατά τις ημέρες των Αγώνων οι μεγαλύτερες θυσίες. Το ύψος του έφτανε τα επτά μέτρα και με τον καιρό, λόγω της στάχτης των θυσιών, μεγάλωνε. Το μεγάλο ύψος διευκόλυνε χιλιάδες πιστούς, που μπορούσαν να παρακολουθήσουν τις θυσίες από το γύρω χώρο.
Οι μοτοσυκλέτες
Όμορφο πρωινό εκείνο το ανοιξιάτικο που μαζί με ένα καλό φίλο και συνεργάτη καβαλήσαμε τα BMW μας για μια διήμερη μοτοβόλτα στην Αρχαία Ολυμπία. Προτίμησα αρχικά να πορευθώ με το S 1000 XR του φίλου, καθώς στο μυαλό μου γυρόφερναν οι συγκρίσεις με το Multistrada της Ducati. Από την άλλη, το R 1200 RS έχει πάντα μια θέση στην καρδιά μου, καθότι μαζί του έχω κάνει άπειρα χιλιόμετρα και εκδρομές. Πάνω στη σέλα του S 1000 XR ένιωσα δυνατός και σαφώς πιο ικανός σε ορεινούς δρόμους με στροφιλίκια. Αντίστοιχα, το RS ήταν πιο άνετο στο ταξίδι σε αυτοκινητόδρομο με υψηλές ταχύτητες. Εντάξει, αυτή δεν είναι καμία σοφία εξετάζοντας τα τεχνικά χαρακτηριστικά των δυο μοτοσυκλετών. Ψηλή θέση οδήγησης, γρήγορη γεωμετρία και 4κύλινδρο μοτέρ 160+ ίππων το XR, χαμηλό κέντρο βάρους, σκυφτή θέση οδήγησης και 2κύλινδρος Boxer με 125 ίππους και άξονα μετάδοσης το RS.
Το XR έχει γκάζι! Ο κινητήρας παρουσιάζει τραχειά λειτουργία και σε βάζει συνεχώς στην πρίζα. Καθώς προσθέτεις χιλιόμετρα πάνω στη σέλα του ίσως παρατηρήσεις αυξημένους κραδασμούς στις μεσαίες στροφές, όμως αυτό που σίγουρα θα ενοχλήσει τους περισσότερους σε μακρινό ταξίδι και με υψηλές μουαγιέν είναι ο θόρυβος του τετρακύλινδρου συνόλου. Από την άλλη, το γεγονός πως στο ταχύμετρο ενός μεγάλου Street Adventure –ή αλλιώς ενός «superbike με ψηλό τιμόνι»- μπορείς να δεις τελικές ταχύτητες πολύ πάνω από τα 200χλμ/ώρα χωρίς ίχνος κουνήματος, είναι κάτι το μοναδικό σε αυτή τη μοτοσυκλέτα. Επίσης, βρήκα πολύ διασκεδαστικό το να ανεβοκατεβάζω ταχύτητες χωρίς συμπλέκτη, χαρακτηριστικό βεβαίως που διέθετε και το RS. Κατεβαίνοντας από το XR και καβαλώντας το RS ένιωσα σα να βρισκόμουν σε μαγικό χαλί. Είναι αξιέπαινο το πως η BMW κρατά στη ζωή τον 2κύλινδρο Boxer σε αρκετά μοντέλα της. Πρακτικά, το RS είναι μια κλασική μοτοσυκλέτα touring με όλα τα σύγχρονα ηλεκτρονικά της BMW και έναν κινητήρα με πολιτισμένη συμπεριφορά και αρκετή δύναμη.
Μια μοτοσυκλέτα που χαίρεσαι να τη βλέπεις και να την οδηγείς. Οι εύκολα ρυθμιζόμενες ζελατίνες και στα δύο μοντέλα αποδείχθηκε παράγοντας σημαντικός, αφού τις ρυθμίζαμε εκάστοτε εκεί που μας εξυπηρετούσε. Συμπερασματικά θα ισχυριζόμουν πως το S 1000 XR με παρασύρει στα όρια, κάτι που το έχω ανάγκη τον τελευταίο καρό. Σε κάθε άλλη περίπτωση, το RS μου κάνει και μου φτάνει!
Διαβάστε επίσης:
MotoGP 2021: Ιστορική Pole για τον Jorge Martin στο Qatar2
MotoGP 2021: Πρόγραμμα μεταδόσεων Qatar2 και εντυπώσεις FP2
MotoGP, Qatar1: Ο Vinales τη νίκη, ο Zarco τις εντυπώσεις
