Ξεχασμένα supercars που έγραψαν ιστορία
ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ
Ξεχασμένα supercars που έγραψαν ιστορία
ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑΗ κατασκευή supercar στο παρελθόν δεν ήταν υπόθεση που αφορούσε μόνο λίγες και καλές εταιρείες, καθώς ήταν συγκριτικά ευκολότερο από ότι είναι σήμερα, να χρηματοδοτήσει κάποιος τη σχεδίαση και την παραγωγή τους.
Τρανή απόδειξη του πόσο εύκολο ήταν να εμφανιστεί μια νέα πρόταση με χαρακτηριστικά υπεραυτοκινήτου, είναι το ότι από τη λίστα που έχουμε εδώ, λείπουν άλλα τόσα.
WHAT CAR
Είναι πρακτικά αδύνατον για κάποιον να ξέρει όλα τα supercars που έχουν κατά καιρούς εμφανιστεί και έχουν παραχθεί, για να πουληθούν έστω και σε έναν αγοραστή. Ανάμεσα σε αυτά που θα δείτε πιο κάτω, υπάρχουν ορισμένα που «κάτι θα σας θυμίσουν» αλλά και κάποια άλλα που έχουν πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες πίσω από τη σύλληψη και τη δημιουργία τους.
Aston Martin Bulldog (1979)
Όταν η Aston Martin εξέλιξε το Bulldog με τον κινητήρα στο κέντρο, συζητήθηκε η κατασκευή του σε έως και 25 μονάδες. Με ηλεκτρικές πόρτες «τύπου gullwing», έναν V8 twin-turbo με απόδοση 700 ίππων και μια απίστευτα δραματική σχεδίαση, πιθανότατα θα μπορούσαν να είχαν βρεθεί οι απαραίτητοι αγοραστές για όλη την παραγωγή. Η τελική του ταχύτητα που έφτανε τα 322 χλμ./ώρα, ήταν ένα στοιχείο ικανό να του δώσει το χαρακτηρισμό του ταχύτερου αυτοκινήτου παραγωγής στον κόσμο.
Στην πορεία όμως, τα πλάνα άλλαξαν μαζί με την αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος για την Aston Martin. Οι νέοι ιδιοκτήτες, θεώρησαν πως τα supercars δεν έχουν μέλλον και έτσι το Bulldog έμεινε ένα και μοναδικό. Μάλιστα πουλήθηκε σε ιδιώτη και έκανε κάποιες σποραδικές εμφανίσεις σε εκδηλώσεις ιστορικών αυτοκινήτων.
Isdera Imperator (1984)
Η Mercedes πέρασε έξι χρόνια δημιουργώντας το πρωτότυπο CW311, το οποίο αποκαλύφθηκε το 1978 αλλά δεν είχε σχέδια να βάλει το αυτοκίνητο στην παραγωγή. Αυτό ήταν κάτι πραγματικά κρίμα καθώς υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που δήλωναν πως θα αγόραζαν ένα. Ο σχεδιαστής του CW311, Eberhard Schulz, έβαλε το αυτοκίνητο στην παραγωγή ο ίδιος, χρησιμοποιώντας τη μάρκα Isdera.
Ονόμασε το υπεραυτοκίνητό του Imperator και προσέφερε μια επιλογή κινητήρων V8 με χωρητικότητα 5,0, 5,6 ή 6,0 λίτρων που προσέφεραν έως και 390 ίππους και 283 χλμ./ώρα. Η παραγωγή του διήρκεσε μέχρι το 1993 όταν η Isdera κατέρρευσε οικονομικά αλλά εκείνη την περίοδο κατασκευάστηκαν 30 Imperator. Περιστασιακά, βλέπουμε κάποια να δημοπρατούνται με τιμές που κυμαίνονται λίγο κάτω από τα 500.000 ευρώ.
Cizeta V16 (1989)
Αν τα υπεραυτοκίνητα πρέπει να είναι ακραία, αυτό είναι το απόλυτο, κυρίως χάρη σε έναν τρελό 16κύλινδρο κινητήρα 5.995 κ.εκ. τοποθετημένο εγκάρσια! Αυτό βέβαια εξηγεί και το αυξημένο πλάτος του αυτοκινήτου, το οποίο για να «πορεύεται» είχε 560 ίππους στις 8.000 σ.α.λ. Η ήχος του κινητήρα κατά τη λειτουργία του στα υψηλά πεδία του στροφόμετρου προκαλεί δέος.
Το ίδιο κάνει και η τελική ταχύτητα που ανακοίνωνε η εταιρεία, η οποία χωρίς να έχει δοκιμαστεί, υποτίθεται πως θα ήταν 328 χλμ./ώρα. Το πρωτότυπο Cizeta παρουσιάστηκε το 1989 αλλά τα πρώτα αυτοκίνητα που παραδόθηκαν στους αγοραστές τους, ήταν έτοιμα το 1992, ενώ αξίζει να ξέρει κανείς πως το τελευταίο που παραδόθηκε, ολοκληρώθηκε το 2003.
Vector W8 (1989)
Η πρώτη απόπειρα του σχεδιαστή του Vector W8, έγινε πριν από το 1976 και λεγόταν Vector Aeromotive W2. Ο Gerry Wiegert είχε εμμονή με την αεροναυτική τεχνολογία και με τις λεπτομέρειες, που όμως ήταν και αυτές οι οποίες καθυστέρησαν το τελικό αποτέλεσμα. Χαρακτηριστικό είναι πως το W2 τελείωσε με την εξέλιξή του και ήταν έτοιμο για παραγωγή, όταν είχε ήδη παρουσιαστεί το W8.
Όταν έφτασε το W8 να είναι έτοιμο για παραγωγή, το έτος ήταν το 1989 και η τιμή πώλησης ήταν 393.000 ευρώ (σε σημερινή αντιστοιχία). Στην καρδιά του W8 βρισκόταν ένας υπερτροφοδοτούμενος V8 της GM, με χωρητικότητα 6,0 λίτρων και απόδοση 600 ίππων. Η απόδοση αυτή ήταν αρκετή για να εμφανίζει τελική ταχύτητα 322 χλμ./ώρα. Η υψηλή τιμή του, δεν στάθηκε εμπόδιο στις πωλήσεις του που έφτασαν τις 14.
Jaguar XJR-15 (1990)
Την ίδια περίοδο που η Jaguar ξεκινούσε την εξέλιξη της XJ220, δημιουργούσε επίσης ένα ακόμα supercar: την XJR-15. Η XJ220 θα παρουσιαζόταν με ένα κινητήρα V12 αλλά τελικά παρουσιάστηκε με ένα V6 σύνολο που έπιανε υψηλή απόδοση χάρη στη χρήση δύο turbo. Η XJR-15 από την άλλη, είχε το 12κύλινδρο σύνολο της Jaguar, με απόδοση 450 ίππων και τελική ταχύτητα τα 307 χλμ./ώρα.
Κατασκευάστηκαν μόλις 50, για μια σειρά αγώνων ενός της κατηγορίας Jaguar Sport Intercontinental Challenge, ενώ υπήρξαν και μερικά που προορίζονταν για χρήση δρόμου. Μερικά από αυτά σώζονται ακόμα και σήμερα. Η Jaguar είχε ανακοινώσει το 2004 πως θα προχωρήσει στην αναβίωση του μοντέλου από το τμήμα JaguarSport αλλά τελικά, ούτε καν στην κατασκευή του πρωτοτύπου δεν έφτασε.
Yamaha OX99-11 (1992)
Στον κόσμο των supercars, ο όρος «αγωνιστικό αυτοκίνητο για το δρόμο» είναι συνήθως κάποια έκφραση εντυπωσιασμού που παραπέμπει σε διαφημιστική καμπάνια. Όμως, στην περίπτωση του μοντέλου της Yamaha, το συγκεκριμένο τίτλο τον άξιζε πραγματικά. Γι’ αυτό και θεωρείται μάλλον λυπηρό το ότι το OX99-11 δεν μπήκε ποτέ στην πραγματικότητα σε κανονική παραγωγή.
Το OX99-11 εμφανίστηκε το 1992, με έναν V12 χωρητικότητας 3,5 λίτρων που είχε απόδοση 420 ίππων και ήταν τοποθετημένος στο κέντρο. Μόλις τρία κατασκευάστηκαν και ένα από αυτά άλλαξε σχετικά πρόσφατα χέρια, με το σφυρί της δημοπρασίας να πέφτει στα –σχεδόν- 900.000 ευρώ.
Dauer 962 (1993)
Ο Jochen Dauer συνεργάστηκε στενά με την Porsche στο αγωνιστικό της πρόγραμμα, επομένως γνώριζε αρκετά καλά την 962 που έγραψε πολύ μεγάλη επιτυχία στους αγώνες πρωτοτύπων και τα πρωταθλήματα αντοχής. Ο Dauer είχε την έξυπνη ιδέα, όταν η 962 «ξεπεράστηκε» από τους κανονισμούς και είχε έρθει η ώρα της αντικατάστασης, να τη μετατρέπει σε αυτοκίνητο νόμιμο για χρήση δρόμου.
Μειώνοντας δραστικά το θόρυβο από την εξάτμιση και τοποθετώντας κανονικά τζάμια στη θέση του fiber glass που είχαν τα αγωνιστικά αλλά κυρίως με την αλλαγή του «πολεμικού» cockpit σε ένα πολυτελές σαλόνι για δύο, παρουσίασε το Dauer 962. Το αυτοκίνητο ήταν εφοδιασμένο με έναν twin turbo 3,0 λίτρων κινητήρα boxer με 6 κυλίνδρους και απόδοση 730 ίππων. Μόλις 13 κατασκευάστηκαν, με τιμή αγοράς ως καινούργιο τα 830.000 ευρώ.
Venturi 400 GT (1994)
Όταν η γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία MVS έπαψε να λειτουργεί, το κενό στην αγορά, επιχειρήθηκε να καλυφθεί από την Venturi που στην πραγματικότητα ήταν εκείνη η εταιρεία που αναβίωσε την ιδέα της κατασκευής αυτοκινήτων μεγάλου τουρισμού (GT). Με twin turbo V6 κινητήρα τοποθετημένο στο κέντρο να αποδίδει 413 ίππους, το 400 GT ήταν ικανό να επιταχύνει από στάση έως τα 100 χλμ./ώρα σε μόλις 4,1 δευτερόλεπτα.
Η τελική του ταχύτητα ήταν 293 χλμ./ώρα και σύμφωνα με τα αρχεία της εταιρείας, έχουν κατασκευαστεί κάμποσες δεκάδες, από τα οποία ορισμένα (υπολογίζεται πως ήταν 12 από το σύνολο των παραχθέντων) προορίζονταν για κίνηση στους δημόσιους δρόμους.
Nissan R390 (1997)
Το R390 προέκυψε επειδή η Nissan ήθελε απεγνωσμένα να κερδίσει τον 24ωρο αγώνα του Le Mans. Όταν ξεκίνησε το έργο, μόνο ένα ιαπωνικό αυτοκίνητο είχε κερδίσει τον αγώνα και εκείνο ήταν της Mazda. Η συμμετοχή της Nissan θα εξασφαλιζόταν με την κατασκευή ενός και μόνο αυτοκινήτου για χρήση δρόμου.
Σε αυτό το ένα έμεινε κιόλας η παραγωγή του R390 που είχε ένα twin turbo κινητήρα 3,5 λίτρων που απέδιδε 641 ίππους. Η δύναμη αυτή και η αεροδυναμική του αμαξώματος, ήταν στοιχεία που εξασφάλιζαν μια τελική ταχύτητα της τάξης των 354 χλμ./ώρα. Ο σχεδιαστής του ήταν ο μεταγενέστερα «πολύς» Ian Callum που διέπρεψε στην Jaguar.
Volkswagen W12 (1997)
Όταν η VW αποκάλυψε το κουπέ της W12 των 5,6 λίτρων στην έκθεση αυτοκινήτου του Τόκιο το 1997, ήταν στις προθέσεις της να το προωθήσει στην παραγωγή αν η «αποδοχή» του κοινού ήταν ανάλογη των προσδοκιών. Τον επόμενο χρόνο στη Γενεύη, η VW παρουσίασε την ανοιχτή εκδοχή του, δίνοντας σε όλους το δικαίωμα να θεωρούν πως θα ακολουθήσει κανονική παραγωγή.
Με τον κινητήρα των 6,0 λίτρων που απέδιδε 600 ίππους, η τελική ταχύτητα του αυτοκινήτου ήταν 350 χλμ./ώρα. Η VW επανήλθε στο θέμα το 2002 με μια ανανεωμένη έκδοση του μοντέλου αλλά στο μεταξύ είχαν προκύψει οι «ανάγκες» της Bugatti για ανανέωση, οπότε και η εξέλιξη υπεραυτοκινήτων «έστριψε» προς τα εκεί, για να δούμε λίγο καιρό μετά τη Veyron να παίρνει «σάρκα και οστά».
Saleen S7 (2000)
Το Saleen S7 ήταν κατασκευασμένο στο Ηνωμένο Βασίλειο και πήρε το όνομά του από τον ιδρυτή της εταιρείας, Steve Saleen. Ο Saleen έφτιαξε το όνομά του με την υποστήριξη αγωνιστικών εκδόσεων Ford Mustang, οπότε και ήταν θέμα χρόνου να προχωρήσει στην κατασκευή του «δικού του» supercar. Σε αντίθεση με άλλα supercar της εποχής, το S7 δεν είχε ιδιαίτερα υψηλή τεχνολογία.
Το highlight του ήταν το αμάξωμα από fiberglass, πάνω από ένα σωληνωτό πλαίσιο, ενώ χαρακτηριστικό της τεχνολογίας που «κουβαλούσε» ήταν το γεγονός πως ο V8 κινητήρας δεν είχε εκκεντροφόρους επικεφαλής αλλά έναν χαμηλά, που έλεγχε τις βαλβίδες με ωστήρια. Η αλήθεια είναι πως μπορεί να ακούγεται απηρχαιωμένο αλλά το αυτοκίνητο ήταν πολύ γρήγορο και ιδιαίτερα αποτελεσματικό σε πίστες.
Laraki Fulgura (2002)
Για να μην σαν πιάνουν αδιάβαστους σε κάποιο παιχνίδι ερωτήσεων, να ξέρετε πως η απάντηση στο «ονομάστε ένα αυτοκίνητο από το Μαρόκο» είναι το Laraki Fulgura. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην έκθεση αυτοκινήτου της Γενεύης το 2002, εκεί που η Laraki παρουσίαζε ένα πλήρως επανασχεδιασμένο supercar κάθε χρόνο, μέχρι το 2005 όταν και «σβήστηκε» από το χάρτη.
Το Laraki Fulgura είχε έναν V12 κινητήρα με χωρητικότητα 6,0 λίτρων, ο οποίος απέδιδε 680 ίππους και προερχόταν από τη Mercedes. Η ύπαρξη όχι ενός και δύο αλλά τεσσάρων υπερσυμπιεστών, ήταν αρκετή για να δώσει μια τελική ταχύτητα στο αυτοκίνητο που η Laraki υποστήριζε πως έφτανε τα 352 χλμ./ώρα. Με τιμή αγοράς όμως τα 500.000 ευρώ, δεν βρέθηκαν και πολλοί να το παραγγείλουν.
Gumpert Apollo (2005)
Ο Roland Gumpert και ο Roland Mayer συνεργάστηκαν για να κατασκευάσουν ένα υπεραυτοκίνητο με πόρτες που ανοίγουν προς τα πάνω, το οποίο χρησιμοποιεί έναν κινητήρα χωρητικότητας 4,2 λίτρων με διπλό turbo Audi, τοποθετημένο στη μέση μιας σωληνωτής κατασκευής από χάλυβα. Το αμάξωμα ήταν από fiber glass ή ανθρακόνημα ανάλογα την έκδοση.
Οι αγοραστές μπορούσαν να επιλέξουν μεταξύ απόδοσης ισχύος 641 ή 690 ίππων, με ακόμη και την έκδοση χαμηλής ισχύος να έχει τελική ταχύτητα 360 χλμ./ώρα. Υπολογίζεται ότι περισσότερα από 40 Apollo κατασκευάστηκαν πριν η Gumpert σταματήσει να λειτουργεί το 2013.
SSC Ultimate Aero (2007)
Ενώ η Veyron της Bugatti εμφανιζόταν σε όλα τα πρωτοσέλιδα του παγκόσμιου ειδικού τύπου για το ότι είναι το ταχύτερο αυτοκίνητο στον κόσμο, το SSC Ultimate Aero στην Αμερική, μετρήθηκε επίσημα να φτάνει τα 412 χλμ./ώρα, ενώ η εταιρεία έκανε λόγο ακόμα και για 440 χλμ./ώρα. Μάλιστα, όλα αυτά με ένα V8 twin-turbo κινητήρα της Chevrolet, από Corvette 5,7 λίτρων.
Παρόλα αυτά, το Ultimate Aero κόστιζε λιγότερο από τα μισά σε σχέση με την Veyron. Ωστόσο, η Bugatti δεν άφησε την πρόκληση αναπάντητη και επανήλθε με την Veyron Super Sport των 1.200 ίππων, που μπορούσε να φτάσει τα 431 χλμ./ώρα.
Spyker C12 Zagato (2009)
Μέχρι να εμφανιστεί το C12 Zagato, όλα τα Spykers είχαν έναν κινητήρα V8 που προέρχονταν από την Audi. Αυτό το αυτοκίνητο ωστόσο, διέθετε έναν ακόμα μεγαλύτερο κινητήρα, με διάταξη «W» και 12 κυλίνδρους, που και αυτός ήταν κατασκευασμένος από την Audi.
Η τιμή αγοράς του όμως που ήταν σχεδόν μισό εκατομμύριο ευρώ, φάνηκε να είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για μια καλή εμπορική πορεία. Η εταιρεία παρουσιάζοντάς το έκανε λόγο για περιορισμό της παραγωγής στα 24 αυτοκίνητα αλλά τώρα, εκ των υστέρων, ξέρουμε πως πέραν του πρώτου και μοναδικού δείγματος, δεν υπήρξε άλλο για λογαριασμό κάποιου πελάτη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Τα μεταχειρισμένα που σάρωσαν το 2021 – Εκατοντάδες αγοροπωλησίες supercars
Τα supercars σε φούλ εξέλιξη – Οι οδηγοί σε κίνδυνο;
Η Ferrari ξεκινά δοκιμές στο Fiorano
