H ιστορία της Ferrari Dino ξεκίνησε από τον Alfredo
ΝΕΑ
H ιστορία της Ferrari Dino ξεκίνησε από τον Alfredo
ΝΕΑΗ Dino είναι ένα μοντέλο εμβληματικό για τη Ferrari και την παράδοσή της, ενώ «συνδέεται» και με πολλούς σταθμούς στην ιστορία της ιταλικής φίρμας.
Μπορεί ο γιος του Enzo να μην έζησε αρκετά για να δει το μέγεθος του «θρύλου» που δημιουργήθηκε πίσω από το μοντέλο της Ferrari από όπου ξεκίνησαν να αλλάζουν όλα.
WHAT CAR
Ο Alfredo Ferrari (με το υποκοριστικό Alfredino), είναι αυτός που έπεισε τον Enzo να κινηθεί με συγκεκριμένη γκάμα κινητήρων στα μοντέλα της Ferrari. Ο Enzo έδωσε το «ok» σε ένα V6 που αναπτύχθηκε από τον Vittorio Jano, τον σχεδιαστή και μηχανικό πολλών αυτοκινήτων Alfa Romeo, Lancia και Ferrari. Ο αγαπημένος γιος του Enzo δεν έζησε για να δει την κληρονομιά του να επεκτείνεται με τα κεντρομήχανα μοντέλα που ακολούθησαν, καθώς πολύ νωρίς διαγνώστηκε με μια εκφυλιστική νόσο (μυϊκή δυστροφία Duchenne).
Το νήμα της ζωής του Alfredino κόπηκε μόλις στα 24 χρόνια του αλλά ο θρύλος που τον συνοδεύει κάνει λόγο για ενασχόληση με τα τεχνικά χαρακτηριστικά ορισμένων μοντέλων, έως και τις τελευταίες μέρες της ζωής του. Την επόμενη μέρα που ο Alfredo άφησε την τελευταία του πνοή, ο Βρετανός οδηγός αγώνων Peter Collins κέρδισε το GP της Γαλλίας με πένθος στο χέρι για το χαμό του νεότερου Ferrari. Για το λόγο αυτό σύμφωνα με πολλούς και ο Enzo δεν αποχωρίστηκε μέχρι και το δικό του τέλος τις μαύρες γραβάτες.
Ενδεικτικό της αγάπης που είχε ο Enzo για το γιο του, ήταν και το ότι η πίστα της Imola για πολλά χρόνια μετά, ονομαζόταν Autodromo Dino Ferrari, ενώ τώρα λέγεται Autodromo Internazionale Enzo e Dino Ferrari. Ο V6 που είχε προτείνει ο Alfredino για την F1 ήταν αυτός που συνέβαλε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος οδηγών το 1958 με τη 246 F1 με τον Mike Hawthorn πίσω από το τιμόνι. Το 1965, ο Enzo καταχώρησε το εμπορικό σήμα Dino στο Ιταλικό Γραφείο Διπλωμάτων Ευρεσιτεχνίας και Εμπορικών Σημάτων μια και είχε πλάνα για δημιουργία ολόκληρης γκάμας μοντέλων με αυτό το όνομα.
Κάτι που σήμερα θα ονομαζόταν “niche” ή «υποκατηγορία», με τους σύγχρονους όρους του marketing στην αυτοκινητοβιομηχανία. Τότε έπρεπε να κατασκευαστούν τουλάχιστον 500 «πολιτικά» αυτοκίνητα με τον εξακύλινδρο κινητήρα, προκειμένου να πάρει την homologation ο κινητήρας για τους αγώνες της Formula 2. Προφανώς και αυτό θα μπορούσε να συμβεί μόνο αν υπήρχε μια ξεχωριστή υπο-μάρκα αυτοκινήτων κάτω από την «ομπρέλα» της Ferrari μια και όπως όλοι όσοι ξέρουν ομολογούν πως για τον Enzo, δεν «υπήρχε» άλλος κινητήρας πέραν του V12 (και μάλιστα τοποθετημένου εμπρός).
Χρησιμοποιώντας την υπο-μάρκα Dino, οτιδήποτε κι αν συνέβαινε στην πορεία των μοντέλων με τη μεγάλη αυτή διαφοροποίηση σε σχέση με τα «γνήσια» μοντέλα της Ferrari δεν θα επηρέαζαν αρνητικά τη φήμη της εταιρείας. Το πρώτο αυτοκίνητο αυτής της συνομοταξίας που πωλείται, προέρχεται από τη Fiat και όχι από τη Ferrari. Προσφέρεται μεταξύ 1966 και 1973 σε coupe και spider. Με τον κινητήρα εμπρός, το Fiat Dino διαθέτει V6 2,0 και 2,4 λίτρων και από αυτό πουλήθηκαν 7.803 αυτοκίνητα.
Στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του 1970, η Lancia Stratos HF είχε επίσης μια Dino V6 τοποθετημένο εγκάρσια στο κέντρο του αυτοκινήτου. Από την αρχή εξελίχθηκε ως αυτοκίνητο αποκλειστικά για ράλι και για να αντικαταστήσει τη Fulvia και πήρε το πρωτάθλημα των κατασκευαστών τρεις φορές μεταξύ 1974 και 1976. Η έκδοση δρόμου, η Stradale, κατασκευάστηκε ακριβώς σε όσα αντίτυπα όριζε ο κανονισμός τότε προκειμένου να πάρει homologation το μοντέλο, κάτι που σημαίνει πως 492 αυτοκίνητα μόλις βγήκαν από τη γραμμή συναρμολόγησης στο εργοστάσιο του Chivasso.
Στην Dino V6, πρόσθεσε δύο ακόμη κυλίνδρους το 1973 με την εισαγωγή του 308 GT4, που έφερε το σήμα Dino μέχρι το 1976, όταν ο Enzo αποφάσισε ότι ένα σπορ V8 που κυκλοφορεί στο δρόμο είναι αντάξιο του ονόματος της Ferrari. Αν και το όνομα υποδηλώνει 3,0 λίτρα και οκτώ κυλίνδρους, ο πρώτος V8 από την οικογένεια Dino έχει χωρητικότητα 2.927 κυβικά εκατοστά. Αυτός ο κινητήρας εξελίχθηκε και για τη Mondial, όπως και το sport sedan Lancia Thema και το αγωνιστικό της κατηγορίας των πρωτοτύπων LC2 της Lancia.
Ακόμα και στις 288 GTO, στην 348 αλλά και την F40, οι κινητήρες που έχουν χρησιμοποιηθεί έλκουν τις ρίζες τους στο μηχανικό σύνολο της Dino V8, κάτι που συμβαίνει –έστω και με περισσότερες αλλαγές- στα μοτέρ με τις 5 βαλβίδες ανά κύλινδρο των F355 και 360. Είναι επίσης σημαντικό το ότι η Ferrari δημιούργησε και έναν V12 με βάση αυτόν της Dino, στην 456. Από εκεί προκύπτει και η μηχανολογική συγγένεια των κινητήρων από τις 550, 575 και 612.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Γιατί η Ferrari δεν σκεφτόταν καν το όνομα Dino για το τελευταίο της μοντέλο;
Ferrari SF90 Stradale: Έτσι έσπασε το ρεκόρ (video)
Η εκθαμβωτική λιλιπούτεια Ferrari Testa Rossa J
