Τι είδε και τι είπε ο Stirling Moss στη Μόντενα (vid)
MIRROR
Τι είδε και τι είπε ο Stirling Moss στη Μόντενα (vid)
MIRROR85 ετών σήμερα, νικητής 16 GP, χωρίς παγκόσμιο τίτλο αλλά με τον τίτλο του Sir, ο Stirling Moss βρέθηκε πρόσφατα στη Μόντενα και μίλησε για όλα, κυρίως όμως για τα λαμπρά χρόνια του με τη Maserati.
ΤΟΥ ΑΚΗ ΤΕΜΠΕΡΙΔΗ (twitter.com/theworldoffroad)
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ANGELO CORRADINI
WHAT CAR
Κομψός, Λονδρέζος, πραγματικός τζέντλεμαν. Με βλέμμα σπινθηροβόλο και ένα σώμα μασίφ, το οποίο στηρίζει σήμερα σε ένα hi-tech μπαστούνι. Μιλάμε για ένα ζωντανό θρύλο, ο οποίος δεν έχει απλά στις πλάτες του 85 χρόνια, αλλά 375 τερματισμούς σε αγώνες (σε πίστες και δρόμους) από το 1948 έως το 1962 και 212 νίκες – 16 από τις οποίες στο φρέσκο τότε παγκόσμιο πρωτάθλημα F1.
Τίτλο δεν πήρε ποτέ ο Moss γι’ αυτό και τον αποκάλεσαν “βασιλιά χωρίς στέμμα”. Έχει καταξιωθεί όμως ως ένα από τα ιερά τέρατα των αγώνων. Ήταν ο μόνος ίσως που κέρδισε στα ίσια τον Fangio και πιθανόν ο καλύτερος all around οδηγός στην ιστορία. Σκεφτείτε ότι έχει κερδίσει από GP και Mille Miglia ενώ έχει βγει δεύτερος στο ράλι Μόντε Κάρλο.
Με τη Maserati ο Stirling Moss έτρεξε 72 αγώνες. Τερμάτισε τους 50 από αυτούς και κέρδισε τους 25. Λογικό είναι να καλέσουν αυτόν στη Μόντενα για τα εγκαίνια της έκθεσης Maserati 100 στο μουσείο της Ferrari. Δύο άλλοι άνθρωποι θα μπορούσαν να είναι δίπλα του, αν ζούσαν βέβαια: ο Tazio Nuvolari και o Juan Manuel Fangio, που χάρισε στη Maserati το παγκόσμιο πρωτάθλημα F1 το 1957.
Στη Μόντενα ο Moss, παρέα με τη σύζυγό του έμοιαζε με μικρό παιδί ανάμεσα στα παιχνίδια του. Έμοιαζε έτοιμος να μπει στην 250F και να την πάρει για μία γρήγορη βόλτα με δερμάτινο κράνος και γυαλιά αεροπορίας στους δρόμους της πόλης. Μια και αυτό δεν ήταν δυνατό, κάθισε δίπλα της, τη χάιδεψε και μίλησε γι’ αυτήν, τη μεγάλη του αγάπη, αλλά και για τη ζωή του γενικότερα…
Τι θυμάστε περισσότερο από την εποχή σας;
Το να οδηγώ αυτήν την 250F ήταν προφανώς το καλύτερο κομμάτι. Αυτό ήταν ίσως το πιο φιλικό αυτοκίνητο F1 που φτιάχτηκε ποτέ. Το αγοράσαμε τότε 274 χιλιάδες λίρες – τιμή που ακούγεται εξωπραγματική σήμερα – μόνο και μόνο για να είμαστε ανταγωνιστικοί. Το πρόβλημα με το αυτοκίνητο αυτό ήταν ότι κάποιες φορές δεν άντεχε. Και ήταν εκνευριστικό αυτό…
Η στιγμή που δεν ξεχάσατε ποτέ;
Το να είμαι μέσα στο αυτοκίνητο χωρίς φρένα με 175 μίλια την ώρα στη Μόντσα. Ήμουν μέσα στη στροφή με τα χέρια μου σταυρωμένα (είχε σπάσει το τιμόνι) και ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Πέρασαν διάφορες σκέψεις, ένας καταιγισμός σκέψεων από το μυαλό μου εκείνες τις στιγμές.
Οι Maserati σε σχέση με τις Ferrari πώς ήταν;
Πάντα πίστευα ότι τα αυτοκίνητα της Maserati θα ήταν καλύτερα μόνο αν τα έφτιαχνε η Ferrari κι αυτό επειδή η μηχανολογία του Ferrari ήταν υπέροχη. Στη Maserati δεν ήταν ακριβώς έτσι, τα αυτοκίνητά τους δεν ήταν στο επίπεδο των Ferrari. Ήταν καλύτερα σχεδιασμένα μεν, όχι το ίδιο καλά δε. Τα Ferrari ήταν άθραυστα σαν αυτοκίνητα.
Τι σήμαινε για εσάς τότε να οδηγείτε για τη Maserati;
Το να οδηγώ για τη Maserati ήταν πολύ καλό επειδή πρώτα απ’ όλα ήμουν στην ίδια ομάδα με τον Fangio, κάτι που ήταν πολύ σημαντικό για μένα. Πέτυχα την πρώτη μου νίκη στην F1 με Maserati και γι’ αυτό της χρωστάω πολλά. Ήταν αξιαγάπητοι άνθρωποι, από τον team manager μέχρι τον καροτσιέρη Medardo Fantuzzi. Σε μια εποχή που δεν μπορούσες να αγοράσεις μία Ferrari ή μία Mercedes, η Maserati ήταν η μόνη ελπιδοφόρα. επιλογή. Όμως ταυτόχρονα το αυτοκίνητό της ήταν όμορφα ζυγισμένο. Κάθε Maserati – με εξαίρεση ίσως μία – ήταν αυτό ακριβώς που ήθελα από πλευράς κρατήματος. Αυτό διέκρινε τις Maserati και στ’ αλήθεια ήταν το πιο σημαντικό πράγμα. Ως οδηγός ήθελες να φτιάξεις πάντα το αυτοκίνητο στα μέτρα σου. Αν αλλάζαμε αυτοκίνητα με τον Fangio ή τον Brabham δεν θα είμασταν το ίδιο γρήγοροι. Δεν είναι ότι τα αυτοκίνητα διέφεραν μεταξύ τους αλλά το πόσο customised ήταν το καθένα. Το καθένα ήταν μοναδικό.
Ποιος ήταν ο καλύτερος αγώνας της καριέρας σας;
Υποθέτω ότι ήταν η νίκη μου στο GP του Μονακό το 1956 και ο λόγος ήταν το πόσο καλά κρατούσε το αυτοκίνητο. Δεν ήταν γρήγορο όσο τα Ferrari αλλά το ζύγισμά του ήταν άψογο. Κι αυτό χάρη στον Guerino Bertocchi, τον δοκιμαστή της Maserati, ο οποίος εξέλισσε το αυτοκίνητο όπως ακριβώς το ήθελες. Ήταν πολύ προσωπικό όλο το πράγμα στο εργοστάσιο.
Ποια ήταν τότε η άποψή σας για τις Maserati παραγωγής;
Ήταν φανταστικά αυτοκίνητα αλλά δεν είχαν μεγάλη γραμμή παραγωγής και έφτιαχναν μόνο 20-30 το χρόνο από αυτά. Σήμερα βλέπεις τις καινούριες Maserati στο δρόμο και ο ήχος τους είναι φανταστικός. Έχετε ακούσει πώς κάνουν; Φανταστικός ήχος!
Από την Ιταλία τι θυμάστε περισσότερο;
Θυμάμαι τους Ιταλούς… Οι Ιταλοί ειναι παθιασμένοι με τους αγώνες. Θέλω να πω ότι έχω δει μηχανικούς με δάκρυα στα μάτια όταν συνέβαινε κάτι που δεν έπρεπε να συμβεί και αυτό έδινε νόημα στη δουλειά μας. Όλοι οι άνθρωποι γύρω από τη Maserati – και δεν εννοώ μόνο τα αδέρφια ή τους Orsi – ήταν απίστευτα παθιασμένοι με τους αγώνες. Η ομάδα φυσικά ήταν πολύ σημαντική, οι μηχανικοί επίσης αλλά το πιο σημαντικό ήταν αυτό εδώ το αυτοκίνητο, το τόσο όμορφα ζυγισμένο.
Ποια ήταν η ιδιαιτερότητα της Maserati στους αγώνες;
Ήταν πολύ φιλική σαν εταιρία και οι άνθρωποί της ρεαλιστές πάνω στη δουλειά. Θυμάμαι όταν είχαμε πάει στη Μόντσα και έπρεπε να τακτοποιήσουμε πολλά πράγματα στο αυτοκίνητο. Αν τους έλεγα τότε “ας δοκιμάσουμε τετράγωνους τροχούς”, θα μου απαντούσαν… “το δοκιμάσαμε κι αυτό πιο παλιά αλλά δεν δούλεψε” ή κάπως έτσι. Κουβαλούσαν μεγάλη ιστορία οι άνθρωποι αυτοί. Όσο για τους μηχανικούς… Αν κάτι ράγιζε ενώ είμασταν μπροστά, ήταν απαρηγόρητοι. Μιλάμε για μία εταιρία με μεγάλο πάθος. Ο ενθουσιασμός τους ήταν μεγάλη ανταμοιβή για τον οδηγό. Έτσι είναι οι Ιταλοί!
