Ο εμπνευστής “του θρύλου” HORACIO PAGANI
ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ
Ο εμπνευστής “του θρύλου” HORACIO PAGANI
ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑΟνειροπόλος, μηχανικός, παθιασμένος με τα αυτοκίνητα και εσχάτως αρχιτέκτων, ο Horacio Pagani έφτιαξε νέες κεντρικές εγκαταστάσεις. Όπως και τα αυτοκίνητα του, οι εγκαταστάσεις αυτές είναι αποκλειστικά δικής του σχεδίασης και όπως τα αυτοκίνητα του ιδιαίτερες από κάθε άποψη.
WHAT CAR
TΟΥ BEN MILLER
(Δημοσιεύτηκε στο τεύχος 4 της ελληνικής έκδοσης του Car Magazine-*Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη)
«Η έμπνευσή μας είναι ο Leonardo da Vinci, που έγινε γνωστός ως σχεδιαστής αλλά είχε σπουδάσει μηχανολόγος. Κατάφερε να συνδυάσει την τεχνολογία της εποχής του με την τέχνη, ακριβώς αυτό που θέλουμε να κάνουμε κι εμείς».
Ήταν Παρασκευή και 13 και μαζί με τον φωτογράφο μας, Richard Pardon, είχα μόλις φάει ένα τρομακτικό γλίστρημα βγαίνοντας από το ξενοδοχείο. Βλέπετε, τα πάντα είχαν παγώσει δημιουργώντας συνθήκες σίγουρα ακατάλληλες για να οδηγήσει κανείς ένα Pagani Huayra BC των 2,25 εκατ. ευρώ. Μας είχαν πει ότι το αυτοκίνητο μπορεί θα ήταν διαθέσιμο για να το οδηγήσουμε στις εγκαταστάσεις τους. Όταν φτάσαμε εκεί, μας είπαν απλά πως τελικά δεν είναι διαθέσιμο για να το οδηγήσουμε. Δεν παραπονεθήκαμε, ούτε καν ρωτήσαμε το γιατί. Άλλωστε δεν ήταν η οδήγησή του ο σκοπός του ταξιδιού μας. Εμείς πήγαμε εκεί για να δούμε τις νέες εγκαταστάσεις που έφτιαξε ο Horacio Pagani, σε μικρή απόσταση από τις παλιότερες στο San Cesario sul Panaro, μόλις έξω από τη Modena. Ο άνθρωπος που είναι μηχανικός και όχι αρχιτέκτονας, αλλά ασχολήθηκε με τον σχεδιασμό των εγκαταστάσεων όπως ακριβώς κάνει και με τα αυτοκίνητα.
Είναι ένα πανέμορφο εργοστάσιο, το οποίο όμως δεν βρίσκεται σε ανάλογο περιβάλλον. Βλέπει σε καταπράσινα λιβάδια, αλλά γύρω του έχει ένα μάλλον άσχημο βιομηχανικό περιβάλλον. Και ο φωτισμός αυτής της μουντής ημέρας στην Ιταλία δεν το βοηθάει να «δείξει». Έχουμε συνδέσει στο μυαλό μας τα ιταλικά υπεραυτοκίνητα με τα μεγάλα ονόματα, με φιδίσιους δρόμους σε ειδυλλιακά περιβάλλοντα, με πολύ πράσινο τριγύρω και καταγάλανο ουρανό από πάνω. Κι όμως, υπάρχουν και ημέρες, όπως η σημερινή, που έχουν τη δική τους αξία, αφού τότε είναι που οι δημιουργοί τους κάθονται και δουλεύουν για να τα φτιάξουν και δεν οδηγούν σε ωραίους δρόμους με στροφές.
Σε θέματα όπως αυτό, συνήθως η ξενάγηση που σας κάνουμε αφορά εργοστάσια -και μέρη γενικότερα- που δεν είναι ανοιχτά στο κοινό. Κάτι τέτοιο εδώ δεν ισχύει, αφού ο Horacio είναι υπέρμαχος του να έχει το εργοστάσιό του ανοιχτές τις πόρτες του στο κοινό. Δεν έχει ξεχάσει το ταπεινό παρελθόν του και το πάθος που τον οδήγησε σε όλη του τη ζωή για να εξελιχτεί από ένας απλός παθιασμένος λάτρης των υπεραυτοκινήτων σε δημιουργό ορισμένων από τα πλέον εντυπωσιακά αυτοκίνητα αυτής της κατηγορίας. Έτσι, με €40 μπορεί κανείς να κάνει κράτηση για μια επίσκεψη στον χώρο και να θαυμάσει αυτοπροσώπως ό,τι γίνεται εδώ. Η διαφορά με τη δική μας περίπτωση είναι ότι εμείς έχουμε την τιμή να μας ξεναγεί στον χώρο ο άνθρωπος το όνομα του οποίου αναγράφεται στη μεγάλη επιγραφή στον τοίχο πάνω από την είσοδο.
Το πιο φιλικό αφεντικό εταιρείας αυτοκινήτων στον κόσμο μπήκε στην αίθουσα λίγο μετά από εμάς – προφανώς χωρίς να έχει φάει τούμπα από γλίστρημα όπως εμείς νωρίτερα. Ο ίδιος είναι πολύ ευγενικός και παραμένει ντροπαλός απέναντι σε εκδηλώσεις αναγνώρισης της δουλειάς του. Η εταιρεία του μπορεί να μην έχει ανάλογη σε μέγεθος φήμη με αυτή της Ferrari ή της Lamborghini, αλλά σε σχέση με τους ιδρυτές των δύο προαναφερθέντων ο Horacio είναι ο μόνος που σχεδίασε μόνος του και χωρίς καμία εξωτερική βοήθεια το δικό του supercar. Τον κοιτάζεις και βλέπεις μια φιγούρα κοινή, σαν να είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Φοράει ένα τζάκετ της Pagani, χαρακτηριστικό του οποίου είναι η λαβή του φερμουάρ, η οποία παραπέμπει στις τετραπλές απολήξεις της εξάτμισης των μοντέλων της -κάτι που έχει γίνει σήμα κατατεθέν των αυτοκινήτων της εταιρείας-, ένα τζιν παντελόνι και αθλητικά παπούτσια Diadora. Τα γκριζαρισμένα του μαλλιά είναι χτενισμένα επιμελώς προς τα πίσω, ενώ τα εκφραστικά του μάτια βρίσκονται πίσω από γυαλιά με λεπτό σκελετό. Κάποιοι από εσάς μπορεί να ξέρετε την ιστορία του Horacio.Ήταν 20 ετών και ακόμα στην Αργεντινή όταν σχεδίασε μόνος του το δικό του μονοθέσιο για την F2. Εκείνη την εποχή βιοποριζόταν κάνοντας τον σχεδιαστή σε μια εταιρεία που ειδικευόταν στις μετατροπές ελαφρών φορτηγών σε αυτοκινούμενα τροχόσπιτα. Το 1983, χωρίς καθόλου χρήματα στις τσέπες, παρά μόνο με μια συστατική επιστολή από τον Juan Manuel Fangio, έφτασε στην Ιταλία, στην πατρίδα των γονιών του, και βρήκε μια ταπεινή δουλειά στο εργοστάσιο της Lamborghini. Η καταξίωση ήταν ραγδαία, αλλά το σκεπτικό του για τη δουλειά έφερνε σε δύσκολη θέση τον εργοδότη του. Φτιάχνοντας την Countach Evoluzione απέδειξε ότι το ανθρακόνημα είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο για την κατασκευή υπεραυτοκινήτων. Στο δικό του πρωτότυπο, το βάρος της Countach ήταν περιορισμένο κατά 1/3! Η Lamborghini, όμως, δεν ήθελε να επενδύσει για να έχει τη δική της γραμμή παραγωγής εξαρτημάτων από ανθρακόνημα.
Ο Horacio πήρε δάνειο και αγόρασε ένα τεράστιο καλούπι για την παραγωγή ανθρακονημάτινων εξαρτημάτων, το οποίο έφερε στις εγκαταστάσεις της Lamborghini. Ηταν και το μόνο πράγμα που πήρε μαζί του φεύγοντας από εκεί, το 1991, για να δημιουργήσει τη Modena Design. Με αυτή την εταιρεία απέκτησε φήμη αλλά και τα πρώτα του σοβαρά χρήματα, αφού, μεταξύ άλλων, κατασκεύαζε μέρη από ανθρακόνημα για τα μονοθέσια της Ferrari στην F1. Άρχισε να ασχολείται με το πρώτο Pagani Zonda το 1993, το οποίο ήταν έτοιμο για παρουσίαση το 1999, στην Έκθεση Αυτοκινήτου της Γενεύης. Οι νέες εγκαταστάσεις της εταιρείας έχουν το μέγεθος μιας τυπικής αντιπροσωπίας -εντάξει, μεγάλης-, αλλά δίνει στον Pagani τη δυνατότητα να περιορίσει τον χρόνο παράδοσης των νέων αυτοκινήτων στο μισό. «Τον σχεδιάσαμε όλο από την αρχή», μας λέει, δείχνοντας με το χέρι του τον χώρο. «Οι γιοι μου, Leonardo και Christopher, η σχεδιαστική μας ομάδα κι εγώ. Τα πάντα εδώ μέσα αντικατοπτρίζουν τον τρόπο σκέψης μας. Ακόμα και στις τουαλέτες. Δεν χρησιμοποιήσαμε κάποιον αρχιτέκτονα. Είχαμε συνεργασία με έναν μηχανικό δομικών υλικών, με τον οποίο διαφωνούσαμε συνεχώς. Στο τέλος, όμως, αποφασίσαμε πώς θα ήταν τελικά ο χώρος. Η υποστήριξη που είχα από την οικογένειά μου ήταν πολύ σημαντική, καθώς εγώ ήμουν αφοσιωμένος στα αυτοκίνητα. Εν τέλει, το αποτέλεσμα νομίζω πως είναι ικανοποιητικό».
HORACIO PAGANI:
«Δίνουμε σημασία στην αισθητική των πραγμάτων, ακόμα και αυτών που δεν είναι στην επιφάνεια και δεν φαίνονται. Τέτοιες περιπτώσεις είναι και οι σύνδεσμοι της ανάρτησης. Θέλουμε με την εμφάνισή τους να μπορούν να αποτελέσουν έκθεμα για κάποιον που επιθυμεί να τους βάλει σε μια βιτρίνα»
Με πάει σε έναν χώρο που έχει σχήμα «Γ». Από τη μια μεριά φιλοξενεί τα εκθέματα του μουσείου και από την άλλη έχει διαμορφωθεί για να φιλοξενεί τους πελάτες. Εδώ φαίνεται ότι ο Horacio έχει ασχοληθεί ακόμα και με την τελευταία βίδα στον χώρο. Υπάρχει ένα ατσάλινο πλαίσιο που στηρίζει τεράστιες γυάλινες επιφάνειες, το οποίο εμπνεύστηκε ο Horacio βλέποντας ένα θερμοκήπιο που είχε σχεδιάσει ο Eiffel (ο αρχιτέκτονας του γνωστού πύργου στο Παρίσι). Οι επεμβάσεις του Pagani έχουν να κάνουν με το σχήμα των πριτσινιών που έχουν χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή όσο και με τους άξονες υποστήριξης, αμφότερα στοιχεία που παραπέμπουν στα μοντέλα της Pagani και ιδιαίτερα στη συνδεσμολογία της ανάρτησης. «Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο με αυτό που βλέπει κανείς στα αυτοκίνητά μας. Η έμπνευσή μας είναι ο Leonardo da Vinci, που έγινε γνωστός ως σχεδιαστής αλλά είχε σπουδάσει μηχανολόγος. Κατάφερε να συνδυάσει την τεχνολογία της εποχής του με την τέχνη, ακριβώς αυτό που θέλουμε να κάνουμε κι εμείς.
Δίνουμε σημασία στην αισθητική των πραγμάτων, ακόμα και αυτών που δεν είναι στην επιφάνεια και δεν φαίνονται. Τέτοιες περιπτώσεις είναι και οι σύνδεσμοι της ανάρτησης. Θέλουμε με την εμφάνισή τους να μπορούν να αποτελέσουν έκθεμα για κάποιον που επιθυμεί να τους βάλει σε μια βιτρίνα. Μας απασχολεί ιδιαίτερα η ομορφιά. Είναι μια λέξη που ο κόσμος τείνει να ξεχάσει. Επειδή όμως εμείς, ως Ιταλοί, έχουμε μακρά παράδοση στην παραγωγή όμορφων πραγμάτων, θέλουμε να κρατήσουμε την ομορφιά ζωντανή ως έννοια». Ένα μικρό γκρουπ τουριστών περνάει από δίπλα μας καθώς μιλάμε. Είναι από τους πρώτους που έχουν τη δυνατότητα να μπουν εδώ. Η παραγωγική διαδικασία των αυτοκινήτων μεταφέρθηκε εξ ολοκλήρου εδώ την περασμένη χρονιά, αλλά οι χώροι για τους επισκέπτες είναι ακόμα υπό κατασκευή. Πολλοί από αυτούς κρατούν φωτογραφικές μηχανές και μπορεί να μην κατάλαβαν πού παραπέμπει το μεταλλικό πλαίσιο, αλλά εντυπωσιάστηκαν από τους νιπτήρες από ανθρακόνημα στις τουαλέτες και τους φωτογράφισαν.
Είδαν και κόλλησαν με τα δώδεκα εκθέματα Zonda και Huayra που στέκονταν δίπλα στην επετειακή Countach που σχεδίασε ο Pagani, αλλά και το μονοθέσιο της F2 με τον κινητήρα Renault, όπως και το μικρό δίκυκλο που είχε σχεδιάσει ο Horacio στα νιάτα του. Τα εκθέματα είναι συναρπαστικά.Αυτό είναι το μόνο μέρος στον κόσμο που μπορεί να πει κανείς ότι βλέπει τόσα πολλά Pagani μαζεμένα. Ανάμεσα σε αυτά, τα 12 που έχουν τον ρόλο του εκθέματος σε αυτή την πλευρά του κτιρίου και τα περίπου 18 που βρίσκονται στην πτέρυγα της παραγωγής, διαπιστώνουμε ότι μεσολαβούν περίπου 18 μήνες κατασκευής για το καθένα.Βλέπουμε κάποια μοναδικά αυτοκίνητα, όπως μία από τις πρώτες Huayra και τη Zonda Revolucion που έκανε το ρεκόρ γύρου στο Nürburgring. Για ορισμένα μάλιστα, ο Pagani χρειάστηκε να πληρώσει αδρά για να τα πάρει πίσω, μια που τα προηγούμενα χρόνια δεν είχε την πολυτέλεια να κρατάει ακόμα και τα σημαντικότερα αυτοκίνητα και ήταν αναγκασμένος να τα πουλάει. Οι τιμές τους, όμως, είναι διαρκώς αυξανόμενες και αυτό είναι που τα κάνει καλές επενδύσεις για όσους μπορούν να ασχοληθούν με αυτά τα οικονομικά μεγέθη. Ο τοίχος του μουσείου είναι γεμάτος αναμνηστικά. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζει η συστατική επιστολή που είχε γράψει ο Fangio για να παρουσιάσει τον Pagani στον Enzo Ferrari. Η ρουστίκ επένδυση του τοίχου έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το σκληρό και κρύο μέταλλο του σκελετού που στηρίζει τις γυάλινες επιφάνειες. «Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με δύο διαφορετικά project», μας λέει ο Horacio, καθώς περνάμε από το μουσείο στη γραμμή παραγωγής περπατώντας σε έναν διάδρομο με τα τούβλα στον τοίχο να φαίνονται. Σε αυτό τον διάδρομο υπάρχει και ένα παράθυρο που βλέπει στον χώρο τελικής επιθεώρησης των αυτοκινήτων πριν από την παράδοση στον τυχερό ιδιοκτήτη. Εκεί βρίσκεται μια Huayra BC και φαίνεται ιδιαίτερα εντυπωσιακή κάτω από τον ιδανικό, για επιθεώρηση, φωτισμό του χώρου.
HORACIO PAGANI:
«Μας απασχολεί ιδιαίτερα η ομορφιά. Είναι μια λέξη που ο κόσμος τείνει να ξεχάσει. Επειδή όμως εμείς, ως Ιταλοί, έχουμε μακρά παράδοση στην παραγωγή όμορφων πραγμάτων, θέλουμε να κρατήσουμε την ομορφιά ζωντανή ως έννοια»
«Στους εξωτερικούς χώρους κυρίαρχο ρόλο μεταξύ των δομικών υλικών παίζουν το σίδερο και το ατσάλι, στην προσπάθειά μας να κρατήσουμε το ιταλικό ύφος ακόμα και στις εγκαταστάσεις. Τα τούβλα, τα μάρμαρα από την Carrara αλλά και η τεχνοτροπία είναι αμιγώς ιταλικά», μας λέει. Κι εγώ που νόμιζα ότι το εργοστάσιο της Ferrari ήταν το πιο «ιταλικό» μέρος στην Ιταλία… Ο Horacio αποφάσισε ότι θα δώσει και έναν πιο χαριτωμένο τόνο στις εγκαταστάσεις. Η έκταση που φιλοξενεί τις γραμμές παραγωγής είναι σε εμβαδόν όσο 4 γήπεδα τένις και η αισθητική που έχει αποφασίσει το αφεντικό να της δώσει είναι αυτή της γειτονιάς. Με αυθεντικές κολόνες φωτισμού ενός τυπικού δρόμου σε ιταλικό χωριό, αλλά και έναν χτιστό πύργο που φιλοξενεί ένα ρολόι που χτυπάει κάθε ώρα. Ο πύργος αυτός είναι στην πραγματικότητα ένας έξυπνος τρόπος για να καμουφλαριστεί η δομή ενός ασανσέρ, που είναι απαραίτητο για τις εγκαταστάσεις. Καθώς μου το δείχνει, ένας από τους εργαζομένους στο εργοστάσιο περνάει από δίπλα σφυρίζοντας τη μουσική από την ταινία «Ο Νονός». Ίσως το κάνουν αυτό σε όλους τους ξένους, σκέφτομαι.
Στον χώρο υπάρχουν όμως και πιο σοβαρά, πιο μοντέρνα στοιχεία, όπως είναι τα αναρριχητικά φυτά που καλύπτουν τους τοίχους μέχρι την οροφή σε πολλά σημεία, αλλά και το γυμναστήριο που βρίσκεται στον ημιώροφο και έχει γυάλινη πρόσοψη που βλέπει στην κεντρική αίθουσα. Η ατμόσφαιρα εδώ είναι τελείως διαφορετική από όλα τα εργοστάσια στα οποία έχω βρεθεί κατά καιρούς. Μοιάζει περισσότερο με έκθεση μοντέρνας επίπλωσης. Είναι ήσυχα και μυρίζει όμορφα, κυρίως διότι δεν γίνονται δουλειές με έντονες μυρωδιές. Σε αυτό το μέρος των εγκαταστάσεων γίνονται κυρίως συναρμολογήσεις. Τα αυτοκίνητα δια-μορφώνονται εδώ και βιδώνονται πάνω τους τα κομμάτια που έρχονται από εξωτερικούς συ-νεργάτες, τυλιγμένα σε φοβερές συσκευασίες και καθαρά, όπως τους αξίζει, αφού είναι, εκτός των άλλων, και κοσμήματα. Λίγα είναι τα θορυβώδη εργαλεία που χειρίζονται κάποιοι. Κυρίως αεροπίστολα για το σφίξιμο παξιμαδιών.
HORACIO PAGANI:
«Με απόλυτο σεβασμό στην αγάπη και το πάθος για τις Ferrari, τις Lamborghini, τις Maserati, αλλά και όλη την αυτοκινητιστική ιστορία της Modena, θέλουμε να είμαστε κάτι μικρό μεν αλλά ξεχωριστό»
Οι σταθμοί ενός αυτοκινήτου κατά τη διάρκεια της κατασκευής του εδώ είναι πέντε. Στον πρώτο, τα μηχανικά μέρη βιδώνονται πάνω στα υποπλαίσια από χρωμιωμένο χάλυβα που βρίσκονται εμπρός και πίσω στην «μπανιέρα» από ανθρακόνημα, η οποία αποτελεί το κέντρο του αυτοκινήτου. Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα πώς καταφέρνει ο Horacio και κρατάει σε χαμηλό επίπεδο το βάρος του αυτοκινήτου, καθώς τα υποπλαίσια «εξαφανίζουν» τα επιμέρους τμήματα που βιδώνονται πάνω τους. Εδώ, έχω τη δυνατότητα να δω και τα μέρη της ανάρτησης που αποτέλεσαν την έμπνευση για τους πυλώνες της οροφής που είδα νωρίτερα στο κτίριο – και είναι όντως τόσο όμορφα που νιώθω την ανάγκη να κλέψω έστω και ένα. Το επάνω σημείο στήριξης της ανάρτησης έχει σκαλισμένο το έμβλημα της Pagani και αυτό είναι μια λεπτομέρεια που δεν πρόκειται να τη μάθει ο ιδιοκτήτης, αφού αποκλείεται να χρειαστεί να αλλάξει τροχό μόνος του. Το V12 σύνολο της AMG με τα δύο turbo έχει πάνω του μια πλακέτα με το όνομα και την υπογραφή του τεχνικού που το έφτιαξε. Αντίστοιχη τιμή αποδίδεται και στον άνθρωπο που συναρμολόγησε το κιβώτιο ταχυτήτων της Xtrac, στο Newbury. Είναι περίεργο ωστόσο το ότι στη δική του πλακέτα υπάρχει και το τηλέφωνο της Xtrac..
Οι τεχνικοί αφήνουν ένα κενό ανάμεσα στα δύο υποπλαίσια καθώς συναρμολογούν. Φυσικά, το κενό αυτό είναι για την ψυχή του αυτοκινήτου, την «μπανιέρα» από ανθρακόνημα. Είπαμε, ο κινητήρας, το κιβώτιο αλλά και τα στοιχεία της καμπίνας έρχονται από εξωτερικούς συνεργάτες. Το ανθρακονημάτινο κέντρο του αυτοκινήτου κατασκευάζεται εντός. Αυτό είναι και το χαρακτηριστικό στοιχείο που κάνει τα αυτοκίνητα του Pagani να ξεχωρίζουν. Τα φύλλα του ανθρακονήματος φυλάσσονται σε μια άλλη αίθουσα στον ημιώροφο, καθώς εκεί υπάρχει επιβεβαιωμένα λιγότερη σκόνη σε σχέση με το ισόγειο, ενώ και η θερμοκρασία εκεί διατηρείται σταθερά στους 20 ̊C. Ετσι, τα φύλλα του ανθρακονήματος διατηρούν την υφή τους και επιτρέπουν στο προσωπικό του εργοστασίου, που κάνει τα πάντα με τα χέρια, να μπορεί να δουλέψει το υλικό πατώντας το πάνω στα καλούπια. Στον χώρο, όπου ακούγεται και λίγη μουσική από τα 80s (εκείνη την ώρα έπαιζε το «Hold the line» των Toto), μετράω 12 άτομα – κυρίως γυναίκες. Σε άλλα αυτοκίνητα που αυτοδιαφημίζονται ως χειροποίητα τα μέρη τους στην πραγματικότητα προκύπτουν από μηχανήματα.
Εδώ, ο όρος «χειροποίητο» επανακτά την πραγματική του έννοια.Για την παραγωγή των 250 μερών από ανθρακόνημα που χρειάζεται ένα αυτοκίνητο απαιτούνται τρεις εβδομάδες δουλειάς. Τα μεγάλα κομμάτια, όπως είναι το πίσω κάλυμμα του αυτοκινήτου και η ανθρακονημάτινη «μπανιέρα» στο κέντρο που ενισχύονται με στελέχη τιτανίου στη δομή τους, χρειάζονται αρκετές ημέρες έκαστο για να φτιαχτούν. Τα σημεία που απαιτούν ενίσχυση, άρα και περισσότερα φύλλα πρώτης ύλης, αλλά και «ευθυγράμμιση» των ινών, είναι δουλειές που απαιτούν λεπτότητα και ευελιξία στους χειρισμούς, στο όριο της μαγείας. Όλοι μοιάζουν να συνεργάζονται χωρίς να χρειάζεται κεντρικός έλεγχος. Όλοι θυμούνται τις κινήσεις που πρέπει να κάνουν στη συναρμολόγηση. Η εταιρεία μπορεί να εκπαιδεύσει κάποιον από το μηδέν, αν και συνήθως ψάχνει για υποψήφιους που έχουν τουλάχιστον στα χόμπι τους κάποια απασχόληση που έχει να κάνει με ακρίβεια και κατασκευές. Ωστόσο, όσοι εργάζονται εδώ αυτή την περίοδο έχουν προηγούμενη σχετική εμπειρία από μικρότερες εταιρείες που ασχολούνται με το ανθρακόνημα. Μία τέτοια είναι και το αγωνιστικό τμήμα F1 της Ferrari, από το οποίο έχουν περάσει πολλοί από τους παρόντες εργαζομένους. Όταν ολοκληρωθεί η κατασκευή τους, τα ανθρακονημάτινα μέρη μπαίνουν σε σακούλες κενού αέρος για 24 ώρες, για να περάσουν στη συνέχεια για άλλες 10 από τον φούρνο. Ύστερα, θα περάσουν από επεξεργασία για να φινιριστούν και να γυαλιστούν πριν αποσταλούν για βάψιμο – που και αυτό γίνεται με εξωτερική συνεργασία. Όταν θα επιστρέψει το καθένα από αυτά, θα είναι έτοιμο για τοποθέτηση σε κάποιο αυτοκίνητο. Σε αντίθεση με τους CEO των αυτοκινητοβιομηχανιών που σου μιλούν για ανάπτυξη και περαιτέρω επέκταση των δραστηριοτήτων τους, ο Horacio μου λέει πως προτιμά να μείνει η παραγωγή σε αυτό τον ρυθμό. «Κάναμε την εμφάνισή μας το 1999. Τότε ήταν που ξεκινήσαμε. Χωρίς καμία οικονομική υποστήριξη από πουθενά, είχαμε μπροστά μας ένα πολύ δύσκολο έργο. Όμως πιστεύαμε στο όραμά μας και τα καταφέραμε. Δεν είναι μόνο ότι παρουσιάσαμε έναν νέο τρόπο κατασκευής αυτοκινήτων, ήταν και ότι φτιάξαμε ένα όνομα. Τώρα, θα μπορούσαμε να περάσουμε σε μια φάση πολλαπλασιασμού της παραγωγής και να φτάσουμε τα ετήσια κέρδη μας στα 500 εκατ. ευρώ. Όμως δεν με ενδιαφέρει καθόλου αυτή η προοπτική. Δεν θέλαμε ποτέ να γίνουμε μια δεύτερη Ferrari ή Lamborghini. Με απόλυτο σεβασμό στην αγάπη και το πάθος για τις Ferrari, τις Lamborghini, τις Maserati, αλλά και όλη την αυτοκινητική ιστορία της Modena, θέλουμε να είμαστε κάτι μικρό μεν αλλά ξεχωριστό. Θέλουμε να είμαστε εδώ, στο δικό μας μέρος».
