Live Κίνηση
Περισσότερα
ΔΟΚΙΜΕΣ

Ταξιδεύουμε με Suzuki Jimny στην Ευρυτανία

Ελλάδα 11:43
ΚΛΕΙΣΙΜΟ
ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Ταξιδεύουμε με Suzuki Jimny στην Ευρυτανία

ΔΟΚΙΜΕΣ

Ταξιδεύουμε με Suzuki Jimny στην Ευρυτανία

ΔΟΚΙΜΕΣ

Σκέψου διαφορετικά. Ξεκίνα για οπουδήποτε. Βγες από το σπίτι. Βγες από την άσφαλτο. Κοίτα προς τα πάνω και δες το βουνό. Φτάσε στο βουνό και δες παντού. Η ιδέα να κάνουμε ένα CAR αφιερωμένο σε τέλειες διαδρομές δεν είναι προφανώς πρωτότυπη. Συνήθως, η πιο σωστή συνταγή περιλαμβάνει έναν φιδογυριστό δρόμο (που αν κουβαλάει και μια αγωνιστική ιστορία ακόμα καλύτερα) και ένα γρήγορο σπορ αυτοκίνητο. Υπάρχει όμως και μια άλλη αυτοκινητική κουλτούρα που αρχίζει εκεί όπου τελειώνει η άσφαλτος. Το off-roading είναι ένα παράλληλο σύμπαν το οποίο διέπεται από διαφορετικούς νόμους και αντιστρατεύεται την κοινή αυτοκινητική λογική. Πρόκειται για ένα σύμπαν όπου οι ταχύτητες είναι μικρές και η αντικειμενική δυσκολία έγκειται όχι μόνο στο πώς θα φτάσεις στον προορισμό σου αλλά και αν θα φτάσεις. Αλλά, πιστέψτε με, πρόκειται για μια κατάσταση στην οποία όταν εισέλθεις υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να πάθεις βαρύ εθισμό.

Advertisement
Advertisement

Σας μιλάω εκ πείρας. Για τον εθισμό στο off-roading εννοώ. Είχα την τύχη στην αρχή της καριέρας μου -και την επιμονή στη συνέχεια- να κάνω χιλιάδες χιλιόμετρα σε χωματόδρομους ή και σε καθόλου δρόμους. Μέσα και έξω από ποτάμια, με βαρύ χιονιά και αφόρητο καύσωνα, στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Η οδήγηση ενός 4×4 είναι δίκοπο μαχαίρι. Μπορεί να σε κάνει να υποφέρεις, αλλά αυτή η ταλαιπωρία τις περισσότερες φορές θα σε αποζημιώσει, αφού θα αντικρίσεις ένα διαφορετικό τοπίο. Για όλους αυτούς τους λόγους έκρινα ότι σε ένα τεύχος-αφιέρωμα στο σχεδόν ερωτικό τρίγωνο αυτοκίνητο – διαδρομή – οδηγός δεν θα μπορούσε να λείψει αυτή η πτυχή. Σκέφτηκα αρκετά ποιο θα έπρεπε να είναι το αυτοκίνητο. Τα ικανά τετρακίνητα είναι αρκετά, κάποια από αυτά μάλιστα συνδυάζουν αυτή την ικανότητα με το κύρος και την πολυτέλεια. Δεν ήθελα κάτι τέτοιο.

Advertisement
Advertisement

Το καλοκαίρι δεν κάνει διακρίσεις, το βουνό δεν ζητά εκκαθαριστικό, ο γεμάτος φυτευτή πέτρα δρόμος δεν νοιάζεται για διαπιστευτήρια πολυτέλειας και τελικά η διαδρομή με ένα αυτοκίνητο πιο κοντά στην πραγματική ζωή είναι πιο ενδιαφέρουσα. Και κάπως έτσι προέκυψε σχεδόν αβίαστα το Suzuki Jimny. Οχι ότι δεν έχει τον οπτικό του αντίκτυπο. Το αντίθετο θα έλεγα. Αυτό το μικρό, ψηλό, τετραγωνισμένο αυτοκίνητο που θυμίζει κάτι από Samurai, αλλά όλως παραδόξως φέρει και ένα απόηχο από Jeep Wrangler, μη σας πω και από G-Wagen, δείχνει από την πρώτη ματιά ότι έχει την εκτός δρόμου περιπέτεια στο αίμα του. Αυτό που μέτρησε ωστόσο ακόμα πιο πολύ στην απόφασή μου είναι ότι κόντρα στο ρεύμα το νέο Jimny δεν δίνει δεκάρα για την ολιστική προσέγγιση σχεδόν όλων των υπόλοιπων SUV. Είναι τόσο γωνιώδες όσο και η εμφάνισή του, πράγμα που σημαίνει ότι για να είναι κορυφαίο εκτός δρόμου έχει κάποια σοβαρά εγγενή ελαττώματα. Αλλά αυτό το ήξερα. Ηξερα επίσης και τη διαδρομή που θα ακολουθούσα. Στα βουνά «μου», στα βουνά της Ευρυτανίας δηλαδή και πιο συγκεκριμένα γύρω από ένα που με τσιγκλάει από παιδί κάθε φορά που σηκώνω το βλέμμα μου πάνω του. Η Χελιδόνα δεν είναι το πιο ψηλό βουνό στην περιοχή, είναι όμως από τα μορφολογικά πιο ιδιόμορφα. Η κορυφή της στέκεται… μόλις στα 1.975 μέτρα, αλλά τι κορυφή! Σαν να αγκυλώνει τον ουρανό με έναν βράχο που από κοντά θυμίζει πυραμίδα. Στα ανατολικά σμίγει σχεδόν με τη μεγάλη αδελφή της, την Καλιακούδα. Πέντε μέτρα νερού τις χωρίζουν από τον Καρπενησιώτη ποταμό. Τόσο είναι το πλάτος του στο πιο στενό σημείο του φαραγγιού. Στα νότια αντικρίζει τις κορυφές του Παναιτωλικού, αλλά η πιο εντυπωσιακή πλευρά της είναι η δυτική, αυτή δηλαδή που αγναντεύει από ψηλά τα φιόρδ της μεγαλύτερης τεχνητής λίμνης στην Ελλάδα, των Κρεμαστών. Στη βόρεια πλευρά της, αυτή που βλέπει στο βάθος τον κυρίαρχο όγκο του Τυμφρηστού βρίσκονται δύο πανέμορφα χωριά. Το παλιό και το νέο Μικρό Χωριό. Βλέπετε, η Χελιδόνα διεκδίκησε βίαια πριν από πολλές δεκαετίες ένα μεγάλο κομμάτι του Παλιού Μικρού Χωριού και το έθαψε κάτω από τεράστιους όγκους χώματος σε μία βίαιη κατολίσθηση, αναγκάζοντας έτσι τους περισσότερους κατοίκους να μεταφερθούν λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω. Το χωριό που απέμεινε, βέβαια, κάθε άλλο παρά έρημο είναι και στην πλατεία του κυλά μια πηγή-μικρός ποταμός με ένα από τα πιο εύγευστα νερά που θα βρείτε. Σε εκείνη τη μικρή πλατεία βρεθήκαμε ένα σχετικά ζεστό (η λέξη «ζέστη» στο βουνό είναι πάντα σχετική, σε αντίθεση με το κρύο…) πρωινό, το καναρινί Jimny, ο Χρήστος κι εγώ.

Για να φτάσουμε μέχρις εδώ μας πήρε τρεις και κάτι ώρες δρόμο, μια εμπειρία που δεν τη λες και ιδιαίτερα ευχάριστη. Ας πούμε ότι το Jimny είναι απλώς καλύτερο από το προηγούμενο, κάτι που ωστόσο δεν το κάνει και ταξιδιάρικο. Παραμένει το σκληροτράχηλο 4×4 με πλαίσιο τύπου σκάλας, άκαμπτους άξονες εμπρός και πίσω, κρεμαγιέρα με επανακυκλοφορούντα σφαιρίδια και την κλασική, κατ’ επιλογή, τετρακίνηση με μηχανικό επιλογέα και κοντές σχέσεις. Thrash metal με ελάχιστα αρμονικά διαλλείματα: για παράδειγμα, η ακαμψία είναι βελτιωμένη, οι ελαστικοί σύνδεσμοι έχουν βελτιώσει την άνεση, η ανάρτηση έχει μεγαλύτερη ακρίβεια στις αντιδράσεις και όλα αυτά κάνουν τη διαδικασία του αυτοκινητόδρομου υποφερτή. Στις στροφές επίσης έχεις πλέον μεγαλύτερη εμπιστοσύνη. Oχι ότι οι κλίσεις δεν είναι μεγάλες. Αλίμονο. Αλλωστε η ελευθερία της άρθρωσης έχει προτεραιότητα, αλλά να, όταν αποκτήσεις μια στοιχειώδη επαφή με το πολύστροφο τιμόνι και κυρίως διαπιστώσεις ότι το Jimny παρά τις κλίσεις διατηρεί την πορεία που του δίνεις, μπορείς να πας αρκετά σβέλτα. Αρωγός σε αυτό είναι και ο νέος 1.5 ατμοσφαιρικός κινητήρας με τους 102 PS και τα 13,3 kgm, καλύτερος σε κάθε επίπεδο από τον 1.3 της προηγούμενης έκδοσης. Είναι εύστροφος και σε συνδυασμό με την κοντή κλιμάκωση του κιβωτίου κινεί αξιοπρεπώς το σχετικά ελαφρύ Jimny. Στον επαρχιακό τουλάχιστον δεν θα πλήξεις. Στον αυτοκινητόδρομο απλώς θα υπομείνεις. Το βουητό, τον τζόγο του τιμονιού γύρω από την ευθεία, το τριμάρισμα από τον αέρα. Και θα τα ξεχάσεις όταν βρεθείς, όπως εμείς, στην άκρη ενός χωματόδρομου. Πλέον μέσα στο Jimny μπορούν να συνυπάρξουν δύο μαντράχαλοι δίχως να τρίβονται οι αγκώνες τους. Η θέα για τον οδηγό γύρω-γύρω είναι εντυπωσιακά καλή και το τετραγωνισμένο αμάξωμα σου δείχνει ακριβώς πού αρχίζει και πού τελειώνει, κάτι θεμελιώδες για εκτός δρόμου διαδρομές.

Advertisement

Στο τελείωμα του Παλιού Μικρού Χωριού, λοιπόν, ξεκινά ένας μάλλον ασήμαντος χωματόδρομος. Αν δεν τον ξέρεις θα υποθέσεις ότι λίγες εκατοντάδες μέτρα παρακάτω θα ξεθυμάνει μέσα σε κάποιο ξέφωτο. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Αυτός ο πεισματάρης χωματόδρομος συνεχίζει να φιδοσέρνεται στις υπώριες του Χελιδόνας και κατόπιν, σαν να τον τσίμπησε κάποια μέλισσα από τα δεκάδες μελίσσια που υπάρχουν τριγύρω, αρχίζει να ανηφορίζει απότομα, λες και θέλει να μπει στη μύτη του βουνού. Τυπικός δασικός δρόμος, με άφθονη φυτευτή πέτρα και αλλεπάλληλες φουρκέτες που σε οδηγούν όλο και πιο ψηλά. Σε κάποια σημεία, όταν χώνεται μέσα στο ελατόδασος, το χώμα μαλακώνει και επιτρέπει στο Jimny να παίξει σαν παιδί κι αυτό. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ούτε που σκέφτηκα να εμπλέξω την τετρακίνηση, παρότι γίνεται εύκολα εν κινήσει σπρώχνοντας το μηχανικό λεβιέ προς τα πίσω. Δεν χρειάζεται ακόμα. Η ελευθερία άρθρωσης της ανάρτησης, τα καλά on-off ελαστικά και το ελαφρύ αμάξωμα αρκούν. Κάποιες φορές που χρειάστηκε να σταματήσω σε ανηφοριές για φωτογραφίες το σύστημα αυτόματου φρεναρίσματος στην εκκίνηση έκανε μια χαρά τη δουλειά του. Ούτε που μου πέρασε από το μυαλό να γκρινιάξω για την απουσία μπλοκέ διαφορικού. Πρώτον, διότι καλύπτεται από την επενέργεια στα φρένα του τροχού με τη χαμηλότερη πρόσφυση σε κάθε άξονα και, δεύτερον, διότι οι κοντές σχέσεις φτάνουν και περισσεύουν, όπως θα διαπίστωνα παρακάτω. Ή μάλλον παραπάνω. Εκεί όπου ξεκινούσαν τα αλπικά λιβάδια στην ελληνική εκδοχή τους, που μοσχοβολά από ρίγανη και τσάι του βουνού. Η αιχμηρή κορυφή σού έλκει τη ματιά σαν μαγνήτης μέχρι τη στιγμή που φτάνεις στον αυχένα και αντικρίζεις στο βάθος τη λίμνη. «Πρέπει οπωσδήποτε να βγούμε από τον δρόμο για να έχουμε μία πανοραμική φωτογραφία» είναι η δικαιολογία, αλλά η πραγματικότητα είναι περισσότερο «γιατί έτσι». Για πρώτη φορά μέσα στη μέρα εμπλέκω την τετρακίνηση.

Advertisement

Η πρόσφυση του Jimny είναι εντυπωσιακά καλή. Οι αναπηδήσεις εξίσου μεγάλες, αν και αναμενόμενες. Το μικρό μεταξόνιο και ο άκαμπτος πίσω άξονας δεν επιτρέπουν κάτι καλύτερο. Το τιμόνι ωστόσο εδώ βρίσκεται στο στοιχείο του. Δεν αφήνει να περνούν κραδασμοί και δεν θα σου κάνει ποτέ απότομη επαναφορά. Ο δρόμος στο αριστερό χέρι φαίνεται βατός. Θα κατηφορίσει και πάλι το βουνό από τη δυτική του πλευρά και θα καταλήξει στην άσφαλτο ανάμεσα στα χωριά Σελά και Φιδάκια. Αυτό το τελευταίο είναι από τα πιο όμορφα της Ευρυτανίας, ένα πέτρινο μπαλκόνι που βλέπει βουνό και τον υδάτινο όγκο της λίμνης. Αξίζει τον κόπο να σταματήσετε για να φάτε στη μοναδική ταβέρνα της πλατείας. Αλλά μην το παρακάνετε, αν είναι να ακολουθήσετε τον ίδιο δρόμο που σκοπεύουμε να πάρουμε κι εμείς. Ο εν λόγω δρόμος είναι μια απίθανη κουτρουβάλα προς τη λίμνη. Τα πρώτα πέντε ή έξι χιλιόμετρα είναι ασφαλτοστρωμένα, αλλά λίγο πριν τον σχεδόν έρημο οικισμό της Αγίας Βλαχέρνας το χώμα επιστρέφει δριμύτερο, με ολίγη από ποταμίσια κροκάλα και αρκετά ανοιχτή χάραξη για να ταξιδεύει το Jimny με το πλάι. Προσοχή όμως. Το καλοκαίρι κάθε άλλο παρά έρημος είναι. Εξυπηρετεί και την -ελάχιστη- τοπική κίνηση αλλά και διάφορους τρελαμένους όπως εμείς, που κατεβαίνουν στις εκβολές του Τρικεριώτη. Cut για την άχρηστη πληροφορία της εβδομάδας: Τρικεριώτης είναι ο ποταμός που σχηματίζεται μετά την ένωση του Κρικελοπόταμου και του Καρπενησιώτη και ρέει στη νότια πλευρά της Χελιδόνας.

Advertisement

Μετά την Αγία Βλαχέρνα έχεις δύο επιλογές: να περάσεις μια γέφυρα bailey και να αλλάξεις βουνό, κατευθυνόμενος προς Βελωτά και Ασπρόπυργο ή να παραμείνεις στη δεξιά κοίτη του ποταμού και στην αγκαλιά της Χελιδόνας. Μπορείς επίσης, όπως εγώ, να έχεις πλέον τόση εμπιστοσύνη στο συγκεκριμένο αυτοκίνητο ώστε να περάσεις τον Τρικεριώτη δυο-τρεις φορές ή να ακολουθήσεις την κοίτη του μέχρι τις εκβολές του, στη λίμνη των Κρεμαστών. Το Jimny χοροπηδάει μέσα στο νερό, κάπου-κάπου χάνει την πρόσφυση, αλλά όταν βάζεις τα κοντά και μένεις σε σταθερό γκάζι μπορεί να αντεπεξέλθει σχεδόν σε όλες τις δυσκολίες, ακόμα και στην ανάβαση στις σαθρές όχθες του ποταμού. Για να επιβεβαιώσει ότι ακόμα και μια σχετικά απλή τετρακίνηση, όταν επικουρείται από σωστά λάστιχα και χαμηλό βάρος, φτάνει και περισσεύει. Μετά την ώρα του παιδιού συνεχίζουμε στη βόρεια όχθη του Τρικεριώτη, ανηφορίζοντας και πάλι προς τη Χελιδόνα, σε μια διαδρομή που γινόταν ολοένα και πιο άγρια και ανησυχητικά απόκρημνη. Από κάποιο σημείο και μετά βλέπεις το ποτάμι σαν μια μολυβιά και τη χαράδρα που οδηγεί προς αυτό σαν μια θανάσιμη χωμάτινη τσουλήθρα. Ο χωματόδρομος είναι σχετικά στενός και η πτώση βράχων από πάνω διόλου σπάνιο φαινόμενο.

Το τοπίο θυμίζει κάτι από Ανδεις ή εκείνες τις ιλιγγιώδεις χαράδρες στα Ιμαλάια. Κι όμως, σε κάποια στιγμή στρίβεις και αντικρίζεις ένα χωριό. Πρόκειται για το ομώνυμο χωριό της Χελιδόνας, που έτσι όπως το βλέπω από μακριά με τα σπίτια του διάσπαρτα πάνω σε απόκρημνες πλαγιές μοιάζει με πεισματάρικη σαύρα που σκαρφαλώνει στον βράχο. Τι ώθησε εκείνους τους ανθρώπους να χτίσουν εδώ; Ποια ανάγκη τους έκανε να μετατρέψουν απόκρημνες πλαγιές σε σπίτι τους, να εκμεταλλευτούν κάθε σπιθαμή χώματος για να χτίσουν και να καλλιεργήσουν; Το εκπληκτικό δε είναι ότι η Χελιδόνα είναι από τα πιο όμορφα χωριά της Ευρυτανίας, με κατοίκους πεισματάρηδες όπως το τσοκάρι που τους περιβάλλει, με ένα απίστευτο σε σφρίγος καλοκαιρινό αντάμωμα και ένα πανηγύρι από τα παλιά. Το Jimny χοροπηδάει ανάμεσα στα πέτρινα σπίτια του χωριού και συνεχίζει την κατηφόρα για να περάσει πάνω από μία ακόμα bailey και να συνεχίσει προς τα Διπόταμα, την έξοδο δηλαδή της χαράδρας του Τρικεριώτη, εκεί όπου τελειώνουν ή ξεκινούν όλα.

Η μετάβαση στην άσφαλτο δεν γίνεται δίχως μια πικρή γεύση. Η αλήθεια είναι ότι ήθελα μια μέρα ακόμα, ένα βουνό ακόμα. Ή και περισσότερα. Τουλάχιστον αυτός ο μικρός «περίπλους» πραγματοποιήθηκε με ένα από τα πιο στοχοπροσηλωμένα αυτοκίνητα. To Jimny της σπαρτιάτικης αισθητικής, των σκληρών πλαστικών, του πλαισίου τύπου σκάλας, της αίσθησης ότι όλα θα λειτουργούν και κάτω από ένα στρώμα σκόνης ή λάσπης, της απίθανης ταλάντωσης αλλά και της άρνησης να κολλήσει δίχως να δώσει σκληρή μάχη. Ούτε που με νοιάζει ότι τώρα στην άσφαλτο πρέπει να παλέψω με τιμόνι και ανάρτηση (και τ’ αυτιά μου) για να επιστρέψω. Οσο για τα βουνά που αφήνω πίσω μου, τα αποχαιρετώ προσωρινά με έναν στίχο του Ελύτη: «Τα θεμέλιά μου στα βουνά και τα βουνά σηκώνουν οι Λαοί στον ώμο τους και πάνω τους η μνήμη καίει άκαυτη βάτος».

KEY TECH
Εκτός από την κλασική κατ’ επιλογήν τετρακίνηση με δυνατότητα υποπολλαπλασιασμού των σχέσεων, σημαντικό ρόλο στο εκτός δρόμου ταλέντο του Jimny παίζει η ικανότητα κίνησης σε εδάφη με μεγάλες υψομετρικές μεταβολές και έντονες ανωμαλίες. Σε σχέση με την προηγούμενη γενιά, το ύψος από το έδαφος έχει αυξηθεί από τα 190 στα 210 mm, η γωνία προσέγγισης έχει παραμείνει στις 37ο και αυτή της διαφυγής έχει αυξηθεί από τις 46ο στις 49ο, ενώ η γωνία ράμπας έχει μειωθεί κατά 3ο στις 28ο. Επιπλέον, ο κύκλος στροφής έχει παραμείνει αμετάβλητος στα 9,8 m προσφέροντας εξαιρετική ευελιξία.