Live Κίνηση
Περισσότερα
ΝΕΑ

Micro fun

Ελλάδα 12:24
ΚΛΕΙΣΙΜΟ
ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Micro fun

ΝΕΑ

Micro fun

ΝΕΑ

Μια ωδή στα μικρά GTi. Ένας μικρός φόρος τιμής στα αυτοκίνητα που δεν μπήκαν ποτέ στις αφίσες των παιδικών μας δωματίων, αλλά μας έκαναν τους οδηγούς που είμαστε και, κυρίως, να ονειρευτούμε αυτούς που θα θέλαμε να είμαστε. NTINOΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ (np@carmgz.gr)

Advertisement
Advertisement

Ο Roy Croft, ένας Αμερικανός ποιητής, έγραφε στην αγαπημένη του το εξής:
«Σ’ αγαπώ όχι μόνο γι’ αυτό που είσαι αλλά και γι’ αυτό που είμαι εγώ όταν είμαι μαζί σου».

Η μνήμη είναι μια αδυσώπητη ερωμένη. Τόσο «άτιμη» όσο η κοπέλα για χάρη της οποίας είχα απομνημονεύσει το στιχάκι πριν από δεκαετίες και που νόμιζα ότι «αυτή ήταν» μέχρι που μου έκανε γνωστό ότι τελικά «δεν ήταν». Κι όμως, να το που περίμενε καταχωνιασμένο σε κάποιο αρχείο του μυαλού, με καταχωρισμένες όλες τις χυλόπιτες, για να ξεπεταχτεί ακριβώς τη στιγμή που δεν το περίμενα προκειμένου να εκφράσει τόσο εύστοχα ένα εντελώς διαφορετικό είδος έρωτα.

Τη στιγμή, δηλαδή, που οδηγούσα το νέο Fiesta ST. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή όπου το μπλοκέ με ρουφούσε μέσα στη δεξιά φουρκέτα, την τελευταία πριν βγω στα καμένα της Πάρνηθας. Και με έκανε να συνειδητοποιήσω και κάτι ακόμα: ήταν η πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό που βρήκα χρόνο για να οδηγήσω εκτός «φακέλου πτήσης». Εκτός δηλαδή της διαδρομής που υποχρεωτικά κάνω για τις ανάγκες της φωτογράφησης και της οφειλόμενης αξιολόγησης που προκύπτει από αυτή και την καθημερινή μετακίνηση. Η πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό που η κούραση εξατμίστηκε. Στάθηκα στη βρύση της Αγίας Τριάδας να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Όλα αυτά τα χρόνια είχα την τύχη και τη χαρά να οδηγήσω πολλά ονειρικά αυτοκίνητα. You name it (ή σχεδόν…) που λένε και στο χωριό μου. Κι όμως, τα μικρά GTi είναι αυτά που έχουν χαράξει το θυμικό μου. Κάθε διαδρομή και μια χαρακιά από έναν διαφορετικό μικρό σουγιά.

Advertisement
Advertisement

Όπως εκείνη η διάσχιση της ορεινής Πελοποννήσου με ένα Αbarth που πάλευα να το φέρω ξανά σε λογαριασμό κάθε φορά που έβρισκα λακκούβα πάνω σε στροφή και απογειωνόμουν. Ή εκείνο το Swift Sport που άνοιγε την τροχιά του σε κάθε τι-μονιά στον δρόμο που κυκλώνει τη Λίμνη Δόξα. Θυμάμαι ακόμα πόση έξαψη είχα νιώσει στην παρουσίαση του προηγούμενου Fiesta ST ανεβαίνοντας τον δρόμο από τη Νίκαια (της Γαλλίας…) προς το Col de Tourini και τα πλατιά χαμόγελα που είχαμε όλοι μας στο τέλος της ημέρας μιας συγκριτικής δοκιμής με αφορμή το εκπληκτικό Peugeot 208 GTi by Peugeot Sport. Πιο πολύ απ’ όλα, όμως, αναπολώ (με μια μικρή δόση τρόμου εκ των υστέρων) ένα ταξίδι που είχα κάνει με το Citroën Saxo VTS που είχαμε τότε (πριν από 19 ολόκληρα χρόνια) ως Long Term στο περιοδικό.

Έπρεπε να το πάρω από το αεροδρόμιο αμέσως μόλις έφτανα από ταξίδι και να ανέβω με αυτό στις Σέρρες. Στην πορεία, φυσικά, αποφάσισα να μη χρησιμοποιήσω την Εθνική αλλά να διασχίσω όλη τη Στερεά και μετά τη μισή Θεσσαλία και μετά την άλλη μισή δυτική Μακεδονία. Πώς τα έκανα όλα αυτά τα πράγματα; Ποια ήταν η αλογόμυγα που με κέντριζε αμέσως μόλις βρισκόμουν πίσω από το τιμόνι μιας από αυτές τις μικρές βόμβες; Τα πιο γρήγορα δεν ήταν. Άνετα και μουράτα ούτε κατά διάνοια.Κάθε φορά, όμως, μου έγνεφαν καταφατικά. Είναι αυτή η προσήνεια που προσωπικά με μαγνητίζει.

Όλα αυτά τα χρόνια είχα την τύχη και τη χαρά να οδηγήσω πολλά ονειρικά αυτοκίνητα. You name it (ή σχεδόν…) που λένε και στο χωριό μου. Κι όμως, τα μικρά GTi είναι αυτά που έχουν χαράξει το θυμικό μου. Κάθε διαδρομή και μια χαρακιά από έναν διαφορετικό μικρό σουγιά

Advertisement

Η αίσθηση της αλητείας με τους παιδικούς φίλους που μου βγάζουν. Αυτό το κλείσιμο του ματιού λίγο πριν από τη σκανταλιά. Ένα μικρό γρήγορο αυτοκίνητο δεν είναι ξεπλυματικό. Δεν σε καθησυχάζει, αλλά δεν σου προκαλεί και δέος. Σε μαθαίνει, αλλά δεν σε κάνει τζάμπα μάγκα. Σε προσκαλεί να πασχίσεις και σε ανταμείβει δίχως πολλές απαιτήσεις για το ίδιο αλλά με σοβαρές απαιτήσεις για σένα. Που γίνονται όλο και πιο σοβαρές όσο το γνωρίζεις και σε γνωρίζει. Το μικρό γρήγορο αυτοκίνητο είναι η ίδια η νιότη που όταν την έχεις μπορεί και να την υποτιμάς και όσο σου γλιστράει από τα ακροδάχτυλα σφίγγεις τη χούφτα σου για να την κρατήσεις. Όπως ακριβώς έσφιγγα κι εγώ το τιμόνι του ST για να κουτρουβαλίσω πίσω προς την πόλη.