Games
Η αδικία του Αγίου Πνεύματος
MIRROR
Όταν η δικαιοσύνη στον εργασιακό χάρτη μεταμορφώνεται σε μια υπόθεση… εκλεκτών, τότε κάτι πάει πολύ στραβά.
Η αργία του Αγίου Πνεύματος είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις που προκαλούν εκνευρισμό, αίσθηση άνισης μεταχείρισης και – κυρίως – απογοήτευση για την αδιάφορη προσέγγιση της πολιτείας σε θέματα ίσης μεταχείρισης.
Η Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος δεν είναι επίσημη αργία του κράτους. Δεν περιλαμβάνεται στη λίστα των υποχρεωτικών, νομοθετημένων αργιών όπως η 25η Μαρτίου ή η Πρωτοχρονιά. Αντιθέτως, αποτελεί αργία για συγκεκριμένους μόνο επαγγελματικούς κλάδους, και αυτό βάσει… παράδοσης ή συλλογικών συμβάσεων. Κοινώς, αν είσαι δημόσιος υπάλληλος, τραπεζικός, εκπαιδευτικός ή εργάζεσαι σε γραφείο, έχεις τριήμερο. Αν εργάζεσαι στον ιδιωτικό τομέα, λυπάμαι, αλλά Δευτέρα πας κανονικά για δουλειά. Στον κλάδο του αυτοκινήτου, υπάρχει το εξής παράδοξο. Ενώ στα γραφεία οι περισσότερες εταιρείες εφαρμόζουν αργία, πολλές από τις εκθέσεις του είναι ανοικτές (σαν Σάββατο).
Ποια είναι η λογική πίσω από το να υπάρχουν “προνομιούχοι” εργαζόμενοι που έχουν τη μέρα αυτή ως αργία, ενώ άλλοι – που πληρώνουν τους ίδιους φόρους και έχουν τα ίδια δικαιώματα – πρέπει να πηγαίνουν κανονικά στην εργασία τους; Ποια μεταρρύθμιση ή ποια δικαιολογία κρατάει το 2025 έναν τέτοιο άνισο διαχωρισμό ενεργό;
Το οξύμωρο δεν τελειώνει εδώ: σε πολλές περιπτώσεις, ακόμα και στον ίδιο επαγγελματικό κλάδο, η απόφαση εξαρτάται από τον εργοδότη. Άρα, μπορεί σε ένα λογιστικό γραφείο να δουλεύουν τη Δευτέρα, ενώ σε ένα άλλο, όχι. Δηλαδή, ο Άγιος Πνεύμα… έρχεται επιλεκτικά.
Τι ισχύει επίσημα;
Η Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος είναι επίσημη αργία μόνο για τους δημόσιους υπαλλήλους, τις τράπεζες και όσους καλύπτονται από συλλογικές συμβάσεις που την προβλέπουν. Για την πλειοψηφία των ιδιωτικών υπαλλήλων, η μέρα είναι εργάσιμη. Εκτός αν ο εργοδότης αποφασίσει να τη δώσει – προαιρετικά – ως ρεπό ή άδεια.
Δηλαδή, αν δεν ανήκεις στους «εκλεκτούς» κλάδους, τότε για εσένα αυτή η αργία απλώς… δεν υπάρχει.
Ποια ηθική ή κοινωνική λογική επιτρέπει τέτοιου είδους εργασιακό διαχωρισμό σε κατηγορίες Α’ και Β’; Αλλά όταν το κράτος επιλέγει να μην θεσπίζει ίδιες αργίες για όλους, τότε το μόνο που καταφέρνει είναι να ενισχύει τον εργασιακό κατακερματισμό.
Γιατί να μην υπάρξει μια ξεκάθαρη απόφαση: ή είναι αργία για όλους, ή για κανέναν;
Ίσως είναι ώρα να σταματήσει η πολιτεία να αντιμετωπίζει την εργασία σαν παζλ με κομμάτια διαφορετικής αξίας. Αν θέλει να κάνει πραγματικά βήματα υπέρ της κοινωνικής ισότητας, ας ξεκινήσει από τα βασικά: ίδια δικαιώματα, ίδιες αργίες, ίδιος σεβασμός για όλους.
