Live Κίνηση
Περισσότερα
ΝΕΑ

Η τεχνολογία στην υπηρεσία του… εαυτού της

Ελλάδα 9:14
ΚΛΕΙΣΙΜΟ
ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Η τεχνολογία στην υπηρεσία του… εαυτού της

ΝΕΑ

Η τεχνολογία στην υπηρεσία του… εαυτού της

ΝΕΑ

Οδηγούσα πριν από λίγες μέρες ένα SUV. Δεν έχει σημασία ποιο. Άλλωστε σχεδόν όλα έχουν παρόμοιες τεχνολογίες. Αυτό λοιπόν που μου έκανε εντύπωση είναι αυτή η επιμονή με την οποία το τιμόνι τραβούσε το χέρι μου, όταν έφτανε κοντά στο όριο της διαχωριστικής γραμμής της λωρίδας.

Advertisement
Advertisement

NTINOΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ (np@carmgz.gr)

Είχε βλέπετε το σύστημα διατήρησης λωρίδας, το οποίο όμως ήταν εξαιρετικά απότομο στη λειτουργία του. Μου θύμισε τον τρόπο με τον οποίο τραβούσε το τιμόνι ο δάσκαλος οδήγησης, όταν (νόμιζε ότι) πήγαινα να αλλάξω λωρίδα χωρίς να βγάλω φλας. Δεν λέω ότι είναι αχρείαστη τεχνολογία. Ίσα ίσα, θα σώσει αρκετούς από τους αφηρημένους οδηγούς από το να αλλάξουν αθέλητα πορεία, επειδή συνήθως είναι πολύ απασχολημένοι με το να προσπαθούν να βρουν έναν σταθμό στο 4ο ή 5ο υπομενού της οθόνης αφής…

Ή να μιλάνε στο κινητό βέβαια. Αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. Προς το παρόν θέλω να διατυπώσω την άποψη ότι τα αυτοκίνητα γεμίζουν με ολοένα και περισσότερα ηλεκτρονικά βοηθήματα για να μας διευκολύνουν από… άλλα ηλεκτρονικά βοηθήματα. Καλή η τεχνολογία λοιπόν, αλλά –όπως συμβαίνει με οτιδήποτε νέο- υπάρχει υπερπροσφορά, σε σημείο που ο χρήστης-οδηγός να νιώθει αμήχανα, να μην μπορεί ν’ αντεπεξέλθει, να μπερδεύεται και να εκνευρίζεται και στο τέλος να χρησιμοποιεί ένα κλάσμα μόνο από τα διαθέσιμα ηλεκτρονικά βοηθήματα που έχει το όχημά του.

Advertisement
Advertisement

Να αναφέρω λοιπόν μερικά από τα βοηθήματα που κατά τη γνώμη μου έχουν δυσκολέψει τη ζωή μας ή μας έχουν βάλει στην παγίδα να τα αγοράσουμε πανάκριβα, ενώ στην πραγματικότητα δεν τα χρειαζόμαστε.

– Η πλοήγηση για παράδειγμα. Ναι, ήταν τεράστιο βήμα πριν από δέκα περίπου χρόνια. Για όσους ήθελαν να τα βγάλουν πέρα στην ζούγκλα της πόλης ή ταξίδευαν στο εξωτερικό, η ηλεκτρονική πλοήγηση υπήρξε κυριολεκτικά ο από μηχανής Θεός. Το πρόβλημα είναι ότι στην ουσία πλέον δεν τη χρειαζόμαστε. Διότι υπάρχουν τα smartphones. Τα οποία μπορείς να προσαρμόσεις σε ένα after market μπρατσάκι ή να τα συνδέσεις μέσω MirrorLink στην οθόνη και να μπεις στα Google Maps για να σε πάνε όπου θες. Είναι πολύ φθηνότερη λύση από την επιπλέον χρέωση που έχει ένα εργοστασιακό σύστημα πλοήγησης και αναβαθμίζονται αυτόματα.

– Μετά είναι οι οθόνες αφής. Α, οι οθόνες. Αφής. Που πέφτει πάνω τους ο ήλιος και δείχνουν τις λαδωμένες δαχτυλιές σε όλο τους το μεγαλείο. Αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Όταν υπήρχαν τα κουμπιά, ακόμα κι αν ήταν εργονομικά τοποθετημένα όπου του κατέβαινε του κάθε κατασκευαστή, κάποια στιγμή αποκτούσες τη συνήθεια και τα έφτανες και τα έστριβες ή τα πατούσες χωρίς να κοιτάς. Και από τη φυσική λειτουργία τους ήσουν βέβαιος ότι έγινε η δουλειά και πάλι χωρίς να παίρνεις τα μάτια σου από τον δρόμο. Με μια οθόνη αφής ΠΑΝΤΑ πρέπει να κοιτάς τι έχεις κάνει, αν έχεις πατήσει στο σωστό σημείο. Να μην μιλήσουμε για το σκρολάρισμα προς τα πάνω ή προς τα κάτω ή για την είσοδο σε διάφορα υπομενού. Κατά τη γνώμη μου έχουν κάνει μεγαλύτερη ζημιά από το πρόβλημα που προσπάθησαν να λύσουν, δηλαδή τα υπερβολικά πολλά κουμπιά που κάποια χρονική στιγμή μαζεύτηκαν στα αυτοκίνητα. Και όπως ακριβώς τα smartphones έχουν μετατρέψει τους πεζούς σε ένα walking dead πλήθος, έτσι και οι οθόνες αφής δημιουργούν σοβαρό πρόβλημα εθισμού και κυρίως απόσπασης προσοχής των οδηγών, με ολέθρια πολλές φορές αποτελέσματα. Το ξέρω διότι πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να πέφτει σε αυτή την παγίδα.

Advertisement

– Θα μου πείτε υπάρχει και το σύστημα ελέγχου μέσω φωνητικών εντολών. Το οποίο στην Ελλάδα δουλεύει μόνο αν ξέρεις αγγλικά με οξφορδιανή προφορά. Χώρια που δεν μιλάς καν σαν φυσιολογικός άνθρωπος αλλά πρέπει να δίνεις εντολές σαν να είσαι ρομπότ.

– Να μιλήσουμε λίγο για το σύστημα infotainment; Μόνο που σκέφτομαι τα περισσότερα από αυτά με πιάνει πυρετός. Ψάχνεις να βρεις τον περιστροφικό διακόπτη που αυξομειώνει την ένταση και σε πολλά δεν υπάρχει. Μα τι τους πείραζε; Ψάχνεις να βρεις πως θα αλλάξεις σταθμό στο ραδιόφωνο για να διαπιστώσεις ότι πρέπει να κάνεις τρία ή τέσσερα «βήματα» για να βρεις τη λειτουργία χειροκίνητης επιλογής. Δεν είναι διαισθητικά, δεν είναι εύκολα στη χρήση, σε κουράζουν και σε μπερδεύουν και φυσικά συμβάλλουν και αυτά στην απόσπαση της προσοχής σου.

Advertisement

– Βέβαια ο μεγαλύτερος κίνδυνος παραμένει το κινητό. Μπορώ να διακρίνω πλέον τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν το κινητό ενώ οδηγούν, από τον παράλογο τρόπο με τον οποίο κινείται το όχημα. Θα μου πείτε υπάρχει και το Bluetooth. Ναι όντως υπάρχει. Και είναι όντως εξυπηρετικό, αν θέλεις να μιλήσεις ή να ακούσεις μουσική. Ας ξεπεράσω το γεγονός ότι πολλές φορές για να συνδεθεί το κινητό σου με το σύστημα, χρειάζεσαι αίτηση με χαρτόσημο. Ας πούμε λοιπόν ότι το συνδέεις. Αλλά και εδώ, αν δεν υπάρχει φωνητική εντολή, θα πρέπει να κοιτάξεις στην οθόνη. Πολλά συστήματα μάλιστα σου περνάνε στην οθόνη μηνύματα ή mail. Και μη μου πείτε ότι κάνετε στην άκρη του δρόμου για να τα διαβάσετε… Λυπάμαι (τώρα που το σκέφτομαι, όχι δεν λυπάμαι ιδιαίτερα) που το λέω αλλά η καλύτερη λύση είναι (γι όλους μας) να το κλείνουμε το ρημάδι. Το ξέρω ότι αυτό είναι σχεδόν ανέφικτο, αλλά τουλάχιστον ας μην περιμένουμε πότε θα μπούμε στο αυτοκίνητο για να κάνουμε όλες τις κλήσεις της ημέρας. Πρόκειται για ζωτικής σημασίας ζήτημα. Δικής μας και των γύρω μας.

– Βέβαια υπάρχουν και αυτά τα γκατζετάκια που είναι καθαρά για εντυπωσιασμό. Ενώ δηλαδή βρίσκω ότι οι αυτόματοι προβολείς είναι πραγματικά χρήσιμοι (πόσες φορές έχετε συναντήσει αυτά τα «αόρατα» αυτοκίνητα μέσα σε τούνελ, επειδή οι οδηγοί τους θεωρούν ότι εμείς οι υπόλοιποι έχουμε μάτια γάτας, άρα δεν χρειάζεται να ανάψουν τα φώτα τους), θεωρώ ότι «μπλιμπλίκια» όπως οι αυτόματοι υαλοκαθαριστήρες είναι στο όριο της ανοησίας. Ότι δηλαδή, τι; Δεν θα καταλάβω ότι βρέχει; Θα μου φανεί πολύ δύσκολο να ενεργοποιήσω τον διακόπτη;

– Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και αυτό που ονομάζουν οι εταιρείες «έξυπνο κλειδί». Δεν χρειάζεσαι κλειδί για να βάλεις μπροστά, αφού υπάρχει το start button, αλλά τελικά το κουβαλάς μαζί σου. Για να περιφέρεται άσκοπα σε κάποια θήκη της κονσόλας ή σε κάποια τσέπη ή να σε ψάχνει ο παρκαδόρος, διότι έφυγες χωρίς να του το δώσεις και τώρα δεν παίρνει μπρος και θέλει να αλλάξει θέση και…

Advertisement

– Επειδή είμαι και λίγο περίεργος πρέπει να πω ότι ούτε τα ηλεκτρικά χειρόφρενα μου πολυαρέσουν. Ειδικά στα σπορ αυτοκίνητα. Καταλαβαίνετε τι εννοώ…
– -Επίσης εξακολουθώ να αγχώνομαι με τα προσαρμοζόμενα cruise control. Δεν είμαι ποτέ απολύτως σίγουρος ότι όντως θα σταματήσουν, ή αντιθέτως σταματάνε απότομα με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ομαλή ροή στην κίνηση του αυτοκινήτου και τελικά η κατανάλωση να ανεβαίνει από τις συνεχείς αυξομειώσεις της ταχύτητας. Για παράδειγμα, ένας κανονικός οδηγός (κανονικός, όχι Βησιγότθος…) στον αυτοκινητόδρομο θα επιβράδυνε ομαλά όταν έφτανε σε κάποια απόσταση από προπορευόμενο με χαμηλότερη ταχύτητα, θα έλεγχε στον αριστερό καθρέφτη και -αν το πεδίο ήταν καθαρό- θα επιτάχυνε ταυτόχρονα με την αλλαγή λωρίδας. Ενώ τώρα, όχι. Το cruise σε σταματά κάπως άτσαλα τις περισσότερες φορές και περιμένει είτε εσύ να αλλάξεις λωρίδα είτε να καθαρίσει το πεδίο εμπρός. Και στις δύο περιπτώσεις, αν δεν το παρακάμψεις, η διαδικασία θα γίνει on-off, χωρίς ροή.

– Τέλος, να γκρινιάξω λίγο και για τις σπορ ηλεκτρονικές αναρτήσεις. Κατά τη γνώμη μου είναι περισσότερο ένα μαρκετινίστικο κόλπο, ή ένας τρόπος να γλιτώσεις κάμποσα λεφτά από την εξέλιξη μιας πραγματικά ισορροπημένης ανάρτησης. Και ενός συστήματος διεύθυνσης επίσης. Αυτά τα τελευταία μάλιστα στις λειτουργίες sport ή track, ή όπως έχουν επιλέξει να τις λένε, είναι πραγματικά εκνευριστικά. Απλώς βαραίνουν τόσο ώστε να θυμίζουν κρεμαγιέρα χωρίς υδραυλική υποβοήθηση, χωρίς να προσθέτουν ούτε γραμμάριο επιπλέον αίσθησης. Μια προσπάθεια να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του οδηγού επειδή καταβάλει επιπλέον δύναμη. Αμ, δε. Και η ανάρτηση επίσης σκληραίνει σε τέτοιο βαθμό, που έχει νόημα μόνο σε πίστα με άσφαλτο-μπιλιάρδο. Σε δημόσιο δρόμο τις περισσότερες φορές αναπηδά πάνω σε στροφές με ανώμαλο οδόστρωμα, πράγμα εν δυνάμει επικίνδυνο, ή σε κουνάει όπως το μωρό την κούκλα χωρίς να υπάρχει λόγος. Μέσα στην πόλη για παράδειγμα. Και μετά, για να γλιτώσουν λίγη από την γκρίνια, σου πετάνε και μια λειτουργία παραμετροποίησης. Όχι, δεν θέλω να βρω εγώ το ιδανικό σετάρισμα αγαπητή εταιρεία. Οφείλεις να το βρεις εσύ και να μου δώσεις ένα σπορ αυτοκίνητο ικανό για όλες τις οδηγικές συνθήκες που ένας κανονικός άνθρωπος είναι πιθανό να συναντήσει.

– Τέλος, τι «πατέντα» είναι αυτή με τα κιτ επισκευής, αντί ρεζέρβας; Ποιος είναι αυτός που θα δει ένα φλιτζάνι με καφέ στον πίνακα οργάνων και θα σπεύσει να κάνει διάλλειμα επειδή έχει κουραστεί; Γιατί ο έλεγχος πίεσης των ελαστικών οχτώ στις δέκα βγάζει ένδειξη χωρίς να χρειάζεται; Πώς απενεργοποιείται αυτή η ανοησία να λειτουργεί ο πίσω καθαριστήρας όταν βάζεις όπισθεν; Και το πετράδι του στέμματος του ανούσιου εντυπωσιασμού: Για όνομα του Θεού, γιατί να χρειάζεται κάποιος τη λειτουργία ελέγχου με χειρονομίες, κάνοντας κινήσεις μέσα στο αυτοκίνητο σαν τρελός για να μειώσει την ένταση ή να δεχτεί μια κλήση, αντί απλώς να πατήσει το ανάλογο κουμπί;
Τα αυτοκίνητα γίνονται όλο και καλύτερα στις μέρες μας. Όλο και πιο ασφαλή, πιο αποδοτικά και ευχάριστα στην οδήγηση. Αλλά νομίζω ότι θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο απλά και εύχρηστα. Θεωρώ πάντως ότι όλα όσα περιγράφω είναι απλώς παιδικές ασθένειες. Καθώς θα εμπεδώνουμε όλο και περισσότερο τις σύγχρονες τεχνολογίες, θα βρεθούν νέοι τρόποι ελέγχου πολύ πιο απλοί και διαισθητικοί. Μέχρι να ξεκινήσει η αυτονομία δηλαδή, οπότε δεν θα χρειάζονται ούτε οδηγοί, ούτε και άρθρα όπως αυτό…