Ποιος πιστεύεις πως θα σου δώσει προτεραιότητα;
ΝΕΑ
Ποιος πιστεύεις πως θα σου δώσει προτεραιότητα;
ΝΕΑΤούτο το κείμενο σκέφτομαι πολύ καιρό να το γράψω και όλο το ανέβαλα. Αλλά η αλήθεια είναι πως όσες μέρες, εβδομάδες ή μήνες κι αν έχουν περάσει, το περιεχόμενό του παραμένει αναλλοίωτο. Αφορά την καθημερινή μου εμπειρία, σε ένα συγκεκριμένο δρόμο, στον οποίο για να μπεις πρέπει είτε να χωθείς και ότι γίνει, είτε κάποιος να σου δώσει προτεραιότητα.
ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΣΕΪΤΑΝΙΔΗ (instagram.com/SeitanF1)
WHAT CAR
Πολλοί από εσάς ίσως γνωρίζετε το σημείο, στον… μίνι κόμβο όπου η Καλυφτάκη συναντάει τη Γεωργίου Λίρα στη Νέα Κηφισιά. Τα «δεντράκια» όπως άλλοι τα ξέρουν, που γύρω τους γίνεται καθημερινά πανδαιμόνιο αφού έρχονται αυτοκίνητα από όλες τις μεριές. Λίγο πριν αυτό το σημείο λοιπόν, ένα στενάκι (η οδός Ναούσης) συναντά το ρεύμα της Γ. Λίρα που πάει προς Νέα Κηφισιά. Κάθε πρωί λίγο μετά τις οκτώ φτάνω δειλά-δειλά στην άκρη του. Σταματώ και παρότι είναι σταμάτα ξεκίνα και οι άλλοι, κοιτώ τoν επερχόμενο οδηγό και αναμένω. Εδώ και σχεδόν δύο χρόνια, έχω «χωθεί» μόνο μία φορά. Δεν μου αρέσει να χώνονται μπροστά μου στην ουρά, δεν το κάνω κι εγώ σε άλλους.
Ποιοι και πότε όμως σου παραχωρούν προτεραιότητα; Όσα θα αναφέρω, αφορούν στη συντριπτική πλειοψηφία και τονίζω ξανά, το δείγμα αφορά πάνω από 500 περάσματα, από το ίδιο σημείο, την ίδια ώρα κάθε μέρα. Θα ξεκινήσω από τη θετική πλευρά της λίστας.
Αυτοί που σχεδόν πάντα με αφήνουν να περάσω, είναι οι άντρες οδηγοί ηλικιακού γκρουπ 20-40 (χωρίς να ζητάω ταυτότητα και ΑΜΚΑ). Το αντίστοιχο ηλικιακό γκρουπ στις γυναίκες είναι το αμέσως επόμενο στη λίστα. Αν όχι η πρώτη, η δεύτερη οδηγός θα παραχωρήσει προτεραιότητα. Και τελειώνουμε κάπου εκεί με το θετικό πρόσημο.
Όσο ανεβαίνει η ηλικία, τόσο πιο δύσκολο είναι να κάνει κάποιος το καλό. Ειδικά γυναίκα άνω των 45-50 δεν θυμάμαι να μου έχει παραχωρήσει προτεραιότητα.
Εξίσου σπάνιο είναι να σου κάνει τη χάρη ένας οδηγός επαγγελματικού οχήματος.
Δύο χρόνια, είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού οι οδηγοί ταξί που πάτησαν φρένο και έγνεψαν ευγενικά.
To επίμαχο σημείο
Και πάμε στο αρνητικό άκρο. Ποτέ μα ποτέ δεν έχει κάνει ανάλογη κίνηση αναβάτης μοτοσυκλέτας. Και όχι μόνο αυτό, παρότι αναγκαστικά η ορατότητά σου βγαίνοντας στο δρόμο, με κίνηση να έρχεται κάθετα είναι περιορισμένη, προσπαθούν και να μπουν σφήνα αν σου παραχωρήσει κάποιος τη σειρά του. Για φορτηγά κάθε είδους δεν το συζητάμε καν, size matters σύμφωνα με το φτωχό τους το μυαλό.
Όμως οι χειρότεροι από όλους, μακράν, είναι αυτοί που κατά την ταπεινή άποψη βάσει όσων ζω στους ελληνικούς δρόμους είναι πιο προκλητικά αδιάφοροι, οι πιο επικίνδυνοι: οι οδηγοί λεωφορείων. Μάλιστα το εξοργιστικό είναι πως πέντε μέτρα μετά, κυριολεκτικά πέντε μέτρα, υπάρχει στάση! Το βλέπετε και στη φωτογραφία!
Αντί δηλαδή απλά να… κυλήσει, να αφήσει το αυτοκίνητο από τον κάθετο δρόμο να περάσει και να σταματήσει στη στάση, πατάει στιγμιαία γκάζι, απλά για να σε κλείσει και να κάνει στάση μπροστά σου. Κάθε, μα κάθε φορά. Κάθε μέρα, επί σχεδόν δύο χρόνια. Καμία σωτηρία.
