Τα παλιά αυτοκίνητα πάνε στον Παράδεισο…
ΝΕΑ
Τα παλιά αυτοκίνητα πάνε στον Παράδεισο…
ΝΕΑΠίσω από το βολάν της νέας Mercedes-Benz X-Class, λίγο έξω από το Καρπενήσι, ο δρόμος που πάει προς Κορυσχάδες (το χωριό μου) είναι ένα κομμάτι από τη ζωή μου. Με συνδέει απευθείας με τις πιο όμορφες αναμνήσεις της παιδικής μου –και όχι μόνο- ηλικίας. Είναι ο δρόμος που με έβγαζε σε φωτεινά Καλοκαίρια, σε λευκά Χριστούγεννα, σε γεμάτη με ευωδιές Άνοιξη.
Του ΝΤΙΝΟΥ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ
WHAT CAR
Είναι όμως, πάνω απ’ όλα, ο δρόμος που με έβαλε στο νόημα του δρόμου, ως έννοια μεταφορική, σχεδόν μεταφυσική. Του δρόμου που εκπροσωπεί όλους τους δρόμους, όλες τις διαδρομές που θα έκανα αργότερα, Και όλες όσες δεν έχω κάνει ακόμα. Σε εκείνον τον δρόμο κατέβηκα με το πρώτο αυτοσχέδιο καρότσι-αυτοκίνητο, δίχως αύριο, σ’ εκείνον τον δρόμο έστριβα με το ποδήλατο, με τη βεβαιότητα της αθανασίας που μόνο ένα παιδί διαθέτει, σ’ εκείνον τον δρόμο οδήγησα για πρώτη φορά αυτοκίνητο. Ένα κόκκινο KIA Master, αγροτικό των αρχών της δεκαετίας του ’80.
Αυτό το κόκκινο «εργαλείο» του Χρήστου, που το σκότωνε στη δουλειά: ξύλα, ζωοτροφές, μπάλες με σανό, σακιά με κοπριά, εργαλεία. Ένα αυτοκίνητο που αρνούνταν να «λυγίσει» επί δεκαετίες. Μέχρι που ο Χρήστος κάποια στιγμή, πριν από 5-6 χρόνια, αποφάσισε να το βγάλει σε τιμητική αποστρατεία. Δεν το έδωσε για σκραπ. Το τοποθέτησε, ευλαβικά σχεδόν, κάτω από μια μηλιά, στην άκρη του χωραφιού, δίπλα σε αυτόν τον δρόμο-σύμβολο για εμένα. Καθιστώντας την εικόνα σχεδόν (όχι, βγάλε το σχεδόν) συγκινητική.
Περνώντας από εκεί, πριν από λίγες μέρες, βρισκόμουν πίσω από τιμόνι του νέου pick-up της Mercedes-Benz, της X-Class. Mercedes και pick-up είναι φυσικά ένα οξύμωρο σχήμα από μόνο του, αλλά το συναπάντημα όλων αυτών των εικόνων στο δικό μου κεφάλι υπήρξε κάτι σαν μια έκρηξη συμπαραδηλώσεων. Εκείνο το KIA, υπήρξε στην ουσία ένας γίγαντας προσφοράς μέσα από μια απλότητα που τα σημερινά κομψευόμενα αυτοκίνητα δεν διανοούνται καν. Ετούτη η Merc είναι ένας κανονικός γίγαντας σε διαστάσεις και ικανότητες, ο οποίος ελπίζω να προσφέρει όσα μπορεί στα κατάλληλα χέρια. Στα μάτια μου, άλλωστε, όλα τα pick-ups έχουν μια σαφώς πιο «τίμια», πιο ξεκάθαρη προσέγγιση, σε σχέση τουλάχιστον με τα SUV και όλες τις αναφυόμενες υπό-κατηγορίες τους. Είναι αυτοκίνητα για τη δουλειά. Εντάξει, μπορεί να υπηρετήσουν και το θεαθήναι, αλλά στο τέλος της ημέρας, το χωράφι, ο στάβλος, το δάσος, το γιαπί είναι αυτά που θα τα κρίνουν.
Και επειδή το pick-up δεν προσποιείται ότι είναι κάτι περισσότερο από αυτό που δείχνει, έχει κερδίσει –χρόνια τώρα- την εκτίμησή μου. Μοιάζει με εκείνα τα εργαλεία του (μαραγκού) παππού μου, που ήταν για δεκαετίες σε «υπηρεσία» και όσο περισσότερο δούλευαν τόσο πιο πολύ αναδείκνυαν τις αρετές τους. Αυτή την έκφραση που οι παλιοί χρησιμοποιούσαν με απροκάλυπτο θαυμασμό: «αθάνατα». Μου αρέσουν λοιπόν τα αυτοκίνητα που δείχνουν –και πολύ περισσότερο αποδεικνύουν ότι είναι- αθάνατα. Που δουλεύουν μετά από δεκαετίες και συνεχίζουν να προσφέρουν αγόγγυστα. Συνήθως τα βρίσκεις στα χέρια μεγαλύτερων σε ηλικία ανθρώπων, που έχουν μάθει να τα εκτιμούν, τι λέω, να τα αγαπούν, όπως ένα πιστό κατοικίδιο. Το pick-up, το παλιό καλό αγροτικό, είναι υπό αυτή την έννοια το μοντέρνο αντίστοιχο του αλόγου. Και τα άλογα, όσοι έχουν συμπόνια και νιώθουν ευγνωμοσύνη, δεν τα σκοτώνουν όταν γεράσουν. Υπό αυτή την έννοια νιώθω άδολη χαρά όταν βλέπω τέτοια αυτοκίνητα, οποιασδήποτε κατηγορίας να συνεχίζουν να προσφέρουν υπηρεσίες στους κατόχους τους.
Εκτιμώ τους ανθρώπους που αγαπούν τα κλασικά αυτοκίνητα, αλλά θαυμάζω περισσότερο όσους έχουν φροντίσει και περιποιηθεί το αυτοκίνητό τους, με το οποίο γερνάνε μαζί, από άποψη. Ειδικά σε μια εποχή που ο κύκλος ζωής των νέων αυτοκινήτων μικραίνει όλο και περισσότερο. Θα μου πείτε ότι η ασφάλεια, η οικονομία και ο σεβασμός στο περιβάλλον που προσφέρουν τα νέα αυτοκίνητα είναι ασύγκριτα καλύτερα. Συμφωνώ και επαυξάνω. Δεν υποστηρίζω ότι θα πρέπει να κρατάμε τα αυτοκίνητά μας ισοβίως.
Υπάρχουν όμως κάποιες φορές που το δέσιμο με ένα άψυχο (;) αντικείμενο γίνεται τόσο άρρηκτο, που αξίζει τον κόπο να μας συνοδεύει στην πορεία της ζωής μας. Σε βοηθητικό ρόλο, ή σε ρόλο απλού παρατηρητή. Είναι ο παλιός φίλος, με τον οποίο έχει υφανθεί αξεδιάλυτα η ζωή μας. Και του αξίζει να τελειώσει ήσυχα, κάτω από μια μηλιά ή και να μην τελειώσει καθόλου, να συνεχίζει όσο αντέχει. Αμφιβάλλω αν τα νέας τεχνολογίας αυτοκίνητα θα μπορέσουν ποτέ να διανύσουν τέτοιες χρονικές αποστάσεις. Σίγουρα δεν θα μπορέσουν τα επερχόμενα ηλεκτρικά. Οπότε αυτοί οι highlander της διπλανής πόρτας θα παίξουν ίσως τον ρόλο της υπενθύμισης μιας εποχής με μυριάδες κακά, αλλά σίγουρα πιο απλής, στην ουσία της.
